The Woman Who Doesn't Believe In Love (Lee Siblings Series#1)

Simula

A/N: Hi Everyone! Maraming salamat for choosing this story to be read and I hope na maenjoy niyo ang pagbabasa. This is my first story ever in wattpad! And bear with the grammatical errors, typo' and sa iba na mapapansin niyo pa. Just dm me if may mga question or gusto kayong I clarified regarding sa story. Enjoy!!!

---

Simula.

"Kilan mo naramdaman ang totoong pagmamahal sa buong buhay mo?"

Napataas ang kilay ko ng mabasa ko ang first sentence of this book.

Napaayos ako agad ng upo at biglang napaisip. And hindi ko alam na natulala na pala ako at tinatanong ang sarili sa nabasang iyon.

Nasa loob ako ng aking kwarto at nagbabasa ng librong pinahiram sakin ni Jiechel. I was bored then kinuha ko na lang sa totoo lang hindi nmn catchy ang cover nitong book. What caught me is the title.

Ni hindi ko nga alam kung anong klaseng libro ito ehh. Basta na lang pinahiram sakin ng kaibigan ko. Marami na akong nabasang libro pero iba ito because this book asking me if when the last time that I felt love sa buong buhay ko? at kung naramdaman ko ba talaga?

I took a deep sigh and forced myself to be contented. Napailing na lang ako kasi alam kong kahit kilan hindi ko naramdaman ang tunay na pagmamahal lalo na sa family ko. Bkt ko pa ba iniisip yan mas lalo ko lang sinasaktan yung sarili ko. Masaya na ako sa buhay ko ngayon at masaya na ako na sila nay Rosie ang nag aalaga sakin at Isa pa nandiyan namn yung mga kaibigan ko enough na sila for me.

I was deprived by the life I have right now, I'm done with all the people around me who fooled me. Now I will be more stronger.

Funny right cause everytime I read a story, I imagined myself as one of the character. Nakakainggit at minsan naisip ko na sana ako na lang yung nasa story na nababasa ko.

Ilang taon na nga ba akong mag isa dto sa napakalaking bahay na ito?

Binaba ko na yung libro na binabasa ko sa dibdib ko't niyakap iyon, at muling natulala habang binibilang kahit alam ko namn na ang sagot.

"Ten years..." I uttered sadly.

Ilang minuto bumalik na lang ulit ako sa pagbabasa at nagfocus na lang hnd na muling nag isip ng mga bagay na makakapagpalungkot sakin. Hnd ko na namalayan ang oras dahil sa pagbabasa, napahinto ako dahil may kumatok at para narin tignan kung sino.

"Who's that?" Tanong ko.

Nang binuksan ko na ang pinto, tumambad sakin si isay ang pamangkin ni nay rosie.

"Hmmm is there something wrong? Or do you need anything?" Tanong ko.

"Pasensya na sa abala pero po kasi pinapatawag po kau ni nay rosie." Magalang na tugon niya.

"It's ok paki sabi pababa na ako." I said.

Tumango at umalis na din siya kaya bumalik na ako sa loob para itabi yung libro na binabasa ko. Lumabas na rin ako ng room ko para puntahan si nay Rosie.

Habang pababa ako sa napakalaking hagdan sumagi sa isip ko kung naiisip din kaya ako nila mommy at daddy or d kaya nila kuya. Hays bkt ko ba sila iniisip sila nga d ako naiisip ehh enough na sa drama Samantha sinasaktan mo lang yung sarili mo.

Nang makakababa ako ng tuluyan dumiretso na agad ako sa kusina. Then I saw Nanay Rosie cooking something. I slightly looked at it when I get near with her and nodded as I saw it. Niluluto niya yung favorite food ko na chicken wings na adobo.

"Nay pinapatawag niyo daw po ako." I said.

"Oo anak may mahalaga kasi akong sasabhin sayo pero umupo ka muna diyan tatapusin ko lang itong niluluto ko ng sa ganun makakain kana." She said.