Eens een badboy altijd een badboy

27. Het is tijd

-          Julia

Als ik Hannah's kant op loop zie ik haar neutrale gezicht veranderen in een verbaasde blik. 'Wat heb jij nou weer gedaan? Je zit onder de schaafwonden!' 

Ik zie haar ogen die me van top tot teen observeren. Ik vertel haar kort wat er is gebeurd. Ze schudt haar hoofd en lacht. 'Typisch een actie voor jou.' Vervolgens kijkt ze bezorgd. 'Gaat het wel? Die op je linkerknie ziet er best heftig uit. Moet er geen pleister op?' 

Ik knik van nee. 'Pas als het heel erg gaat bloeden. Zolang ik me niet stoot is het niet nodig. Waar hebben we les?' Hannah wilt antwoorden, maar ze krijgt de kans niet. 'Oh mijn god hij heeft je toch niet aangerand he?' Met gefronste wenkbrauwen draai ik me. Ik kijk in het gechoqueerde gezicht van Lieke.

'Wat?'

'Die wonden,' zegt ze, 'komt dat door de muur? Heeft hij je pijn gedaan? Zo ja dan moet je het zeggen Julia. Dan ga ik nu naar hem toe!' 

Ik kan maar moeilijk begrijpen wat Lieke zegt. Ze denkt dat haar eigen neef me heeft aangerand? Ja, hij is gevaarlijk. En ja, hij gaat ver. Maar zelfs Milan zou uiteindelijk de grens vinden en er niet overheen gaan. Toch? Hij zou niet in staat zijn om ook daadwerkelijk een meisje het bed in te dwingen. Nee toch?

'Nee Lieke, hij heeft me niet aangerand. Ik ben van mijn fiets gevallen.' Opgelucht haalt ze adem. 'Gelukkig. Ik weet dat het moeilijk te geloven is aangezien we hetzelfde DNA delen, maar ik ben niet zoals hij. Als hij vervelend wordt mag je dat tegen me zeggen. Tenminste, als je dat wilt.' Ze glimlacht. 'Er is niemand die het gelooft, maar hij heeft niet echt de macht over iedereen hier. De enige reden dat dat zo lijkt is omdat jullie het geloven.' 

Hannah en ik kunnen geen gepast antwoord geven, waardoor ze opnieuw een glimlach op haar lippen krijgt. Ze knikt vriendelijk en wilt dan weglopen.

'Lieke?' vraag ik. 

Ze draait zich om en kijkt me verwachtingsvol aan. 

Ik adem diep in. 'Zou hij zoiets doen?'

Ze lijkt over mijn vraag te moeten nadenken en kijkt me uiteindelijk doordringend aan.

'Ja.'

-          Milan

Terwijl het eerste lesuur is begonnen staar ik verveeld het raam uit. De lange rekken op het schoolplein zijn gestald met fietsen. Het plein ziet er verlaten uit. Vanuit mijn kant zie ik een aantal andere lokalen met elk een rij tieners die verveeld naar buiten staren.

'Milan, geen pet op tijdens de les. Die regel zou inmiddels wel bekend moeten zijn.' Zonder het door te hebben staat de docent opeens voor me. Ze kijkt me met kleine, felle ogen aan. Ik grijns. 'Hoezo, bent u zo wanhopig om mijn gezicht goed te kunnen zien?' Mijn brutale opmerking bevalt haar duidelijk niet. 'Pet af, nu!' 

Ik haal onschuldig mijn handen omhoog en zet hierna traag mijn pet af. 'Easy lady.' Mijn handen gaan soepel door mijn haar. Ik knipoog naar een meisje dat me al een tijdje aanstaart. Ze bloost en kijkt vlug weg. De les gaat verder.  

'Milan?' Ik wenk mijn hoofd. Casper en Tobias kijken me met een serieuze en twijfelende blik aan. Hun ogen geven aan dat ze nerveus zijn. Ze zijn duidelijk bang voor wat ze gaan zeggen. Ik knijp mijn ogen argwanend samen en kijk ze vragend aan.

'Man, jij bent de baas,' begint Tobias. 'Maar wanneer ga je nou eindelijk eens wat doen met Julia?' maakt Casper de zin af. 

Ik kijk ze geïrriteerd aan. 'Wat, hebben jullie niks anders om over te fantaseren of zo?' Mijn stem klinkt donker. 

Casper reageert erop: 'het duurt gewoon zo lang. Het is alweer een tijdje geleden dat we hebben gefeest. Vijf meisjes, vijf jongens. Onze traditie, remember?'