My anarchy

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 10

Ανοίγω τα μάτια μου και το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι. Προσπαθώ να πιάσω το κινητό μου και όταν τα καταφέρνω κοιτάω την ώρα.

6 το ξημέρωμα.

Φοράω τις παντόφλες μου και κατεβαίνω όσο πιο σιγά μπορώ τις σκάλες.

Καθώς ετοιμάζω τον καφέ μου από το μυαλό μου περνάνε οι στιγμές από χθες το απόγευμα.

Ο Άρης ήταν εδώ χθες.

Αλλά δεν τον θυμάμαι να φεύγει...

Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και πάω να του τηλεφωνήσω αλλά μετά σκέφτομαι ότι πέρα το ότι είναι έξι το πρωί μπορεί να έφυγε όσο εγώ κοιμόμουν.

Λογικά αυτό θα έγινε. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να μείνει εδώ.

[...]

"Ναι σου λέω δεν δουλεύει!"λέω στον Μάριο μέσω του κινητού και κλείνω τσατισμενη το πορτακι από το πληντηριο.

"Ε ρε Εύα δεν γίνεται να χάλασε μόνο του. Κάτι πρέπει να το έκανες."μου λέει.

"Μήπως να πάρω τη μαμά;"ρωτάω

"Όχι! Θα βρω κάτι που θα μπορούμε να κάνουμε..."απαντάει

"Άστο.. δούλεψε"λέω αφού πάτησα κάποια κουμπιά.

"Είδες;Τζάμπα φωνάζεις.."λεει και ρολαρω τα μάτια μου..

"Καλά άντε γεια τα λέμε το απόγευμα."λέω και του το κλείνω πρώτου πει κάτι

Βάζω το κινητό μου στην τσέπη από την ζακέτα μου και βάζω τα ρούχα μέσα στο πληντηριο. Αφού ρίξω και το φάρμακο βγαίνω από το δωμάτιο και πάω στο δωμάτιο μου.

Ίσα που προλαβαίνω την προπόνηση.

Βγάζω την φορμα μου και εκείνη την στιγμή χτυπάει το κινητό μου.

"Τι θες πάλι Μάριε!"λέω αμέσως.

"Λάθος. Ο Άγγελος είμαι."λέει και καθαρίζω την φωνή μου

"Συγνώμη απλά βιάζομαι. Τι έγινε;"τον ρωτάω φορώντας το σορτσάκι μου και βγάζοντας την μπλούζα μου

"Θα σου πρότεινα να βγούμε σήμερα. Αλλά αν είναι θα μιλήσουμε μετά. Αφού βιάζεσαι.."μου λέει

"Όχι εντάξει...στις εννιά μπορείς;"τον ρωτάω

"Ναι. Θα περάσω εγώ να σε πάρω."μου λέει και το κλείνουμε.

Πάω να φορεσω την μπλούζα μου αλλά κάτι χτυπάει στο παράθυρό μου.

Ούτε να ντυθώ μπορώ...