Özgürlüğe Düş

11

Koltuğa geçip oturduğumda ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. Ağlamayan ben ,çok sık ağlar olmuştum. Ama korkuyordum. Elimde değildi. Lavin yanıma gelip oturduğunda konuşmaya başlamıştı.

"Gazel iyi misin?"

"İyiyim ben sorun yok."

Merzat'ın konuşmaya başlamasıyla onu dinlemeye başlamıştık.

"Acilen akıl hastanesine kapatılması gerekiyor. Konuşmaları, hareketleri o kadar psikopatçaydı ki anlatamam.
Ben hayatta Gazel'i bu şizofrene vermem. "

"Gazel tek başına bir yere gitmek yok. Sürekli yanında birileri olacak. Gencer seni alana kadar rahat durmaz."

Pusat'ın dediğini ben tamamlamıştım.

"Yani ölene kadar."

Başını salladığında bende sallamıştım.
Tek dolaşmam, durmam doğru olmazdı. Zaten evden çıkmayı düşünmüyordum. Kurtulmuştum ve yakalanamazdım.

Lavin ayağa kalktığında bana hitaben konuşmaya başlamıştı.

"Canım hadi gel. Bedenlerimiz yakın sana bir şeyler vereyim."

Başımı salladığımda ayağa kalkıp Lavin'i takip etmeye başladım.
Bir odaya girdiğimizde beyazlarla kaplı olduğunu farketmiştim. Bazı yerlerede  bebek mavisi dokunuşlar yapılmıştı. Bu odanın Lavin'in odası olduğu o kadar belliydiki.

"Ne tarz bir şey vereyim canım. Farkeder mi senin için?"

"Siyah olsun bana yeter Lavin. Teşekkür ederim."

"Bir şey değil hayatım ama ne o kapkara yas tutarmış gibi."

Gülümseyip yüzüne baktığımda bir şey demeden yatağının kenarına oturmuştum. Yas mı tutuyordum hayır aksine mutluydum. Ama kaçmış olmam onca yaşadığım dayakları, korkuları alıp götürmüyordu. Onlar için yas tutup, kurtulduğum için seviniyordum.

Elime siyah sıkı bir tayt , siyah bol bir sweat  , ayağımı sıcak tutması için bir çorap ve siyah spor ayakkabı vermişti.

"Banyo şuradaki kapı canım. İstersen çıkana kadar burada beklerim hiç sorun değil."

"Gerek yok Lavin. Her şey için teşekkür ederim."

Çok duygusal bir insandı. Gözleri dolduğunda sarılmak istediği için ellerini açmıştı. Eğer ben istersem ona sarılmamı istemişti. Bir adım atıp biraz zorlansamda sarılmıştım. Hemen geri çekildiğimde konuşmaya başlamıştı.

"Atlatacağız Gazel. Bunları hep beraber atlatacağız. Ben hep yanında olacağım. Eğer bir gün yanında yoksam ve zor durumda kalırsan mutlaka arkana bak. Yanında değilsem arkanda olurum. Unutma sakın."

Başımı salladığımda gözlerim dolmuştu. Kendimi banyoya attığımda kapıyı kapatıp kilitlemiştim. Artık yalnız değildim. En azından ortadan kaybolduğumda yokluğumu anlayacak birileri vardı. Güzel bir şekilde banyomu yaptığımda Lavin'in verdiği kıyafetleri üzerime giyindim.

Hava almayalı ne kadar olmuştu, ya da gün yüzü görmeyeli. En son kaçtığımda özgürce koşup serin havayı ciğerlerime çekmiştim.

Odanın balkonuna çıktığımda derince bir nefes aldım. Tebessüm ederek gözlerimi etrafta gezdirdiğimde biraz ileride simsiyah iki araba olduğunu farketmiştim. Pusat'ın adamlarıda, arabalarıda  vardı ama hepsi kapının önündeydi.  Dikkatlice baktığımda öndeki arabanın arka camı açılmıştı.

Gördüğüm yüzle kanım donduğunda kendimi içeri atıp bağırmaya başlamıştım. Bir şey yapacaktılar.

"PUSATTT!!"