He's Killer Bride

Chapter 14

"Are you sure that you're okay now?" Tanong niya habang nakaupo ako sa table na ipinahanda niya para sabay kaming kumain ng almusal.

Kanina pa siya nagtatanong sa akin kung okay lang ba talaga ako. Feeling ko makakaramdam na ako ng irritation dahil sa ginagawa niya pero pinigilan ko ang sarili ko dahil alam kung concerned lang talaga siya.

I nooded and fakely smile.

Bigla-biglang pumapasok sa isip ko ang pananginip ko kanina. Para talaga siya totoo. Parang may mga pinagsasabi ako na hindi ko alam at sobrang naguguluhan ako. Pero may iba naman na hindi ko maalala dahil sa sobrang takot at maging blanko ang utak ko saglit.

I heavily sighed and start eating.

"We need to go home tommorow,", sabi ni Eldrin kaya napatingin ako sa kanya.

"Why dad? I want to stay here more," Jack said.

"I'm sorry Jack but I have important to do there." I saw Jack face sad.

"Eldrin. I can watch them here. Kung gusto mong mauna umuwi, okay lang naman. Susunod nalang kami sayo," puna ko.

Nakita ko siyang umiling.

"No. I can't leave here without you and our children. But I promise we will come back if I have many days of vacation," he explained.

I understand. Alam ko kung bakit niya sinabi iyon. Natatakot siguro siyang maulit ang nangyari sa akin at I know he wants me go to the hospital but I really need to refuse it.

"Okay dad. I'm sorry," sabi ni Jack at nagpatuloy lang kumain.

Mabuti nalang din sobrang napaka understanding ng anak niya, hindi namimilit sa gusto nito.

Napangiti ako ng palihim at nagpatuloy kumain.

After we eat our breakfast, Eldrin decided to swim in the sea. Habang ako ay kasama sila Jack at Eiron naligo dito sa hindi pinakamalim na part. Sakto lang. Kasama din namin ang bodyguard nila at nakamasid lang ito sa amin.

Naglalaro sila at sinabuyan nila ang isa't isa ng tubig at hanggang dumapo ang mga tingin nila sa akin.

"Anong binabalak niyong dalawa?" I ask them while I raise my one eyebrows.

I saw them smiled and face each other.

Hindi na ako nagulat ng ako naman ang pinuntirya nilang dalawa hanggang sa nauwi sa tawanan ng dalawa dahil sa ginawa nila sa akin.

Sobrang saya dahil ngayon lang ulit ako nakaramdam ng saya kahit papaano. The first time I meet them, there's something wrong with my heart that time. Hinihiling ko na sana sila ang anak ko at naging pamilya ko. Pero siguro nga, ito ang sukli sa lahat ng paghihirap ko ngayon pero naisip ko din na baka hindi ito permanente dahil alam kung darating din ang araw na maghihiwalay ako sa kanila at kusa akong lumayo. Kaya dalas-dalasin ko nalang ang mga araw na kasama ko sila biglang mga anak ko at biglang ina nilang dalawa.

Hindi ko na namalayan ang sarili ko na napalayo na pala ako sa kanila. Akmang babalik ako sa para puntahan sila sa kinaroroonan ngunit nagulat ako ng biglang may humila sa akin palayo.

Nanlaki ang mata ko at akmang sisipain ko siya patalikod ngunit nahuli na ako dahil nakita ko ang mukha niya na nakangisi sa akin.

Hindi ko napigilan hampasin siya sa balikat sa sobrang inis at hindi ako makagalaw na marinig ang tawa niya.

This not the first I heard him laughed but I think there's something wrong again. Bakit siya ganito? Ako na kusang lumalayo dahil ayaw ko siyang masaktan.

"Walang hiya ka! You almost give an heart attack," inis kung sabi sa kanya.

Pinigilan ko ang sarili ko na kiligin. Hindi naman ako ganito noon pero parang mas lumalim pa ang kilig ko sa tuwing pinapakita niya sa akin ng sweet side niya.