𝐹𝑖𝑟𝑒 𝑜𝑛 𝑓𝑖𝑟𝑒

5

𝐶𝑎𝑙𝑚 𝑑𝑜𝑤𝑛
آرامش

ترسیده بود...

میخواست عقب بکشه...

با تموم وجودش میخواست عقب بکشه اما بدنش در اختیار قلبش بود...

قلبش اروم گرفته بود و لحظه بعد در کمال ناباوری دید که دست هاش دور کمر مجسمه! حلقه شده!

بال های مشکی رنگ کاملا احاطه اش کرده بودن و نفس های داغی رو روی گردنش حس میکرد.

بدون اینکه کنترلی روی خودش داشته باشه، اشک هاش سرازیر شدن...

انگار که روحش و بدنش سالها منتظر این روز بودن اما مغزش چیزی به یاد نداشت...

بی اراده لب هاش از هم فاصله گرفتن و هقی زد: ته...

دوباره همون اسمی که در کمال ناشناس بودنش، خیلی اشنا بود...

در اغوش مجسمه زنده شده بیشتر فشرده شد و صدای بمی در گوش هاش پیچید: جانم دلبر...

بدن برهنه مرد گرم و ارامش دهنده بود و گونه جونگ کوک روی شانه اش قرار داشت.

تهیونگ، پادشاهی که از غم مرگ عشقش به سنگ تبدیل شده بود، حالا با لبخندی زیبا پسر دوباره متولد شده اش رو به اغوش کشیده بود.

دستش رو بلند کرد و موهای کوتاه جونگ کوک رو نوازش کرد: تغییری نکردی الهه...صورت زیبات، چشم های معصومت، یاقوتای سرخ رنگت، حتی اسمت...الهه من برگشته...

جونگ کوک چیزی از حرف های پادشاه رو درک نمیکرد اما ارامشی که از اون حرف ها بهش تزریق میشد، به خواب اروم و اطمینان بخشی دعوتش میکرد...

تهیونگ متوجه سستی بدن الهه اش شد.

میدونست درک موقعیت برای کسی که بعد از دوهزار سال متولد شده ، سخته اما دوری چند صد ساله شون و اون جدایی دردناک، به مرد اجازه خودداری کردن رو نمیداد...

سرش رو پایین برد و عطر تن الهه اش که تغییری نکرده بود رو بویید.

بوسه ای به گردن زیبا و کودکانه اش هدیه داد و کنار گوش پسر زمزمه کرد: اروم بخواب دلبر...من اینجام

چشم های جونگ کوک انگار که تحت اختیار مجسمه باشه، اروم روی هم افتاد و بسته شد...

تهیونگ جسم سبک پسر رو به اغوش کشید و دوباره ودوباره عطر تنش رو بویید.

سرش رو کمی عقب برد و به صورت پسر کوچک تر و موهای کوتاه شده اش نگاه کرد: موهات کو دلبر؟... مثل من کوتاه کردی ولی موج سیاه رنگت بود که دل منو برد...

گونه پسر خوابیده رو نوازش کرد و بعد براید استایل به اغوش کشیدش.

بال ارومی زد و از جایگاه دور شد.

به اطراف نگاه میکرد تا راهی برای خروج پیدا کنه.

با اشاره بال هاش، مجسمه ها به حالت عادیشون برگشتن.