Athena +18/Yarı Texting

1.0

Asaf saçlarımın arasını öperek benden ayrıldığında giyinme odasından çıkmış yatak odasından da çıkacağı sırada kolundan tutmuştum.

"Neden bir şey söylemiyorsun?"

Onun bu halini biliyordum, aşağıdaki annesine ve abisine çatacaktı.

Bunu istemiyordum, en azından hiçbir şeyi hatırlamıyorken bunu yapmamalıydı.

"Çünkü bir şey söylemem gereken kişiler aşağıda."

"Asaf, haklısın ama daha hiçbir-"

"Herşeyi hatırlamasam da hatırladığım ufak tefek anılar var ve emin ol sadece o anılardan kime güvenip, kime güvenmeyeceğimi seçebilecek kadar açık şeyler." diyerek odadan çıktığında endişeyle arkasından gidip ile gitmemek arasında kalmıştım.

Gitmesem bile şu an her türlü Asaf'ın bir şeyler bildiğini öğreneceklerdi.

Koşarak alt kata indiğimde Asaf'a yetişmiş Asaf'ın, Aydın'ın yakalarından tutarak kafa atmasıyla korkuyla gözlerimi büyütmüştüm.

Rüzgar kolunu omzuma atmasıyla "Şükür, bir şey mi hatırladı?" "Yarı yarıya." sert bir yumruk atmasıyla endişeyle ikizime dönmüştüm.

"Yeter, bitirsin artık. Onları ayır."

Asaf'ın Annesini gördüğümde bana doğru gelerek "Yine mi sen! Bir gitmedin oğlumun yakasından, oro-"

"Anne! Bu evden defolun gidin, bir daha sizi hayatımda istemiyorum!"

"Bu kız içi-"

"O kız dediğin kişiye ben zamanında evlenme teklifi ettim! O kız için ben dünyayı yakacak kadar onu seviyordum! O kız sizden neler çekti de bir kez olsun size birşey demedi. Evimden de hayatımdan da defolun gidin, yemin ederim bir kez daha hayatımın bir anında size rastlarsam geçmişin tüm hıncını çıkartırım!"

Bu sözüyle abisini yaka paça atmış annesi de çıktıktan sonra kapıyı kapatmıştı.

"Ben hala sarhoş muyum?" diyerek Rüzgar'ın kulağına fısıldadığımda bana gülmüş "Değilsin." demişti.

Beni hatırlamadığında bile bana güvenip öfkesini tekrar bana yansıtmaması istemsizce heyecanlanmama neden olduğunda alt dudağımı dişlerimin arasına almıştım.

Endişeyle yutkunduğumda Rüzgar, gözyaşlarımı silmiş ve beni kendine çekerek sarılmıştı.

Asaf sakinleşmek için konuşmadan oturma odasına geçtiğinde yalnız kalmasının daha iyi olacağını düşünmüştüm.

Eskiden yanında olmam bir sorun olmazdı ama şimdi beni istemeyebilirdi...

"Rüzgar, sence gitmeli miyim?"

Açık bıraktığı kapıya baktığımda Rüzgar konuşmuştu. "Bilmiyorum." bu cümlesiyle dişlediğim dudağımı bırakarak ona dönmüştüm.

Onu sakinleştirebilirdim, onu tanıyordum.

"Burada bekle, olur mu?" cevabını dinlemeden oturma odasına girdiğimde kapıyı hafifçe kapatmış ve oturarak dizlerini deli bir hızla sallayan Asaf'a bakmıştım.

Yanına ilerlediğimde oturmuş bana itiraz etmemiş ama konuşmamıştı da.

Büyük bir ihtimalle gerçekten ona iyi gelip gelmediğimi ölçmeye çalışıyordu.

"Öfke hiçbir zaman iyi bir şey değildir, böyle yaparak sadece kendini ve çevrende sana değer veren insanları üzüyorsun."

Bu sözlerimin bir işe yaramadığının farkındaydım ama yine de konuşmaya devam etmiştim.

"Ailenin bazı hataları olmuş olabilir, her insanın hatası olur. Lütfen bunlar için kendini suçlama, sen her zaman benim yanımdaydın ve son saniyeye kadar beni korudun." diyerek ne için vicdan yaptığının ve öfkelendiğinin bilincinde konuştuğumda bakışları saniyelik bana dönmüştü.

Tahmin ettiğimi anlamamıştı.

Ona gülümsediğimde konuşmaya devam etmiştim. "Bu hayatta beni en çok koruyan kişiydin, yani kendini bu kadar üzme. Bazı şeylerin olması gerekiyordu ve oldu."

Bebeğimi kaybetmemin üzerinden yaklaşık iki yıl geçmişti ve ben bu durumu psikolojik tedaviler ile atlattıktan sonra bu konuyu bir daha hiçbir zaman açmamıştım.

Ailesinden nefret ediyordum ama bu nefretimi de büyütmemiştim.

Çünkü bu nefret de bana zarar veriyordu ve ben artık bana zarar veren hiçbir şeyi hayatıma almadığım gibi Asaf ile mutlu yaşamak için çabalamıştım.

Bu yüzden bu kadar sakin kalarak ona açıklama yapıyordum.

Bana cevap vermediğinde sessiz kalarak yüzünü izlemiş ardından derin bir nefes alarak gözlerini kapatmıştı.

Öfke krizinden hemen sonra bir film açarak Rüzgar'ın getirdiği atıştırmalıkları yemeye başlamıştık.

Asaf'ın kulaklıklarını takarak telefondan bir şeyler izlediğini fark ettiğimde gözlerim videoya kaymış o an burukça tebessüm etmeme yol açmıştı.

"Seni bugün sevmiyorum, bil bakalım niye?"

Asaf bana güldüğünde kolumdan tutarak beni göğsüne çekmişti.

"Sor bakalım niye?" diyerek devam ettiğimde yanağımı öpmüştü.

"Neden bebeğim?"

"Kapat." diyerek konuyu değiştirdiğimde beraber gülmüştük.

Derin bir nefes aldığımda Asaf'ın başını kaldırmasıyla göz göze gelmiş ona buruk bir tebessümle baktıktan hemen sonra televizyondan ani yükselen sesle irkilerek başımı oraya çevirmiştim.

Rüzgar omzumda uyukladığı için açtığı gerilim filmini izleyememiş sol yanımda oturan Asaf da telefondan videolar izlediği için film bana kalmıştı.

Ve evet, ben ikisinin ortasına oturtulmuştum.

Bu durumdan çok çok çok memnundum.

Asaf"Çok tatlı birisin." diyerek söze girmesiyle düşüncelerimden sıyrılarak bakışlarımı ona çevirmiştim.

Dudaklarımda samimi bir gülümseme var olurken"Teşekkür ederim." demiştim.

Bana gülümsediğinde telefonunu göstererek konuşmuştu. "Bu bende kalabilir mi?" onu başımla onayladığımda "Zaten senin telefonun." diyerek omuz silkmiştim.

Asaf"Teşekkür ederim."

"Rica ederim."

Yıllar Önce...

Öfkeyle onu ittiğimde "Bırak beni!" demiş ve odadan çıkmıştım.

Merdivenlerden hızla inerken Asaf arkamdan bağırarak yanıma geliyordu.

"Bebeğim, bir beni dinle."

Rüzgar odasının kapısını açtığında "Ne oluyor lan?" diyerek yanımıza gelmiş ben oturma odasına girdiğimde öfkeyle bağırmıştım.

"Rüzgar, karışma."

Biz Asaf ile nadir kavga ederdik ama kavga edip tartıştığımızda da kimseyi aramıza almazdık.

Oturup öfkeden birbirimizi yerdik ama herşeyi aramızda hallederdik.

Asaf"Sen içeri geç." diyerek Rüzgar'a döndüğünde Rüzgar üstelememiş ve odadan çıkarak kapıyı kapatmıştı.

Asaf bana yaklaştığında kolumdan tutmuş kolumu kendime çekmek istediğimde beni belimden çekerek alnımı öpmüştü.

"Bir sorunumuz olduğunda, konuşalım. Sen böyle kızıp bana çekip
gitme sevgilim."

Vallahi uykudan açamıyorum gözümü sınır yok çünkü bölüm kısa ve manasız jxjzkskskdk seviyorum sizleri görüşürüz

Şyi geceler