Eens een badboy altijd een badboy

42. Een belangrijk puzzelstukje

-          Verleden

Voor jaren is hij tevreden geweest met zijn leven. Zijn ouders hebben hem weggegeven vanwege hun bedrijf en dat heeft altijd een breuk in zijn hart achtergelaten, maar ondanks alles hebben Danielle en Max hem met de nodige liefde en respect laten opgroeien tot de persoon die hij nu is. 

Nou is zijn jeugd niet helemaal perfect geweest. Zo moeten zijn biologische ouders hem niet en nadat zijn adoptieouders hem hebben geadopteerd kregen zij een eigen zoon. Prachtig. Soms vraagt hij zich af of het niet beter is om te verdwijnen. En dan voorgoed. Hij zou gewoon rustig weglopen, de deur achter hem dichtslaan en nooit meer terugkomen. Zou iemand hem zoeken of hem überhaupt missen? Waarschijnlijk niet. Niemand lijkt hem nodig te hebben. 

Het gevoel niet nodig te zijn is moeilijk voor hem geweest. Toch heeft hij zichzelf overal uit gered. Hij heeft er het beste van gemaakt. Niet voor anderen, wel voor hemzelf. Hij moet het maar zo zien; als leven het je niet gunt moet je zelf een reden vinden om te glimlachen. En dat is precies wat hij heeft gedaan. Hij heeft gezocht naar de juiste woorden, houding, charmes en uiteraard naar geschikte mensen om zich heen. Dit samen houdt hem stabiel. 

Een harde ondoordringbare laag is vanaf begin' s af aan om hem heen gevormd. Het is een wapen voor een soldaat die geen emoties mag tonen. Zo wint hij de oorlog. Het toont de wereld om hem heen dat niemand op hemzelf na de baas over hem is. Hij doet en laat wat hij wilt, waar hij wilt en wanneer hij wilt. 

Zijn biologische ouders heeft hij nooit naar gevraagd. Hij weet waar ze wonen, hoe ze heten en wat ze doen. Meer heeft hij niet nodig. Hij is ook niet van plan ze op te zoeken. Waarom zou hij? Zijn adoptieouders hebben het beste met hem voor. Ze weten dat hun adoptiezoon zich met duistere dingen bezig houdt en toch laten ze hem met rust. Ze laten hem in eigen waarde. Hij kan daar wel respect voor opbrengen. Het is ook de enige reden dat hij het huis nog niet is uit gevlucht. Al zou dat moment heus nog wel komen. 

Hun zoon is wel oké. Hij blijft het grappig vinden hoe hun zoon naar hem opkijkt, alsof hij de sterke oudere broer is. Het blijft grappig om te zien hoe hun zoon hem volgt en nooit tegen zijn vragen ingaat. Handig om iemand naast je zij te hebben is het altijd. Zo is er altijd iemand die de kogel voor je kan opvangen. Letterlijk en figuurlijk. En voor zestien jaar lang is dit zo gebleven. 

Zestien volle jaren, gevuld met herinneringen. Dit zijn goed geteld vijfduizend achthonderdveertig dagen. Een hoop dus. Wonderbaarlijk dat slechts één minuut in zijn leven al die dagen als een leugen kan neerzetten. Wonderbaarlijk hoe deze ene minuut zijn geloof in alles compleet verandert. 

Hij ziet hoe Danielle haar lippen zorgvuldig en voorzichtig op en neer beweegt. Hij hoort haar woorden zijn oren ingaan. Tegelijkertijd wilt hij niet begrijpen dat het nieuws aan hem wordt verteld. Het dringt nauwelijks tot hem door. Of het dringt wel tot hem door maar hij wilt niet geloven dat het serieus is. Dat kan toch ook niet? Hij denkt een heleboel over zijn biologische ouders. Dat ze zo wreed zijn geweest om dit nieuws geheim te houden vindt hij onvoorstelbaar. 

Nee. Dit moet een grap zijn. Dit moet een trieste, slechte grap zijn. Serieus kan dit niet zijn. 

'Jullie maken een misselijkmakende slechte grap mag ik hopen?'

Hij merkt hoe de dreigende toon in zijn woorden hen nerveus maken. Zijn adoptieouders zoeken naar een geschikt antwoord. 'Het spijt ons. We wisten het al een tijd maar we konden het niet zeggen.'

Het is dus waar. Ze menen het echt.

'Waarom nu dan wel?' vraagt hij. 

'Je bent oud genoeg. Je zou er op een of andere manier toch wel achter komen.'