Shigaraki x Reader |Bnha x Reader|

Hayatlar

Beğenin lütfen ✍🏻

Bana attığı sigara kutusundan bir sigara aldım ve geri ona fırlattım. Ona çok yakın olmayacak şekilde yere oturdum.

Sigarayı ağzıma aldığımda bir şey fark ettim, çakmağım da yoktu.

Bu psikopattan bir şey istemek istemiyordum ama sigarayı içmem lazımdı.

"Çakmak ver."

"Kibarca iste."

"Ver işte şu çakmağı!"

"Çakmak benim çakmağım, kibarca iste vereyim."

Şu an bunu bana inat yapıyordu, iki gün önce sigara için aynısını ben ona yapmıştım.

Ona döndüm ve mırıldandım, "Çakmağı verir misin?"

Cebinden çakmağı çıkardı ve bana uzattı, hemen sigaramı yakıp geri ona verdim.

Birkaç dakika boyunca sessizce durduk. Ona bir şeyler sormak istiyordum ama ne sormak istediğimi bile bilmiyordum.

"Beni neden kaçırdınız?"

"Kendimi sana yakın hissettim. Hayatlarımız benziyor."

"Bana aşık falan mısın? Umarım değilsindir, ayrıca hâlâ yandere olduğunu düşünüyorum."

Sigarasının dumanını üflerken bir yandan da küllüğe sigarasının küllerini düşürüyordu.

"Yandere değilim."

"Beni kendine yakın bulduğun için şehir merkezini birbirine katıp beni kaçırdın."

"Şu an buradan çıkabilirsin ama çıkmıyorsun."

Birkaç saniye duraksadım ve etrafıma baktım.

Haklıydı, kimse beni tutmuyordu, şu an balkondaydım ve kaçabilirdim.

Aptal biri değildim, normalde bunu fırsata çevirip kaçmalıydım. Peki şu an neden kaçmak aklımın ucundan bile geçmemişti?

Birkaç dakika düşündükten sonra neden kaçmadığımı anladım, gidecek bir yerim yoktu ki.

"Kaçarsam yine o hapise girerim."

"Orda kalmak zor olmalı."

"14 yıl boyunca sadece insan öldürmek için dışarı çıkarıldığını düşün."

"Sanırım 14 yıldır ilk kez bir geceni orada geçirmeyeceksin."

Sigaramın dumanını üfledim ve birkaç saniye sessizce gökyüzüne baktım. "Evet,14 yıl sonra ilk defa..."

"Beni neden öldürmedin?"

Ona döndüm, "Merak ettim."

"Neyi?"

Verecek cevabım yoktu. Neyi merak ettiğimi bilmiyordum.

"Her şeyi."

"Her şey derken neyi kastediyorsun?"

"Hayatını, yaşını, adını, neden villain olduğunu..."

Sigarasını küllüğe bastırdı ve kafasını hafifçe bana çevirdi. "Adım Shigaraki Tomura-"

"Bu gerçek ismin değil."

"Gerçek ismimi mi bilmek istiyorsun?"

"Sana villain ismini sormadım. Villain ismin neden umrumda olsun?"

Tekrar önüne döndü, "Gerçek ismimi sonra öğrenirsin."

Birkaç saniyelik sessizlikten sonra konuşmaya devam etti. "Seni kendime benzettiğimi söylerken hayatımızdan bahsediyordum. Hayatlarımız benziyor."

"Ne yaşadın?"

"Onu da sonra öğrenirsin."

"Her şeyi sonra öğrenirsin diyorsun, bu nasıl soru cevaplamak?"

Hafifçe kafasını salladı, "Haklısın, ama dediğim gibi; sonra öğrenirsin."

Derin bir nefes alarak önüme döndüm ve uzaktaki binaların ışıklarını incelemeye başladım.

"21 yaşındayım. Neden villain olduğum konusuna gelirsek, kahramanların gerçekten kahraman olduğuna inanmıyorum."

"Neden?"

"Şu an bile bir yerde bir çocuk acı çekiyor olabilir, peki bir kahraman ona yardım ediyor mu?"

Hiçbir şey demedim.

"Sen de küçükken acı çektin, bir kahraman sana yardım etti mi?"

Hayır, etmemişti. Ama bunun sebebi başkandı, onu dinlemek zorundaydılar.

"Kahramanların ölmesini istiyorum. Özellikle All Might'ın."

"En iyi 1. Kahramandan ne istiyorsun?"

"Televizyonda herkese yardım edeceğini söylüyordu, bana neden etmedi?"

Kafamı ona çevirdim, her ne kadar ünlü bir villain, bir seri katil olsa bile üzücü şeyler yaşadığı belliydi.

"Sen anlat hayatını."

Kafamı tekrar önüme çevirdim. "Muhtemelen her şeyi biliyorsun ama her neyse. 5 yaşında ailemi öldürdüm, özgünlüğüm bir anda ortaya çıkınca hepsi sadece 3 dakikada öldü. Ah... Ayrıca 2 arkadaşımı da öldürdüm."

Birkaç saniye duraksadım, yıllar boyunca bu olayı atlatamamıştım. Bu sözler kendi ağzımdan çıkınca daha da ağır gelmişti.

"6 yaşımda beni o her tarafı kapalı odaya attılar. 14 yıl boyunca orada yaşadım. Bir tek önemli görevler için odadan çıktım."

"Hepsi başkan yüzünden, biliyorsun değil mi?"

Hafifçe güldüm, "Emin ol çok iyi biliyorum."

"Neo dediğin kişi, sabah rehin aldığım. O kim?"

"Arkadaşım."

Anlarcasına başını salladı, anlık korku ve sinirle ona döndüm. "Bana bak seni yandere! Ona zarar vermeyi aklının ucundan dahi geçirme!"

Anlarcasına kafasını salladı, "Tamam, vermem."

Çok çabuk onaylamıştı, şaşırmıştım. Ama bu psikopata güven de olmazdı.

Birkaç dakika boyunca bana, önce dediklerini düşündüm ve sessizce mırıldandım. "Hayatlarımız benziyor..."

Şaşırarak hemen ona döndüm, "Sen-"

Anında ayağa kalktı, "Saat geç oldu, uyuyalım."