My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 72

Τέσσερις μήνες μετά,

"Ξες κάτι Άρη; Βαρέθηκα να μαλώνουμε συνέχεια για τους πιο ηλίθιους λόγους!" Του φωνάζω και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Εσύ είσαι αυτή που αρχίζει τους καβγάδες κάθε φορά, όχι εγώ." Κουνάει το κεφάλι του και γελάω ειρωνικά.

"Είσαι σοβαρός τώρα;" Σμιγω τα φρύδια μου.

"Ναι." Μου φωνάζει και ξεφυσαω πριν του γυρίσω την πλάτη μου.

Πηγαίνω στο δωμάτιο μας και παίρνω το κινητό μου από το κομοδίνο που το είχα να φορτίζει και ξανά βγαίνω έξω.

"Τι κάνεις;" Με ρωτάει όταν κάθομαι να βάλω τα παπούτσια μου.

"Φεύγω." Του απαντάω και με κοιτάει δαγκώνοντας τα χείλια του.

Πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου τον ακούω να βρίζει αλλά τον αγνοώ κατεβαίνοντας τις σκάλες.

Αφήνω μια ανάσα που δεν ήξερα πως κρατούσα και αρχίζω να περπατάω προς το σπίτι της Έλλης.

"Από ότι φαίνεται ο μπαμπάς σου κράτησε κακες συνήθειες." Λέω κάτω από την ανάσα μου αναφερόμενη στο γεγονός ότι δεν προσπάθησε καν να με σταματήσει από το να φύγω.

Αλλά από την άλλη ίσως είναι καλύτερα που δεν το έκανε. Να ηρεμήσουμε και οι δύο για να βγάλουμε μια άκρη...

[...]

"Κοίτα Εύα, έχεις εσύ πιο πολλά νεύρα λόγω της εγκυμοσύνης, ο Άρης πιέζεται με την δουλειά και με όλα όσα πρόκειται να αλλάξουν... Δεν θέλει και πολύ για να μαλώσετε." Η Έλλη αφήνει μία ανάσα.

"Και καλύτερα που έφυγες, γιατί μπορεί να λέγατε πράγματα που δεν τα εννοουσατε. Ξέρεις πως είστε." Σχολιάζει και γελάω αχνά πριν σηκωθώ όρθια.

"Πάω λίγο στο μπάνιο." Της λέω και περπατάω στον διάδρομο.

Όταν μπαίνω στο μπάνιο, κλείνω την πόρτα πίσω μου και αφήνω μια ανάσα πριν κατεβάσω την φόρμα μου.

Νιώθω κάτι στα πόδια μου και το σκουπίζω αργά με τα χέρια μου. Όταν το κοιτάω όμως νιώθω το αίμα μου να παγώνει στις φλέβες μου όταν βλέπω αίμα να τρέχει στα μπούτια μου.

Αρχίζω να πανικοβάλλομαι καθώς πλένω το χέρι μου, "Όλα οκευ;" Ακούγεται η Έλλη από έξω. Λες και κατάλαβε κάτι.

"Όχι..." Αφήνω μια ανάσα, "Έλλη έχω αίμα." Καλύπτω το πρόσωπο μου.

"Τι;" Λέει ξαφνιασμένη, "Πονάς; Νιώθεις κάτι;" Ρωτάει ανήσυχη.