Περιμένω έξω από το νοσοκομείο με την Έλλη όσο ο Άρης βγάζει εξιτήριο στον Μάρκο και αφήνω μια ανάσα.
"Πάρε με αν γίνει κάτι." Μου λέει μόλις τους βλέπουμε να πλησιάζουν και γνέφω.
"Θα μιλήσουμε." Σταυρώνω τα χέρια μου, "Καλή ξεκούραση, Μαρκο." Του λέω πριν ακολουθήσω τον Άρη μέχρι το αυτοκίνητο.
Όσο οδηγάει μέχρι την μαμά μου επικρατεί μια νευρική ησυχία. Κοιτάω έξω από το παράθυρο μέχρι να σταματήσει σε ένα φανάρι και μου μιλήσει.
"Καλύτερα να μείνεις στην μαμά σου αυτές τις μέρες." Μου λέει μια γυρνάω να τον κοιτάξω, "Καλού κακού..."
"Δεν θα γίνει τίποτα Άρη." Κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου.
"Εύα... Άκου με αυτή την φορά." Γυρνάει να με κοιτάξει και αφήνω μια ανάσα.
Λίγη ώρα αργότερα σταματάει έξω από το σπίτι και γυρνάω να την κοιτάξω αφού ανοίξω την πόρτα.
Πιέζω τα χείλια μου στα δικά του και αφήνω μια ανάσα κοιτώντας τον, "Να προσέχεις." Του λέω σιγά, "Πάρε με αν γίνει κάτι."
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και τον βλέπω που περιμένει μέχρι να μπω μέσα, μόλις ανοίγει η μαμά μου πιέζω τον εαυτό μου να χαμογελάσει.
"Γεια." Χαιρετάω και γυρνάω ασυναίσθητα πίσω μου να δω τον Άρη που οδηγάει και εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο.
"Ο μικρός;" Την ρωτάω και μόλις μπαίνω λίγο πιο μέσα τον βλέπω στο σαλόνι.
Χαμογελάω αμέσως και βγάζω βιαστικά τα παπούτσια μου μια την ζακέτα μου, "Γεια σου." Τον χαιρετάω και κουνάει τα χερια του μολις με βλέπει.
Γονατίζω μπροστά του και τον παίρνω στην αγκαλιά μου, ακουμπάω το κεφάλι μου πάνω του στιγμιαία πριν τον κοιτάξω ξανά.
"Όλα εντάξει;" Ακούω την φωνή της μαμάς μου από πίσω μου και γυρνάω να την κοιτάξω κουνώντας το κεφάλι μου.
"Ναι..." Αφήνω μια ανάσα.
"Έχω μια δουλειά— θα φύγω για λίγο." Με ενημερώνει και σηκώνομαι όρθια γνεφοντας.
"Οκευ, θα βάλω να δω κάτι με τον μικρό και θα τον βάλω για ύπνο. Πιστεύω θα έχεις έρθει..." Τρίβω τα μπούτια μου με τα χέρια μου και γέρνει το κεφάλι της.
"Εύα, σίγουρα είναι όλα καλά;" Σμίγει τα φρύδια της.
"Ναι μαμά, μην ανησυχείς."
[...]
Χτυπάω σιγά την πλάτη του μικρού όσο τον νιώθω να κοιμάται πάνω μου, μέχρι που η πόρτα χτυπάει ξαφνικά.
Στρέφω το βλέμμα μου εκεί πριν προσπαθήσω να αφήσω ήρεμα κάτω τον μικρό χωρίς να τον ξυπνήσω. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα το κουδούνι χτυπάω και αμιγώς τα φρύδια μου καθώς βιάζομαι να ανοίξω την πόρτα.
"Ποιος—" Σταματάω ασυναίσθητα όταν βλέπω τον Τζακ μπροστά μου, σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάει.
Πάω να κλείσω την πόρτα αλλά με σταματάει αμέσως βάζοντας το πόδι του μπροστά από την πόρτα και με κοιτάει ξανά γέρνοντας το κεφάλι του.
"Δεν θα σε πειράξω." Μου λέει και σπρώχνει την πόρτα να ανοίξει, "Αλήθεια." Σηκώνει τα χέρια του ψηλά.
"Τότε τι κάνεις εδώ; Δεν είναι εδώ ο Άρης." Του λέω και γελάει στιγμιαία.
"Το ξέρω. Απλά θέλω να έρθει μαζί μου." Λέει απλά και σμιγω τα φρύδια μου.
"Δεν μπορώ... Κοιμάται ο μικρός μέσα." Σταυρώνω τα χέρια μου και αφήνει μια ανάσα.
"Παρε τον μαζί σου." Ανασηκώνει τους ώμους του, "Δεν έχω σκοπό να σας πειράξω— δεν είμαι τέτοιος." Επαναλαμβάνει και έτσι όπως τεντώνει το σώμα του βλέπω το όπλο που έχει μέσα από το μπουφάν του.
"Όχι." Του λέω και βάζω δύναμη για να κλείσω την πόρτα αλλά προλαβαίνει να βάλει το χέρι του.
"Θέλω απλά να τρομάξω τον Άρη, θα σε γυρίσω πριν τα μεσάνυχτα." Κρατάει την πόρτα ανοιχτή και βάζει το σώμα του ως εμπόδιο για να μην την κλείσω.
"Όπως έκανες και με τον Μάρκο;" Αναρωτιέμαι, "Πως ξέρω πως θα είμαι ασφαλής μαζί σου;" Τον ρωτάω.
"Αν ήθελα θα σε πείραζα." Λέει και με μια απότομη κίνηση μπαίνει μέσα στο σπίτι και με αναγκάζει να κολλήσω στον τοίχο πίσω μου.
"Βλέπεις;" Γέρνει το κεφάλι του πριν κάνει ένα βήμα πίσω, "Θέλω απλά να έρθεις μαζί μου και θα σε αφήσω. Και τον Άρη. Όπως και να έχει είναι δικός μου άνθρωπος... Δεν μπορώ να του κάνω κάτι, απλά θέλω να τρομάξει και να συνέλθει για να ξεμπλέξει." Μου λέει και αρχίζω να το σκέφτομαι.
Κοιτάω τον μικρό που κοιμάται στον καναπέ και αφήνω μια ανάσα κλείνοντας τα μάτια μου, "Καλά."
Ανοίγει την πόρτα ξανά όταν εγώ πάω να πάρω τον μικρό και τον σηκώνω προσεκτικά στα χέρια μου, αφήνω ένα χαρτί πάνω στο έπιπλο δίπλα στην πόρτα για την μαμά μου πριν βγω έξω και ακολουθήσω τον Τζακ μέχρι το αμάξι του.
Σίγουρα δεν θα έπρεπε να το κάνω αυτό. Δεν ξέρω καν γιατί συμφώνησα ξαφνικά, ίσως επειδή θα άφηνε τον Άρη ήσυχο...
Μόλις κλείνω την πόρτα του συνοδηγού απλώνει ένα χαρτί μπροστά μου και δεν αργώ να καταλάβω πως ήταν αυτό που είχα αφήσει στο σπίτι.
"Με προσβάλεις." Λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου πριν το αφήσει μπροστά στο αυτοκίνητο.
"Παρε τον Άρη,
-Ευα."
_____________
♡♡♡
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
My anarchy
Action"Ρε φίλε, την αγαπάς;" Με ρωτάει και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Όσο τίποτα άλλο." Του απάνταω και χαμογελάει. "Τότε γιατί κάθεσαι εδώ και κλαιγεσαι αντί να πας να την βρεις;" Λέει και κοιτάω τον ουρανό. "Γιατί αν την αγαπώ πρέπει να μείνω μακριά της...
