Eens een badboy altijd een badboy

40. Het komt allemaal wel weer goed...

-          Julia

Met een diepe zucht bekijk ik mezelf voor de spiegel. De herkenbare donkerblonde haren golven met een glans over mijn schouders. Mijn bruine ogen hebben nog steeds dezelfde kleur en de kledingstijl is onveranderd. De spijkerbroek die ik draag is nog aardig nieuw. Het is gekocht toen mam en ik een dagje zijn gaan winkelen. Mijn shirt heeft Luna een keer voor me uitgekozen en de sieraden zijn een cadeau geweest van oma voor mijn rapport. Zo heeft elk kledingstuk dat ik draag apart een eigen herinnering. 

Haren, ogen, kleding; alles is hetzelfde. Het is onveranderd als mijn kenmerken, hoe ik ben. Maar het meisje dat ik in de spiegel bekijk is nauwelijks te herkennen. Voor mijn gevoel zie ik een ander meisje tot in de kleinste detail met delen van mijzelf, als scherm om achter te schuilen. Dit is Julia niet. Dit kan ik onmogelijk zijn. Of toch wel? Ben ik in slechts een paar weken tijd zoveel veranderd? Ik zet een stapje naar voren om met mijn vingertoppen de spiegel aan te raken. Het glas voelt koud en het raakt beslagen door mijn adem. 

De doordringbare bruine ogen staan op een bepaalde manier die ik niet juist kan beschrijven. Het is een gelaatsuitdrukking die met meerdere emoties is gemaakt. Er is woede, angst, verdriet, liefde, geluk, vastberadenheid en een sterk gevoel van kracht. De manier van kijken, staan en uitstralen geeft een nieuwe ik neer. Een nieuwe Julia met in haar nog delen van vroeger. Hoe mijn ogen me diep willen aankijken, hoe mijn mondhoeken staan en de uitstraling die mijn lichaam geeft: alles samen geeft aan dat het anders is. Ik ben anders en dat allemaal door hem.  

Als de klok half vijf in de middag aangeeft trek ik in stilte mijn gympen en mijn jas aan. Een zenuwachtig gevoel giert door mijn buik heen. Ik heb verbaasd gereageerd toen Luna en Hannah contact met me hebben opgezocht. Natuurlijk heb ik ja gezegd toen ze vroegen of ik met ze wilde gaan praten bij de speeltuin waar we vroeger altijd speelden. Nu het bijna tijd is begin ik toch te twijfelen. Is dit wel zo'n goed idee? Wat kan ik verwachten? Wat als ze duidelijk willen maken dat ik mijn beste vriendinnen voor goed kwijt ben? Ik zou het niet aankunnen. 

Maar het is te laat om af te zeggen. Ze staan vast al te wachten. Er zit niks anders op dan door de zure appel heen bijten. Ik zal alles zoals afgesproken op me af laten komen.

Vanaf het moment dat ik Luna en Hannah in de verte op de schommels zie, voel ik opkomende tranen in mijn ogen prikken. Ik adem diep in en ik dwing mezelf rustig te blijven. Het heeft geen zin om altijd te huilen. Met zware benen en een samengetrokken maag kom ik op de derde schommel zitten. Ik doe een poging om te glimlachen. Mijn mondhoeken werken nauwelijks mee. Luna kucht en Hannah kijkt met een ernstig gezicht naar de grond.

'We eh.. We wilden met je praten,' begint Hannah. Ik knik en ik bijt op mijn lip. Duizenden woorden zweven door mijn hoofd maar ik blijf met mijn lippen stijf op elkaar zitten. Een voor een kijk ik ze aan. En ik weet het zeker. Ze zijn boos. Of misschien nog wel erger; ze zijn teleurgesteld. 

'Het spijt ons.'

Ik kijk Luna met grote ogen aan. 'Wat?' zeg ik harder dan de bedoeling is. 

'Het verbaast me net zo erg als jij dat ik dit zeg Julia, maar het spijt me. Het spijt ons.' 

Ik schud mijn hoofd en ik zoek naar een passend antwoord. Ik had vele woorden uit hun monden verwacht. Dit absoluut niet. 'Maar,' begin ik, 'jullie zouden woedend op mij moeten zijn. Hoe in hemelsnaam kan het dat jullie dit zeggen? Het spijt jullie? Het spijt mij!' 

Hannah lacht. Ik kan niet opmaken of het echt of sarcastisch is. 'Geloof me ik had zin om je te onthoofden. Ik was zo boos op je. Zo kwaad en zo verdrietig. Dit geldt ook voor Luna denk ik.' 

Voor even zijn we allemaal stil. Een frisse wind wuift langs ons heen. Het zwijgen voelt nog zwaarder dan spreken. 'We hebben er lang over gepraat en we snappen nu dat dit alles jouw schuld niet is.'