Eens een badboy altijd een badboy

13. Waar ga je heen?

-          2 jaar geleden

Hij is veranderd. De aandacht die hij door de jaren heen niet van zijn ouders heeft gekregen zoekt hij nu op bij andere mensen. Vrienden & meisjes. En het gaat hem goed af. Hij heeft een aantrekkelijk uiterlijk en hij hoeft niet veel moeite te doen om te krijgen wat hij wilt. Nou zijn z'n ouders niet per se dé reden dat hij geworden is hoe hij geworden is, maar het speelt wel mee. Al is hij ergens altijd al zo geweest: hard, stoere houding, tikje arrogant. Hoe ouder hij wordt hoe meer hij doorkrijgt hoe hij zich moet gedragen om te krijgen wat hij wilt.

Hij drukt zijn lippen zachtjes op haar mond. Haar naam heeft hij niet onthouden. Maar dat hoeft ook niet, ze is maar tijdelijk. Zodra hij een betere versie heeft gevonden kan ze vertrekken. Of beter; dan moet ze vertrekken. Ze laat hem los en ze trekt haar wenkbrauwen op.

'Wat is er schatje?' vraagt hij.

'Wat is dat geschreeuw?'

'Mijn ouders.'

'Hebben ze ruzie?'

'Ik ben niet anders gewend. Dus?' Zegt hij onverschillig. Ze zegt niks meer. Hij raakt haar aan. 'Vergeet het liefje, trek je het niet aan. Verpest het moment niet.' Ze glimlacht verlegen en knikt.

'Oke Milan.'  

-          Twee dagen later

'We gaan scheiden.'

Moeder en vader kijken hem vol spanning aan, bang voor zijn reactie. Eerst is hij stil, alsof hij niet doorheeft dat het grote nieuws tegen hem wordt verteld. Dan kijkt hij ze aan, een voor een.

'Ik vroeg me al af wanneer het zou komen, maar ik ben blij dat jullie er eindelijk een punt achter zetten.' Ze kijken hem verbaasd aan. 'Waar slaat die opmerking nou weer op!' roept zijn moeder. Hij haalt zijn schouders op. 'Nou gewoon. Ik kreeg een beetje koppijn van al dat geschreeuw van jullie. Elke keer moet ik weer opnieuw uitleggen dat jullie diegene zijn die schreeuwen.'

'We snappen dat deze hele situatie moeilijk is, maar je zou wel iets meer respect mogen tonen Milan.' Zegt zijn vader gemeend. Nu is het Milan die verbaasd kijkt. 'Wat zeg je nou? Respect? Jullie zijn mijn respect allang kwijt, misschien hebben jullie die wel nooit gehad. Maar als ik jullie was zou ik maar weer aan het werk gaan, straks raken jullie nog belangrijke klanten kwijt door met mij te praten. Dat willen we natuurlijk niet hebben.' Autsj. Hij spreekt de woorden vlijmscherp uit. Zijn ouders weten niet hoe ze hierop moeten reageren. Hij staat op alsof de scheiding van zijn ouders niks voorstelt en gaat terug naar het meisje dat in zijn kamer zit te wachten...

-          Diezelfde dag

Hij zit op de luxe hoekbank. Met een bak popcorn naast zich kijkt hij een film. Hij heeft zijn arm om een meisje heengeslagen. Hij kan merken dat ze zich niet op haar gemak voelt, maar dan ook niet eens door hem. Hoewel ze boven staan kan je duidelijk horen wat ze tegen elkaar roepen.

'Dit is allemaal jouw schuld! Als je wat meer naar je zoon had gekeken en minder naar je werk was hij nu niet zo afstandelijk geworden!'

'Hoe durf je te zeggen dat dit mijn schuld is! Als dit al mijn schuld is heb jij hier net zoveel schuld aan. En daarbij: hij is een jongen, een puber. Het is echt niet onze schuld dat hij meisjes mee naar huis neemt. Dat heet volwassen worden.'

'Dat is echt belachelijk. Dit is precies de reden dat ik vertrek Erik. Je was je zoon al kwijt en nu ook mij. Wanneer dringt het eens tot je door dat hij ons niet eens normaal kan aankijken!'

'Je overdrijft Sandra! Dit is gewoon een fase, als je mij hiervan de schuld gaat geven lijkt het me inderdaad een goeie keuze dat je vertrekt.'

'Een fase! We lieten hem al alleen toen hij vijf jaar was Erik, VIJF. Wat ben ik voor een moeder, wat ben jij voor een vader? Ik heb het toen niet gezien, maar nu wel. En nu is het te laat. Ik heb hier niks meer om voor te blijven. Jij mag het bedrijf overnemen, ik ga mijn eigen leven beginnen. Ver weg.'

Boem. De deur wordt met een klap dichtgeslagen en daarmee is het geschreeuw beëindigd.

'Milan we kunnen ook naar mijn huis als je dat wilt.'

'Nergens voor nodig liefje.' Antwoordt hij onverschillig

-          Een maand later

Lieve Milan,

Als je dit leest heb ik de moeilijkste keuze in mijn gehele leven gemaakt. Maar het moest, ik had geen keus. Ik weet dat ik gefaald heb als moeder. Er bestaan geen woorden die beschrijven hoe erg het me spijt. Voor alles. Alle keren dat ik je alleen heb gelaten, alle keren dat ik te druk met mijn werk bezig was in plaats van met jou. Ik had er voor je moeten zijn als moeder. En het allerergste: je gaf het aan. Ik had het moeten zien en zelfs nadat jij het aangaf heb ik er niks aan gedaan. De gevolgen ervan zijn groot, dat zie ik nu in. Niet alleen voor jou maar ook voor je vader en mij.

Hij wilt het niet zien Milan. Hij is blind. Hij begrijpt het niet en probeert alle onzekerheden te vermijden door zich volledig op het bedrijf te storten. Ik zie dat nu in. Ik moet bij hem weg, dit kan zo niet langer. Ik hoop dat je dat begrijpt.

Ik weet dat ik je respect kwijt ben. En terecht. Wat ik nu ga doen zal er waarschijnlijk voor zorgen dat je me voor eeuwig gaat haten. Terecht. Alweer. Maar ik moet dit doen. Ik heb geen keus. Als ik alleen al aan het idee denk krijg ik het gevoel dat mijn hart uiteen scheurt. De pijn die ik erbij voel kan ik niet beschrijven. Het doet echt pijn. Zoveel... Je moet weten dat dit niet is wat ik wil, maar het is iets wat ik moet doen. Ik moet het doen Milan. Ik moet de band tussen jou en mij doorsnijden. Voorgoed.

Je bent beter af zonder mij. Jij weet het. Ik weet het. Of dit je iets doet weet ik niet. Maar ik heb nieuwe ruimte nodig om weer te kunnen ademen. Om opnieuw te beginnen. En wederom, het spijt me vreselijk Milan. Het schuldgevoel zal voor eeuwig op mijn schouders rusten samen met de pijn in mijn hart. Ik hoop dat je ooit de mogelijkheid kan vinden om me te vergeven.

Ik hou van je Milan. Vergeet dat nooit. Jij bent mijn zoon en dat zal ik nooit vergeten.

-          Je moeder, Sandra