𝐹𝑖𝑟𝑒 𝑜𝑛 𝑓𝑖𝑟𝑒

27

𝐌𝐲 𝐰𝐡𝐨𝐥𝐞 𝐛𝐞𝐢𝐧𝐠 𝐰𝐚𝐬 𝐢𝐧𝐬𝐢𝐝𝐞 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐠𝐚𝐥𝐚𝐜𝐭𝐢𝐜 𝐞𝐲𝐞𝐬, 𝐚𝐧𝐝 𝐚𝐩𝐚𝐫𝐭 𝐟𝐫𝐨𝐦 𝐭𝐡𝐞 𝐛𝐥𝐚𝐜𝐤𝐧𝐞𝐬𝐬 𝐟𝐨𝐫𝐦𝐞𝐝 𝐚𝐫𝐨𝐮𝐧𝐝 𝐦𝐞, 𝐈 𝐰𝐚𝐬 𝐰𝐚𝐭𝐜𝐡𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐡𝐞 𝐛𝐢𝐫𝐭𝐡 𝐨𝐟 𝐭𝐡𝐞 𝐫𝐞𝐝 𝐩𝐡𝐨𝐞𝐧𝐢𝐱 𝐰𝐢𝐭𝐡 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐦𝐞𝐦𝐨𝐫𝐲!

تمام هستی من، درون چشمان کهکشانی تو بود و من فارق از سیاهی شکل گرفته در اطرافم، همراه یاد تو به تولد ققنوس سرخ رنگ نگاه می کردم!

با دست زدن به دریچه شامبالا، جرقه ای شکل گرفت و وون چا با اخم عقب رفت.

اون دریچه اجازه ی ورودش رو صادر نمیکرد و این باعث تشکیل اخم غلیظ بین ابروهای وون چا بود...

کمی آن طرف تر از وون چایی که با عصبانیت با دریچه ور میرفت، کسی قرار داشت که از ظاهر انسانی جدیدش لذت میبرد.

دستی به صورتش کشید و با نیشخند به آیینه درون دستش نگاه کرد: فکر نمی‌کردم اینقدر عالی بشه صورتم....واقعا طلسمام معرکن

وون چا با حرص به سمت اون برگشت: میشه تعریف کردن از خودت رو تمام کنی و بیای کمکم؟.... این لعنتی منو قبول نمیکنه....

مرد تکخندی زد و از روی صندلی که با یک بشکن درست کرده بود، بلند شد.

به سمت وون چا رفت: امکان نداره...تو خون مادرت رو داری... باید بپذیرتت...

وون چا پوزخندی زد: منظورت همونیه که دو هزار سال منو تو یه سلول ( اینجا منظور از سلول، واقعا یه سلول بدنه نه زندان!) نیم میلیمتری زندانی کرد تا رشد نکنم و دست تو بهم نرسه؟.... من به اون نمیگم مادر....

مرد دستی به دیواره نامرئی کشید: حستو درک میکنم...ولی نگران نباش...وقتی باهاش روبه رو شدی هرکاری خواستی بکن...اون به خوبی از ثمره عشقبازیمون مراقبت نکرده!...

وون چا تمام تن اون مرد رو با چشم های سرخ رنگش بررسی کرد.

مرد با نیشخند از دروازه ورودی فاصله گرفت: با چندتا طلسم... تبدیل به اهالی شامبالا میشیم...

نگاه شیطنت باری به وون چا انداخت: وقتی روحم در این دنیا بود و میدیدم چطور برای برگردوندن تلاش میکنی، واقعا بهت افتخار میکردم...اما الان که دیدم حتی حرص، شهوت و نفرتت هم مثل خودمه...حتی بیشتر از قبل بهت افتخار میکنم...

جلو رفت و با لبخند ترسناکی که تا گوش هاش امتداد داشت، دستی به چانه وون چا کشید: باید اتاق مرگ رو آماده کنی... وقتشه یکم خون بازی کنیم عزیزم

وون چا هم با نیشخند ابرو بالا انداخت.

گفته بود اون عاشق پدرشه؟....

پدری که بدون کالبد بود اما با تمام روحش اون رو چند هزار سال جاودانه کرده بود...

کسی که اسم آشنا و ترسناکی داشت.