Chapter Eight

311 20 0
                                    

Friends?

Nang makarating ako sa bahay ay agad akong bumaba sa sasakyan at pumasok na sa loob ng bahay. Nang tuluyan na akong nakapasok I didn't expect that they were all here in the living room.

After Eighteen years I also saw them, it's true what nay rosie tells me that I look like my mommy, I don't know if I'm happy to see them or what? I can't understand how I feel now, I don't know what to do.

They stopped talking when they noticed someone was looking at them so they all immediately looked at me.

"Baby girl!" I shifted my gaze to Kuya Third when he called me.

Agad lumapit sakin si Kuya Xander he rests his hand on my back to guide me towards to ours parents.

"Samantha, dalaga kana anak." Masayang sabi ni mommy.

"She looks like you honey"nakangiting sabi ni daddy kay mommy.

Hinawakan ni mommy ang pisngi ko, agad ko naman itong tinabig.

"Samantha!"Gulat na sabi nila Kuya sakin.

"I'm sorry, I was just surprised."nakayuko kong sabi.

"It's okay baby." Mommy said softly.

I looked at Kuya Third. "Kuya, I-I want to rest." I said softly.

"Let's eat first before you rest baby girl." He said softly.

Umiling ako sa kanya. "Busog pa po ako Kuya."

Tumayo si Kuya Ford at lumapit sakin. "Kuya samahan ko na lang muna siya sa kwarto niya."  I got up and was about to leave when mommy suddenly spoke.

"Pwede bang ako ang sumama sayo?"mahinang tanong ni mommy.

Tumingin ako kay nay rosie na nakatingin din sakin, tumango at ngumiti siya.

"S-sige po."utal kong sabi. Lumapit siya sakin at kinawit niya ang kamay niya sakin.

While we were going to my room, mommy would talk non -stop and tell me how much they missed me.

Nang makapasok na kami sa kwarto ko agad akong umupo sa kama ko, agad din naman siyang sumunod sakin.

"Samantha anak, alam ko marami ka-" agad kong pinutol ang nais niyang sabihin sakin.

"Magtatagal po ba kayo dito?"Walang gana kong tanong kay Mommy.

"Hindi, may kailangan lang kaming asikasuhin dito at babalik din kami agad sa south korea." Mommy said.

"Uhm...ilang araw po kayo dito?"mahinang tanong ko kay mommy.

"Isang linggo lang kami dito anak."mahinang tugon niya.

Huminga ako ng malalim bago humarap kay mommy na malungkot na nakatingin sakin.

"Samantha, I know na marami kaming pagkukulang ng daddy mo, hayaan mo sana kaming bumawi sayo"malungkot na sabi ni mommy.

"Pwede niyo po ba akong iwan, gusto ko po sanang magpahinga."nakayuko kong sabi.

Narinig ko na lang na tumunog ang pinto hudyat na nakalabas na si mommy sa kwarto ko.

Kung kilan tanggap kuna na hindi ko na sila makikita at makakasama saka pa sila dumating, noong panahon na kailangan na kailangan ko sila, lagi silang busy.

Even though I hate mommy and daddy, I still can't help but be happy to see them. The pleasure of feeling that you are with your parents, the joy of feeling that your mommy is holding you.

I didn't know that I was crying again because of them. I immediately wiped away my tears with no intention of stopping.

Agad kong inayos ang sarili ko, when I heard a knock on the door. I took a deep breath before standing up and opening the door.

The Woman Who Doesn't Believe In Love (Lee Siblings Series#1)Where stories live. Discover now