"Θες να μου πεις ότι δεν θυμάσαι τίποτα από ότι έγινε;" Ο Μάρκος ρωτάει τον Άρη και εκείνος κουνάει το κεφάλι του.
"Πόσες φορές ακόμα πρέπει να σας απαντήσω όχι. Θα μου πει κάποιος τι έχει συμβεί;" Μας κοιτάει όλους και αφήνω μια ανάσα.
"Τρακαραμε." Του απαντάω και στρέφει το βλέμμα του πάνω μου, "Ήταν σοβαρά. Ήσουν δύο μήνες σε κόμμα και εγώ ράγισα το πόδι μου." Συνεχίζω και με κοιτάει περίεργα.
"Και εγώ γιατί δεν θυμάμαι τίποτα ας πούμε;" Ρωτάει και ο Τζακ ξεφυσάει.
"Γιατί ίσως ας πούμε χτύπησες το κεφάλι σου και σχεδόν πέθανες;" Του λέει έχοντας έναν τόνο ειρωνίας στην φωνή του.
"Κοίτα ας πούμε το αυτοκίνητο σου και πες μας αν είσαι τυχερός ή όχι." Απλώνει το κινητό του και δείχνει το αυτοκίνητο του Άρη.
"Τζακ απλά ξέχνα το, δεν χρειάζεται να το συζητάμε συνέχεια." Του λέω και αφού με κοιτάξει χαμηλώνει το βλέμμα του.
"Τέλος πάντων, εγώ και ο Μάρκος θα είμαστε έξω... Εσείς πείτε ότι θέλετε." Αναφωνεί ο Τζακ μετά από λίγη ώρα ησυχίας πριν βγούμε από το δωμάτιο και μείνω μόνη με τον Άρη.
"Ποια είναι η σημερινή ημερομηνία;" Με ρωτάει ξαφνικά και αφήνω ένα γέλιο πριν ανοίξω το κινητό μου, "Μην γελάς." Παραπονιέται.
"Είναι 7 Ιουνίου... Και χθες έδωσα το τελευταίο μάθημα στις πανελλήνιες." Του λέω αφήνοντας ένα χαμόγελο.
Στρέφει το βλέμμα του πάνω μου και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του.
"Ελπίζω να μην είχες ανχος. Όπως και να έχει ξέρω ότι θα περάσεις." Μου λέει και κάθομαι καλύτερα στην θέση μου.
"Είχα πιο πολύ ανχος για εσένα παρά για τις εξετάσεις πίστεψέ με..." Του λέω και για μια στιγμή γελάει.
"Βλέπεις έχεις την τάση να μας ανησυχείς ακόμα και σε τέτοιες καταστάσεις." Σχολιάζω και κάθεται καλύτερα στο κρεβάτι.
"Κοίτα Μαρ- Εύα... Είπα ότι δεν θα σε αφήσω." Λέει και τον κοιτάω περίεργα όταν πήγε να μπερδέψει τα ονόματα.
Στο μυαλό μου επανήλθαν τα μηνύματα τους που διάβασα και σχεδόν μαζεύτηκα στην θέση μου απέναντι του.
"Άρη, είσαι σίγουρος ότι τα θυμάσαι όλα;" Τον ρωτάω σοβαρή.
"Ναι, απλά μπερδεύτηκα για μια στιγμή." Μου απαντάει και γνέφω.
Ένας μήνας μετά,
"Πρόσεχε!" Φωνάζω στον Άρη όταν σκοντάφτει στο τραπέζι μπροστά του και γελάει πριν κάτσει στον καναπέ.
Ξεφυσαω και στριφογυρίζω τα μάτια μου όταν καταλαβαίνω ότι το έκανε επίτηδες και κάθομαι λίγο πιο μακριά από αυτόν.
Γυρνάει να με κοιτάξει, "Ένα τέτοιο έπρεπε να γίνει για να σε αφήσουν οι γονείς σου να μείνεις μαζί μου." Λέει και ξαπλώνει στα πόδια μου.
"Όχι. Απλά το πήραν απόφαση πως δεν θα πετύχουν τίποτα με το να αρνούνται συνέχεια την σχέση μας." Του απαντάω.
"Ότι πεις." Λέει καθώς πειράζω τα μαλλιά του, "Έχεις κάτι;" Με ρωτάει ξαφνικά και σμιγω τα φρύδια μου.
"Όχι, γιατί;"
"Δεν μιλάς πολύ και συνήθως κάτι έχει γίνει όταν δεν μιλάς." Απαντάει και γελάω.
"Μου λες ότι μιλάω πολύ;" Λέω και γελάει και αυτός πριν γυρίσει να με κοιτάξει.
"Μπορεί ναι, μπορεί όχι, δεν θα μάθεις ποτέ." Πλησιάζει το πρόσωπο τους στο δικό μου.
Σπρώχνω το πρόσωπο του ελαφρά μακριά μου πριν γυρίσω στιγμιαία να κοιτάξω από την άλλη. Με σπρώχνει ελαφρά έτσι ώστε πλέον να βρίσκομαι από κάτω του.
Πιέζει τα χείλια του στα δικά μου και κρύβει το χέρι του ανάμεσα στα μαλλιά μου.
Ξαφνικά το κινητό του χτυπάει και μουγκρίζει πάνω στα χείλια μου κάνοντας με να γελάσω.
"Γαμώτο..." Κάθεται ξανά, "Τι;" Ρωτάει απότομα όταν απαντάει στην κλήση και καλύπτω το στόμα μου γελώντας.
Με σκουνταει με το χέρι του όσο μιλάει στο τηλέφωνο πριν σηκωθεί όρθιος και πάει στον διάδρομο.
Σμιγω τα φρύδια μου και στηρίζομαι στα χέρια μου, "Ποιος ήταν;" Τον ρωτάω μόλις επιστρέφει και με κοιτάει.
"Ε; Κάνεις, ο Τζακ ήθελε κάτι να μου πει." Απαντάει γρήγορα πριν κάτσει ξανά δίπλα μου και γνέφω.
"Λοιπόν...που είχαμε μείνει;"
________________
Γειαα
Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Λοιπόν ο Άρης βγήκε από το νοσοκομείο.
Και όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά.
Τι λέτε να γίνει μετά;
Τα λέμε❤️
YOU ARE READING
My anarchy
Action"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...
