My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 31

Με κοιτάει για λίγο πριν κάνει μερικά πίσω βήματα και κάτσει ξανά πάνω στο κρεβάτι μου. Ρολαρω τα μάτια μου και ξεφυσαω σταυρώνοντας τα χέρια μου.

Κάθομαι στο γραφείο μου, απέναντι του και παίρνω το κινητό μου στα χέρια μου.

"Όπως θες, θα κάτσουμε να κοιτάμε ι ένας τον άλλον." Τον ακούω να λέει και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του.

"Σου είπα να φύγεις αν δεν έχεις σκοπό να πεις κάτι άλλο." Του θυμίζω.

"Ναι αλλά εγώ ήρθα για να μείνω, όπως μου ζήτησες και αυτό πρόκειται να κάνω." Ξαπλώνει στο κρεβάτι μου και βάζει τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του.

"Και τώρα σου ζητάω να-"

"Ωχου, αν θες διώξε με εσύ. Αν δεν πρόκειται να το κάνεις άσε με να κοιμηθώ." Με διακόπτει και αφήνω μια ανάσα.

Κάθομαι ξανά στην καρέκλα και κουνάω τα πόδια μου στο πάτωμα, όταν γυρνάει να με κοιτάξει ξεφυσάει ενοχλημένος και κάθεται κανονικά.

"Θεέ μου είσαι τόσο εγωιστρια." Λέει και τον κοιτάω ειρωνικά, "Κάθεσαι εκεί επειδή μου κρατάς μούτρα, αλλά μάντεψε, δεν μπορείς." Με πλησιάζει.

Στηρίζει τα χέρια του πλάγια της καρέκλας κάνοντας με να μην μπορώ να φύγω.

"Αρη-"

"Σκάσε."

Ακουμπάει τα χείλια του στα δικά μου απαλά και μετακινεί μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.

"Ζήλευε όσο θες, εγώ εσένα θέλω." Απομακρύνει τα χείλια μας και σηκώνω το βλέμμα μου για να συναντήσω τα μάτια του.

"Θα μου άρεσε εκείνη η βόλτα που έλεγες." Του χαμογελάω και γελάει.

[...]

Κρατάω τα χέρια μου μέσα στις τσέπες της ζακέτας μου και προχωράω δίπλα στον Άρη.

Ξαφνικά μπλέκει το χέρι του με το δικό μου και γυρνάω να τον κοιτάξω, "Τι;" Με ρωτάει και χαμογελώντας κοιτάω ξανά μπροστά μου.

"Τίποτα." Απαντάω και γέρνω το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του.

"Είσαι διπολική και μου το κρύβεις, πριν μισή ώρα μου φωνάζες." Τον ακούω να γελάει και χαμογελάω στον ήχο του γέλιου του.

"Λες;" Τον κοροϊδεύω.

"Έλα να πάρουμε κάτι να φάμε." Λέει και με τραβάει από το χέρι για να προχωρήσω πιο γρήγορα.

"Μα είναι δώδεκα, τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά." Του λέω περίεργα.

"Όχι όλα όμως."