"Επίσης," Ο Άρης κάνει μια παύση, "Συγνώμη για τις προάλλες, με το αυτοκίνητο και τα τηλέφωνα." Μουρμουριζει και χαμογελάω αχνά.
"Ότι έγινε έγινε." Αφήνω μια ανάσα και γνέφει.
"Αω, πάλι σας σωσαμε." Λέει η Έλλη και στηρίζεται πάνω στον Μάρκο όταν γυρνάω να την κοιτάξω.
"Θα αγνοήσω το γεγονός ότι πηγές και το είπες παντού, ενώ σου είπα να μην το κάνεις... Και θα σου πω ευχαριστώ." Της λέω και γελάμε στο τέλος.
"Εγώ το είπα μόνο στον Μάρκο. Αυτός το είπε στον Άρη." Σηκώνει τα χέρια της ψηλά.
"Τώρα το θέμα είναι πως θα το πω στους γονείς μου..." Αφήνω μια ανάσα.
[...]
Κάθομαι στο τραπέζι και σηκώνω το βλέμμα μου να κοιτάξω τον Μάριο απέναντι μου.
"Τι;" Με κοιτάει περίεργα και κουνάω το κεφάλι μου.
"Τίποτα." Απαντάω γρήγορα μια συνεχίζω να τρώω.
"Φέρεσαι περίεργα σήμερα." Σμίγει τα φρύδια του, "Έγινε κάτι;" Παρατηρεί και αφήνω μια ανάσα.
Ξέρω πως αν καταλάβει πως κάτι κρύβω θα ψάξει και θα το βρει. Οπότε προτιμώ να του το πω η ίδια.
"Για την ακρίβεια, θέλω να σας πω κάτι." Λέω τραβώντας την προσοχή των γονιών μας.
"Τι συνέβη;" Ρωτάει ο μπαμπάς μου.
Σηκώνομαι όρθια και μέσα από την τσάντα μου βγάζω τις εξετάσεις από το νοσοκομείο αφήνοντας τες στο τραπέζι μπροστά τους.
Ένιωθα πως αν πάω να μιλήσω θα τα μπερδέψω, οπότε προτίμησα να δείξω τις εξετάσεις.
"Κάνεις πλάκα έτσι;" Ο μπαμπάς μου γυρνάει να με κοιτάξει, "Εύα, είσαι μόλις δεκαοκτώ. Τώρα τελείωσες το σχολείο έχεις τόσα χρόνια μπροστά σου." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.
"Ξέρω μπαμπά, αλλά από την στιγμή που είμαι έγκυος δεν μπορώ να κάνω κάτι. Και δεν θα κάνω κάτι." Του απαντάω σίγουρη και αφήνει μία ανάσα κουνώντας το κεφάλι του.
"Βρε Εύα... Γιατί βιάζεστε;" Λέει η μαμά μου και για μια στιγμή κλείνω τα μάτια μου.
"Δεν- Προσέχαμε. Αλήθεια προσέχαμε. Αλλά έτυχε." Γυρνάω να την κοιτάξω πριν στρέψω το βλέμμα μου στον Μάριο.
"Με τον Άρη;" Με ρωτάει και γνέφω, αφήνει μία ανάσα, "Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα κάνει καμία μαλακία." Προσθέτει και κουνάω το κεφάλι μου.
"Πίστεψέ με δεν θα κάνει."
"Και τώρα τι θα κάνετε; Που θα μείνετε;" Ρωτάει ο μπαμπάς μου και γυρνάω να τον κοιτάξω.
CZYTASZ
My anarchy
Akcja"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...
