Sway Along The Waves (Bellariva Series #1)

Chapter 28

Madilim ang paligid sa unang pag-mulat ko ng mata. I was nervous; I was afraid of the dark. I blinked several times just to adjust my eyes to the darkness. Unti-unti ang nagawa kong pag-aninag sa mga bagay sa paligid ko. The light coming from the moon's rays helped me see more of what was around me.
 
Nakakatakot ang sobrang katahimikan sa paligid. Tumatayo ang balahibo ko sa katawan sa bawat hampas ng malamig na simoy ng hangin sa balat ko. Outside the window, I can only see the moon hiding in the cloudy skies with a few stars surrounding it. Ang paa at kamay ko ay di ko maramdaman. It took me a minute to realize that both my hands and feet were tied up, as well as my mouth. 
 
Pilit akong nangangapa sa dilim para maghanap ng ibang tao bukod sa akin, pero wala. I also made noises, hoping that someone might come and hear me, but there were none. Tears fell from my eyes, remembering the last thing that happened before I lost consciousness. I have no idea how long I've been here. Is it hours? Days? Weeks? 
 
Sa mga simpleng galaw na ginagawa ko, nanghihina ang buo kong katawan. Itinigil ko ang pagpupumiglas para 'di na masayang ang katiting na lakas na natitira sa akin. Muli kong nilibot ang tingin sa paligid. Naaninag ko ang ilang bagay na nasisinigan ng buwan. Sirang lamesa, upuan at kung ano-anong mga gamit ang mga iyon. My tears didn't stop falling for hours. Tulala ako nang buong oras sa madilim na kawalan. 
 
Natatakot ako sa mga huning naririnig ko sa paligid. Mas pinapatindi no'n ang kaba sa dibdib ko. Sa isip ko, ilang beses ko ng tinawag ang pangalan ng mga kapatid ko. I know they'll come to save me. Though my hope is slowly disappearing with each hour of my waiting, just when I thought I was completely stuck there til sunrise, I heard rushing footsteps behind me. 
 
"Arriane!" 
 
Hindi man kami laging magkasama, pero pamilyar na sa akin ang boses niya. Hingal ang naging boses ni Kean sa pagtawag sa pangalang iyon. Maybe he mistook me for Arriane. Rinig ko ang mabilis at mabibigat niyang hakbang palapit sa akin mula sa likod ko. Sa isang iglap, nakaluhod na sa harap ko ang kapatid. Kitang-kita ko ang kabuuan ng kanyang mukha nang masinagan iyon ng buwan. Kanina ay natuyo na ang mga luha ko sa pag-iyak, pero ngayon ay nag-uumpisa na naman iyong mamuo. 
 
Looking at the disappointment in his eyes after seeing me hurts. That made me conclude that he didn't plan on saving me at all. It was Arriane he chose first. 
 
"V-Vienna, b-baby," utal na ang boses niya nang tawagin ako.
 
I can read in his actions how confused he is about what he should do. Pinanood ko siyang alisin ang taling nasa bibig ko. His eyes widened as if he had just realized something. Nakatitig siya sa tiyan ko, kaya maging ako ay napatingin na rin sa sarili. My heart slowly stops beating after seeing a bomb tied to me. It was already too late for me to notice it. Dahil na rin siguro sa panghihina at pagkamanhid, kaya hindi ko iyon napansin agad kanina.
 
I saw that there was just a minute and a half left in the bomb. My heart thumped thinking about my brother's safety. 
 
"Iwan mo na ko, Kean," I told him in my full voice.
 
Kinain ng mga salitang iyon ang lakas ko. Sunod-sunod ang naging patak ng mga luha ko sa aking pisngi. Kean seems to know that there's a bomb waiting for him. I don't know which part hurts me. The fact that he chooses others over his own sister or the feeling that I was abandoned. Dapat naman ay hindi ako nasasaktan. Nandito pa rin siya kahit hindi ako ang dapat niyang iligtas.
 
Hindi ako sinagot ng kapatid ko. Instead, he took the hairpin that was in my hair. He uses it to defuse the bomb. He's sweating bullets. I didn't see any relief from him, even when I thought he was done defusing the bomb. Hindi pa rin tumigil ang pagbibilang ng timer kahit tapos na siya. 
 
Mas lalo akong nataranta. "Ang sabi ko, umalis ka na!" sigaw ko sa kapatid. 
 
'Di ko alam kung pa'no ko pa rin nagagawang buo ang boses ko sa kabila ng pag-iyak. Kean, just like earlier, didn't listen to what I said again. Huli na nang subukan niya pang alisin sa katawan ko ang bomba. Nang tumunog ang timer, hudyat na tapos na ang oras, naramdaman ko na lang ang dalawang braso niyang mahigpit na yumakap sa akin. Para bang sa ganoong paraan ay magagawa niya akong protektahan. 
 
My body is shaking in fear. I really thought I was going to explode. I thought I was going to die in there without even having a conversation with my loved ones. Isang malakas na pagsabog ang nangyari. That is not ours, but in another place that is also close to where we are.
 
Nang bumitiw sa akin si Kean, nakita kong sunod-sunod na ang pagtulo ng luha niya. Nakatayo na siya ngayon habang ako naman ay nakatingala sa kanya. From where he was standing, he looked out the window. Sinundan ko ang kanyang mga mata. Outside the window, I saw a building not far from us. Tingin ko, doon nagmula ang pagsabog. 
 
I was shocked when Kean suddenly knelt down in front of me. Kitang-kita ko kung gaano katindi ang pagpipigil niyang huwag humikbi. Hindi ko alam ang gagawin, o kung ano ang dapat na sabihin ko sa kanya? I already have a hint as to what happened. And I feel like it was my fault. 
 
Sirena ng paparating na rescue ang sunod kong narinig. The way Kean mumbled the girl's name is what resonates in my ears more. Alam kong wala na siya sa sarili. Ang pagdating ng mga kapatid namin ay hindi niya na napansin, kahit nasa mismong harap lang namin sila. Kung hindi pa siya tinawag ni Kier ay baka ganoon na lang siya hanggang mamaya. 
 
"I need to see her." Dali-dali siyang tumayo matapos sabihin iyon. 
 
Sinubukan pa siyang tawagin ni Emman na siyang may hawak sa akin. Hindi nagpapigil si Kean. Tumuloy siya sa pag-alis, walang pakialam sa paligid niya.
 
"N-namatay ba ang girlfriend niya... dahil sa akin?" Humihikbing tanong ko. 
 
Lahat ay nanatiling tahimik. The silence was only broken when Devin sighed. Lumapit siya sa akin. Niyakap niya ako nang sobrang higpit saka ako hinalikan sa noo. Wala siyang sinabing iba. Umalis siya pagkatapos no'n para sundan si Kean.
 
Walang nagsasalita maski isa sa mga kapatid ko. Si Emman ang nagbuhat sa akin papunta sa sasakyan. Sa loob no'n, ramdam na ramdam ko ang matinding galit ni Kenjie at Kier. Gusto ko mang magsalita para pigilan ang tensyon, 'di ko naman alam kung ano ang sasabihin."
 
"Ipasok mo siya sa kwarto niya para makapagpahinga," utos ni Kier kay Emman na mukhang hindi naman na kailangan.
 
Kalmado man ang boses niya nang sabihin iyon, 'di pa rin no'n nagawang pawiin ang kaba ko. Buhat pa rin ako ni Emman nang umakyat kami sa taas. Bago niya ako maipasok sa kwarto, narinig ko ang sigawan sa ibaba. Alam kong si Kier at Kenjie iyon. I know Kier was mad because Kenjie allowed me to go outside. Ito ang kinalabasan ng palpak kong aksyon. I should have listened to him. Kung nakinig lang sana ako, hindi ganito ang mangyayari.
 
"Stop crying and just sleep," utos sa akin ni Emman. 
 
Tumabi siya ng upo sa akin sa kama. He wasn't looking at me. Parehas kaming nakatanaw sa labas ng malaking salamin na bintana sa harap ko. Sumisikat na ang araw sa labas. The sunlight gradually defeats the light of the moon. Hindi ko alam kung makakatulog pa ako. My mind still wants to stay up and think despite the tiredness of my body.
 
"Did I make this family worse?" I asked. My voice is too low and gravelly. Emman remained looking forward, not bothering to respond, so I continued. "Puro problema na lang ata ang naging dala ko simula noong dumating ako rito. It was torture for me to know that you all were fighting because of me. I am a mess. Hindi na dapat ako napunta rito—"
 
"That means you regret meeting us?" Emman cut off my words. He looked at me with softer, moistened eyes now. 
 
"Problema lang ako rito. Dahil sa akin kaya kayo nagkakagulo—" 
 
"Matagal nang magulo ang pamilya." For the second time, Emman interrupts my words. "You have no idea how much we were dying each day before, wishing to have a glimpse of you. You are a treasure to us. Kung ano man ang mga nangyayari ngayon, wala kang kasalanan. The blame was on us. I'm sorry, we're not doing better to keep you safe.
 
Ang pag-iyak ay nakatulong sa akin para makatulog sa gabing iyon. Gayunpaman, hindi natigil ang utak ko sa pag-iisip. When I woke up in the morning, it surprised me that everyone was present at our long table. Lahat ay mukhang kanina pa naghihintay sa akin. I made a quick scan of everyone sitting there. Sa center piece, as usual, ay nakaupo si Kier. He's smiling at me right now, in front of our brothers, which is very rare since he used to hide his emotions. Sometimes I can only see that smile when we're alone.
 
Bakante ang upuan niya sa left side. Iyon ang pwesto ko katabi ni Kenjie. On Kier's right side is Devin. Beside him were Kean and Aries. Si Emman ay sa tabi ni Kenjie. Everyone is smiling weirdly at me. Nang maupo ako, hindi agad ako nakapag-umpisa sa pagkain. 
 
"Good morning," Aries was the first one to greet me. Nasundan iyon ng iba pa. I replied to them with the same phrase.
 
"How's your sleep?" Kier asked.
 
It suddenly creeps me out because even his voice is calm. Gusto kong kapain ang sarili. Baka kasi nananaginip lang ako. Kenjie took care of putting food on my plate, although it wasn't needed anymore. Hinayaan ko siya sa ginagawa. 
 
"I sleep well," sagot ko kay Kier.
 
Pabalik-balik ang tingin ko sa kanilang dalawa ni Kenjie. Naalala ko ang narinig kong sigawan nilang dalawa kagabi. Ngayon, parang walang nangyaring away sa pagitan nila. I started eating my food the same as my brothers. Madaling nababasag ang katahimikan sa paligid sa tuwing tinatanong nila ako. Madalas na matipid ang sagot ko sa kanila.
 
I could feel how much they were trying to keep me comfortable. I know they're trying to cope up with me. I don't know what happened next last night or why they're acting weird today. 
 
"Wala kang pasok sa office?" 
 
Isinara ko ang pinto ng opisina ni Kier dito sa mansion pagpasok ko. Naabutan ko siyang may kausap sa phone habang nakaharap sa labas ng bintana kung saan matatanaw ang malawak na dulong hardin sa malayong likod ng mansion. He looked at me when he noticed my presence. Kahit hindi pa siya tapos sa kausap ay nilapitan niya na ako. 
 
"Yeah, I want my schedules clear today. Okay," he said before ending the call. Ako ang sunod niyang binalingan. "I'm the boss, Vienna. Ako ang magde-desisyon kung papasok ako o hindi," sagot niya sa kaninang tanong ko.
 
I smiled at him. Lumapit ako para yumakap sa kanya. Kier seems shocked by what I did yet still managed to hug me back.
 
"I'm sorry. I was stubborn. Dapat ay nakikinig ako sayo. My actions were wrong and were only leading me in the wrong direction." I apologized.
 
Kier smiled back at me too. "You're growing so fast. I am glad because you know how to accept your wrongs," he said. "I am happy and thankful to her because she raised you well."
 
I know whom he's pertaining with that. Mabilis napalitan ang emosyon sa dibdib ko, pero nanatili pa rin naman ang ngiti sa aking labi. Every time I am thinking of her whenever I am with Kier, I feel guilty. He should be the one for whom Mama takes care and showers with love, not me. 
 
"She loves us. I know she loves you so much," I told him. 
 
Kier didn't say anything. He just hugged me, as if it were already his way of comforting himself. Dahil hindi siya pumasok ngayon sa office, ginamit namin ang araw na 'to para sa pamilya. Kiers wants an out-of-the-country vacation, but I insist that we'll just stay here at home. Nagulat siya sa suhestiyon ko dahil akala niya'y mas gugustuhin ko ang lumabas. Mas gugustuhin ko naman muna ang mag-stay sa bahay sa ngayon pagkatapos ng mga nangyari.
 
We have ate Danielle and Kiero, as well as Kenjie's girlfriend, for our family day. We spend our time together in the farthest garden of our mansion. I had a conversation with Kean earlier. Malaki ang ibinawas na tinik sa akin ng naging pag-uusap naming iyon. 
 
I remember when Kean said that: "I'll accept it if you hate me, Vienna. When I chose to go to Arriane, I don't regret it. I chose to save her first because I know our brothers will come for you."
 
Natigil siya nang ilang sandali. Kalong niya ang natutulog na si Kiero sa dalawang braso. Mabagal ang ginagawa niyang pag-hele sa pamangkin para hindi magising. Apat kaming naiwan dito sa cottage. Si Emman ang isa na wala namang pakialam sa paligid. Ang iba naming kapatid ay abala sa kani-kanilang buhay. Si Kenjie ay busy sa girlfriend niyang namimitas ng mga bulaklak. Ganoon din si Kier kay ate Danielle. Si Aries at Devin, naman ay tumutulong kina Gregoire at Nanay Isidora sa iniihaw.
 
"I also don't regret that I found you there and not her. I'm just lucky even though I'm late," he says, making his tone low so he won't disturb Kiero from sleeping. 
 
"Sumama ang loob ko noong una, pero naiintindihan kita, Kuya. Hindi ako galit sayo," I tried assuring him. "You know I still have our brothers to save me, while she only has you."
 
Kean's eyes moistened because of what I said. When he blinks once, his eyes quickly change from their usual dark and brooding appearance. Hindi na siya nagsalita o sumagot ulit. His lips formed a small curve. It was already enough to make me feel relieved.