Eens een badboy altijd een badboy

1. Badboy

- Julia

Na een onrustige droom ontwaak ik uit een diepe slaap, met de nadruk op diep. Mijn lichaam voelt zwaar en mijn ogen willen niet open. Moe, dat is alles wat ik voel op dit moment. Ontzettend moe. 

Ik ben gisteravond veel te laat naar bed gegaan. Ik geloof dat ik rond half 1 's nachts het licht pas heb uitgedaan. Veel te laat dus.

Ik zucht overdreven en met veel moeite draai ik op mijn zij. Na een paar keer knipperen kunnen mijn ogen tegen het felle licht dat langs mijn half open gordijn naar binnen schijnt. 'Hoe laat is het?' mompel ik tegen mezelf.

Met mijn hand voel ik in de kast die naast mijn bed staat. Ik voel mijn mobiel die op zijn vaste plek ligt en terwijl ik in mijn ogen wrijf check ik de tijd. 'Shit!' roep ik en zo snel als ik kan spring ik uit mijn bed. 

Binnen enkele seconden ben ik klaarwakker en ren ik naar mijn kledingkast toe. 'Godverdomme waarom heb ik m'n alarm niet gehoord?' roep ik hardop en ik pak snel een lichtblauwe skinny jeans, een rood shirtje, sokken en ondergoed. 

5 minuten later ben ik omgekleed en al rennend naar beneden toe spuit ik nog wat deodorant en parfum op.

In de woonkamer zitten mam en pap aan de eettafel de krant te lezen met allebei een kop koffie. 'Goedemorgen.' Zeg ik gehaast en loop naar de keuken toe voor wat brood en drinken. 

'Goedemorgen lieverd, ik heb de douche helemaal niet horen gaan?' Ik zucht geïrriteerd. 'Ja pap daar had ik geen tijd voor: ik ben te laat, mijn alarm ging op de een of andere manier niet af én niemand heeft me wakker gemaakt!' Ik zie hoe ze elkaar aankijken met een ze-heeft-weer-eens-een-ochtendhumeur  - blik.

Nadat ik alle nodige spullen in mijn tas heb gepropt kijk ik gestrest op de klok. Nog tien minuten voor de eerste les begint. Dat haal ik nooit.

Snel trek ik mijn gympen en jas aan.

'Is Finn nog thuis? Hij moet me echt een lift geven met z'n scooter.'

Mam schudt haar hoofd.

'Sorry Juul, hij vertrok tien minuten geleden.' 

'Nee! Waarom, waarom, waarom?' zeg ik boos en met tegenzin en een super chagrijnig gevoel stap ik op mijn fiets en race ik naar school toe.

Totaal uitgeput en buitenadem ren ik naar de wiskundeles voor 5-vwo toe. Ik check nog snel of mijn haar goed zit en klop dan op de deur. 

'Ja?' 

Wanneer ik de deur open doe zie ik 30 paar ogen mijn kant op kijken. Gênant. 'Sorry meneer van de Graaf, ik heb me verslapen.' Hij kijkt geïrriteerd op zijn horloge. 'Het is zeven over half negen Julia, ik stel voor dat je een te laat briefje gaat halen.' Ik knik en draai me weer om. Mijn gezicht staat op onweer. Al dat haasten voor niks.

Ik blijk niet de enige laatkomer te zijn. Bij de receptie staan zes andere leerlingen in de rij voor een te laat briefje. Iedereen moet één voor een zijn reden voor te laat komen verklaren. Dit gaat nog wel even duren... Met een zucht sluit ik me bij de rij aan. 

Uit verveling pak ik m'n mobiel uit mijn zak. Het valt me nu pas op dat Luna mij twee berichten heeft gestuurd en 1 keer heeft gebeld. Ik lees de berichten door:

Luna: Waar blijf je, ik sta al tien minuten te wachten
Luna: Ik heb je gebeld, maar je nam niet op. Ik ga hoor!

Ik besluit te antwoorden, al zit ze waarschijnlijk in de les.
Ik: Sorry! Had me verslapen, stomme rotalarm ging niet af...

Wonder boven wonder krijg ik reactie.
Luna: Sukkel! Ik heb nu economie echt super saai! Die vrouw merkt niet eens dat ik op mijn mobiel zit.
Ik: Ik moet een te laat briefje halen, sta nu in de rij
Luna: Balen! Je had er dit jaar nog 0 ... fack die vrouw ziet het, zie je later!

Ik lach zachtjes.
Ik: Bye! X

Vanuit mijn linkerooghoek zie ik een jongen deze kant op lopen. Een rustige pas, handen in broekzakken en een -relax- uitdrukking op zijn gezicht. Milan Jonkers.

Razend populair bij zowel de jongens als bij de meisjes. Elk meisje heeft weleens gezegd dat ze met Milan wilde, als ze met een jongen van school uit zou mogen gaan. En ik kan ze geen ongelijk geven. 

Hij is ongelofelijk knap. Hij is lang, hij draagt altijd dure merkkleding, zijn armen zijn lichtjes gespierd, iedereen weet dat hij een sixpack heeft, zijn bruine lokken zijn altijd perfect in model gebracht, zijn goudbruine ogen kunnen je zo onzeker laten voelen en zijn glimlach is té sexy voor woorden. Maar daarbij is hij grof, gemeen en heel erg arrogant. Zijn reputatie staat hoog in de ranglijst en hij staat ook wel bekend als de badboy.

Om te voorkomen dat hij tegen me praat draai ik me om en kijk ik de andere kant op. Hij loopt langs me heen en doet de moeite niet eens om me aan te kijken. Ik ben waarschijnlijk onzichtbaar voor hem. Niet bevriend met een badboy, geen vriendin van een badboy en geen knap, populair meisje. 

Oftewel: oninteressant voor hem. En dat is maar beter ook. Er gaan te veel roddels de school rond over zijn exen die met hem naar bed zijn gegaan en vervolgens keihard door hem zijn gedumpt.

Milan loopt door totdat hij vooraan de rij staat. Hij kijkt het meisje dat vooraan staat aan met een blik alsof hij verwacht dat ze een stap naar achteren zet, wat ze dan ook snel doet. De macht die hij op school heeft is belachelijk. En dat alleen door zijn knappe uiterlijk en rijke ouders.

De oudere vrouw bij de receptie kijkt hem vragend aan. 'Dag mevrouw, nou wil ik uw tijd niet verspillen dus ik zal gelijk mijn punt maken. Ik denk niet dat het nodig is dat ik een te laat briefje krijg. U zult mijn reden vast en zeker begrijpen.'

De vrouw zucht. 'Ik ben benieuwd Milan.' Hij lacht en haalt zijn hand door zijn haar. Hij begint wat zachter te praten en ik kan niet horen wat hij zegt, maar blijkbaar is zijn reden goed genoeg. De vrouw knikt, hij knikt met een aantrekkelijke glimlach terug en draait zich weer om.

Niet te geloven! Het is hem nog gelukt ook, zelfs de volwassenen hier weet hij om te kopen met zijn praatjes.

'Ja hallo, als hij geen te laat briefje krijgt hoeven wij die ook niet hoor!' roept de jongen die voor mij staat geërgerd. Milan houdt zijn pas in en blijft voor de jongen staan.

De jongen mag misschien langer zijn dan Milan, maar hij lijkt toch wel nerveus te zijn nu Milan voor hem staat. Zijn net nog vriendelijke glimlach is verdwenen en hij kijkt de jongen met kille ogen aan.

'Heb je een probleem jochie?'

De jongen kijkt om zich heen maar niemand durft hem te helpen. Wat beschaamt schudt hij zijn hoofd. 'Ik hoor je niet,' zegt Milan nu ongeduldig. 'Nee.' 

Hij glimlacht weer en geeft de jongen een klap op zijn schouder. 'Dat dacht ik al.' Hij fluit en loopt vrolijk verder. Ik schud mijn hoofd. Hoe arrogant kan je zijn...