Eens een badboy altijd een badboy

18. Pas op

-          Julia

'Ehm, doe maar drie patatjes met mayonaise.'

'Dat wordt dan 5 euro en 40 cent alsjeblieft.'

Hannah trekt haar portemonnee open en haalt er een briefje van 10 uit. Wanneer ze haar wisselgeld heeft ontvangen gaan we aan een van de plastic ronde tafeltjes zitten. 'Ik kom het zo brengen.' Zegt de jongen achter de kassa. 

In de snackbar hangt een herkenbare geur van patat, vlees en frituur. Ik zie de uitstalling van soorten vlees en de kassa. De frituur aan de ene kant van de snackbar, de plastic tafels met stoelen aan de andere kant. Aan de muur is een televisie opgehangen. De radio staat aan en een bekend popnummer wordt afgespeeld. Luna tikt met haar rood gelakte nagels op de tafel en Hannah neuriet zachtjes mee. Het nummer is leuk, maar mijn hoofd staat er niet echt naar.

'Hebben jullie dit filmpje al gezien?' vraagt Hannah en laat met een brede glimlach een video van Facebook zien. Het filmpje is niet zo heel bijzonder. Luna kan er wel om lachen. Ik niet. Met moeite trek ik mijn mondhoeken omhoog, maar zonder succes.

'Wat is er Juul?' vraagt Luna. Ik haal mijn schouders op. 'Niks. Het filmpje is gewoon niet grappig.' Ze zuchten. Hannah legt haar hand op de mijne. 'We zien het aan je ogen. We zullen niet vooroordelen.' Ik twijfel maar vertel ze dan toch waar ik mee zit. 'Ik kan er niks aan doen. Ik probeer hem te ontwijken en te negeren, maar... Hoe meer ik hem afwijs, hoe harder hij terug lijkt te komen. Snappen jullie? Ik weet niet wat ik moet doen en... Hij maakt me onzeker.'

'Vind je hem leuk?'

Ik kijk Luna met grote ogen aan. Die vraag had ik niet zien aankomen. Ik voel mijn wangen rood worden en ik frunnik zenuwachtig aan een haarelastiekje om mijn pols.

'Ja dus.'

'Ik had nog niks gezegd,' mompel ik. 

'Geen antwoord is ook een antwoord.'

Even is het stil. 'Ik kan er niks aandoen,' zeg ik dan. 'Ik kan niet bepalen wat ik voel. Ik snap mezelf ook gewoon niet, het slaat echt helemaal nergens op.'

'Juul je bent niet raar. Je bent een meisje en je valt op jongens. Laten we eerlijk wezen; hij is knap! Hij geeft je precies het gevoel dat hij je wilt geven, zonder moeite. Dat is zijn specialiteit. Het is menselijk zo te reageren, dus ik begrijp je.' Zegt Hannah. Luna knikt. 'Ik ook.' 

Ik kijk ze een voor een aan. 'Echt?' Ik zie ze knikken, maar enige twijfel schuilt achter hun ogen. 'Ik voel een maar aankomen.'

'Maar, ik zal blijven onthouden dat de kans groot is dat hij met je gevoelens speelt. Het is jouw keuze. Als je verder wilt gaan moet je blijven onthouden dat de kans altijd bestaat dat hij alles volledig gaat verpesten en alles een grote leugen is.'

De woorden komen vlijmscherp en hard aan. Maar het is de waarheid. De bitterzoete waarheid. Ik schud mijn hoofd een beetje zonder precies te weten waarom. Ondertussen worden drie witte bakjes gevuld met warme friet en mayonaise op tafel gezet.

'Eetsmakelijk.'

'Dankjewel.' Antwoorden we tegelijkertijd.

Na een klein uurtje geven we elkaar een knuffel en gaan we alle drie op de fiets een eigen kant op. 'Tot morgen!' roepen we. Terwijl ik op een rustig tempo naar huis fiets voel ik mijn mobiel trillen. Het is een bericht van mam.

-          Milan

'Oooh, lekker dan!' roep ik enthousiast en maak een wilde sprong in de lucht. Mijn voetbaloutfit is bezweet, schoenen zitten onder het gras en mijn haar dat met gel in model was gebracht zit verward. De coach klapt in zijn handen. 'Mooi doelpunt Milan. Laatste tien minuten van de training gaan in jongens. Even afmaken en dan kunnen jullie en je zweetlucht verdwijnen.'