Shigaraki x Reader |Bnha x Reader|

Lora Kimura

Beğenin lütfen 😽

Neydi yalnızlık? İnsanın ailesi olmaması mı, arkadaşlarının olmaması mı, konuşacak kimsesinin olmaması mı...?

İnsanlar neden yalnız olurdu? Doğumdan ölüme kadar olan süreçte hep mi yalnız olurduk?

Bazı insanlar yalnızlığı sevdiğini söyler, asıl onlar yalnızlık nedir bilmediği için yalnızlığı sever.

Asıl yalnızlığı herkes kaldıramaz, intihara sürekler, kendine zarar verdirir.

Aslında her insan yalnızdır. Her insan, yaşamında ne kadar çok insan olursa olsun yalnız ölür.

Yalnızlığa küçükken inanmazdım. Daha çok küçüktüm, yalnızlık diyince insanın aklına ne gelirdi ki? Parka çıksan bile anında bir çocukla arkadaş olurdun, o yaştaki çocuk yalnızlığı nasıl anlayabilirdi?

Annem bana küçükken demişti ki; "Her insan yalnız doğar ve yalnız ölür Lora."

Sadece 5 yaşında olan ben tabii ki o zaman buna inanmamıştım. Ben yalnız doğmamıştım ki?

Benimle tamamen aynı olan, tek farkımızın cinsiyetimiz olduğu ikizim Night vardı.

O zaman annem neden bana "İnsan yalnız doğar." Demişti?

Tonlarca ağırlıktaki demirden yapılmış kapının açılma sesiyle irkildim. Elimdeki sigarayı külleri düşsün diye hafifçe küllüğün kenarına vurdum.

Kapı açıldığında sigaramdan derin bir nefes çektim ve dumanı üflerken kapıya baktım.

Neo kapının önünde bana bakıyordu.

"Yine ne işiniz düştü bana?"

Birkaç saniyelik sessizliği Neo bozdu. "Eldivenini tak Lora."

Kendime acıyarak kafamı iki yana salladım ve sigaramı küllüğe bastırdım. Ayağa kalkarak yatağın üstündeki eldivenimi sağ elime taktım ve Neo'ya gösterdim. "Gördün mü, taktım. Korkma öldürmem seni."

Şehiri veya ülkeyi geçin, Dünya'da ki en güçlü ve en önemli insanlar biriydim. Kahraman değildim, villain değildim, sıradan bir insandım. Zaten kahraman olmama da izin vermemişlerdi ya...

Bir insanı tek dokunuşuyla öldüren birinin kahraman olmasını ister miydiniz? Kimseyi kurtaramaz, sadece öldürür. Böyle birinin kahraman olmasını ister miydiniz?

Peki ya villain olmasını ister miydiniz? Çok havalı olurdu değil mi? Tek dokunuşta istediği her nefes alan canlıyı öldürebilir. Ne kadar da sevinirdi diğer villainler.

Gücüm bana ceza olarak gelmişti. Peki neyin cezası? Doğmamın cezası mı, eskiden mutlu olmamın cezası mı?

Hükümet benden o kadar korkmuştu ki, ben daha sadece 6 yaşındayken beni bu koskocaman, içerden asla açılamayan odaya koymuşlardı.

Pencere yoktu, güneş ışığı yoktu, sadece havalandırma vardı. Havalandırmaların içinde de koruma vardı, yani oradan da kaçılmıyordu.

5 yaşındaydım. Parkta arkadaşlarım ile oynarken bir anda dokunduğum bir arkadaşım yere yığılmıştı. Korkuyla diğer arkadaşıma dokunduğumda o da yere yığılmıştı.

Ailem korkarak hemen bana koşmuştu. İkizim Night hemen arkadaşlarıma koşmuştu çünkü onun gücü Tanrı'nın ona verdiği bir nimet kadar değerliydi.

Ölen birini tekrar hayata döndürebilirdi.

Korkuyla ona dokundum, "Night noluyor?"

Bana bir şey diyemeden o da saniyesinde yere yığılmıştı. Herkes çığlık çığlığa bana bakarken annem ve babam korkarak ve ağlayarak bana bakıyordu. Onlara da aynısı olmuştu, tek bir dokunuşumla ölmüşlerdi.

O zamanlar herkes bize Night ile tamamen zıt olduğumuzu söylerdi. Nedenini asla anlamazdım.

Onun özgünlüğü benden önce ortaya çıkmıştı, sokak ortasında biri, kaza geçirmiş ve ölmüştü. Night bir anda ona koşarak tek dokunuşuyla onu hayata döndürmüştü.

Benim özgünlüğüm ortaya çıktığında ve herkesi öldürdüğümde neden Night ile zıt olduğumu anlamıştım.

Tanrı onu severken benden nefret ediyordu. Her zaman günahımın ne olduğunu düşünmüştüm. Bunları yaşayacak ne yapmıştım ki?

Night, ölenleri hayata döndürebilirken; ben ise insanları öldürüyordum.

Özgünlüğümün ortaya çıkışından sadece 3 dakika sonra tüm ailemi katletmiştim.

Ve işte buradayım.

14 yıldır bu kapalı alanda yaşıyordum.

Dünya'da neler olup bitiyor, neredeyse hiç bilemeden 20 yaşıma kadar gelmiştim.

Hükümet beni oyuncak gibi kullanıyordu, önemli bir ihtiyaçları olduğunda, birini öldürmeleri gerektiğinde beni bu kapalı alandan çıkarıyor ve tehdit ederek beni kullanıyorlardı.