The Woman Who Doesn't Believe In Love (Lee Siblings Series#1)

Chapter Two

Mysterious Guy

It's been a few weeks since they came here and until now we still always argue, sometimes it's just boring so, I just let them, I don't want to argue as much! Ano ba namn kasi laban ko, Seven sila tapos nag iisa lang ako, madalas din ako ipagtanggol ni nay rosie sa kanila at isa pa hindi ba sila nagsasawa or napapagod makialam sa mga ginagawa ko.

Gumising talaga ako ng mas maaga para hindi ko sila maabutang gising! Pagkatapos kong maligo at magready bumaba na ako at pumunta sa dining room at nadatnan ko duon si nay rosie.

"Good morning anak." Masayang bati niya.

"Good morning too nay." Masayang tugon ko at sabay na niyakap siya simula ng bata ako siya na ang nag alaga sakin at tinuring ko na rin siyang tunay na Ina.

"Ang aga mong nagising, excited kana ba ulit pumasok?" Natatawa niyang sabi.

"Yeah, ngayon lang namn ako masaya sa tuwing first day of school kasi wala pang halos ginagawa." Nakangiti kong sabi.

Tumawa na lang na lang siya at naghain na para makakain na ako ng sa ganun makaalis na ako bago pa ako maabutan nila kua. Nang matapos na akong kumain tumayo na ako at nagpaalam na kay nay rosie.

Nang makarating na ako sa St. Joseph University. Pagbaba ko pa lang sa sasakyan wala pa ring pinagbago, pinagtitinginan at maraming nangugulit sakin. Gusto nilang makipagkaibigan kaya sinuklian ko na lang sila ng isang tipid na ngiti. Because most of them just want to be friends with me to be closer to my older brothers, especially now that they are here, what a user!

Dahil wala pa ang mga kaibigan ko naisipan ko munang pumunta sa library para magbasa. Nang makarating na ako ay agad akong kumuha ng libro na gusto kong basahin at naghanap ng pwedeng ma-uupuan, ng sa ganun maumpisahan na ang pagbabasa. Ilang minuto ang nakalipas habang nasa kalagitnaan na ako ng pagbabasa, napakunot ang noo ko at bigla na lang ako kinabahan nang maramdamang may umupo sa tapat ko.

I slowly looked up. I was shocked at the person who was exposed in front of me. My eyes almost widened as my lips parted as well.

I don't know? Why I feel nervous about him, but I have an unfamiliar feeling as if something is missing in my stomach. I shook my head violently while avoiding looking at him. I just continued reading, trying to ignore that he was in front of me even though, I was already counted by his strong stares at me.

Out of curiosity, saglit ko ulit siyang sinulyapan. Halos tumigil ang pagtibok ng puso ko dahil nahuli ko pa rin siyang nakatingin ng masama at matalim sakin. Napalunok na lang ako't at binalik na lang ulit sa libro ang aking attention. But no matter what I read, I can't even understand it because I'm distracted by his stares.

What is his problem? I don't know if he wants to talk or if I did something wrong? Hindi ko tuloy siya maintindihan? Ilang minuto na ang nakalipas pero hindi pa rin ako makaalis sa page na binabasa ko ng dahil sa kanya. Hindi na talaga kayang balewalain kaya naisip kong kausapin na lang siya.

"Uhm, m-may pro-problema ka-kaba sakin?" Utal-utal kong tanong sa kanya.

I wanted to ask him something more but he quickly stood up and left with his forehead furrowed and his expression dark. I was struck by his actions. I quickly took my mirror out of my bag to see if there was anything wrong with my face. But when I looked, there was nothing.

Gosh! Ang weird niya ni hindi ko nga siya kilala tapos kung makatingin ng masama akala mo may nagawa akong kasalanan. Sa lahat ng tao na nakasalubong ko siya ang pinaka hindi ko maintindihan.

"Samantha!"

Tinago ko na agad sa bag ko yung salamin ko at ngumiti ako ng malapad sa mga kaibigan ko na parang walang nangyari.