KOMŞU OĞLU

Bölüm|29

Selamm...

Bu bölümü yazmayı kitabı yazmaya başladığım ilk zamanlarda karar vermiştim ve 1 ay önce yazmaya başladım.

Kitap hep mutlu gitmeyecekti tabiki de. Ve sonuç olarak asıl olaylara giriş yapmış bulunmaktayız.

İyi okumalarr...💖

•

Arkası dönük olan bir kadın Aybars ve İremin parmağına takılı olan yüzüklerin arasındaki kurdeleyi kesiyordu.

Ben donup kalmış bir şekilde bir Aybarsa, bir İreme, bir de parmaklarındaki yüzüklere bakarken salondaki herkes onları alkışlıyordu.

Kaç saniyedir olduğum yerde durduğumu bilmezken birden Aylinin sesini duymamla yeniden dünyaya dönmüş gibi irkildim ve sesin geldiği yöne baktım.

Aylin uzun elbisesiyle ve kuaförden çıktığı belli olan saç-makyajıyla yanıma kadar gelmiş ve bana bakarak konuşuyordu.

"Mira?"

"Hah? E-efendim?"

"Ne yapıyorsun burada diyorum"

"Ben... seni... seni görmeye gelmiştim. Bilmiyordum ben, Aybars abinin..."

Dilim varmadı. Hala birilerinin yanında Aybarsa abi derken, Aybars abinin nişanı demeye dilim varmadı. Sustum. Aylinde birkaç saniye boyunca bir şey söylemeden yüzüme baktı.

"Şaşırdın biliyorum. Evet abim nişanlanıyor. İremle. Sana çok karışık geliyordur şimdi bu olay... Abimin daha İremle sevgili bile değilken, birden bire nişanlanması falan. Haberiniz de yoktu tabi. Her şeyi anlatacağım sana zaten ama şu an uygun bir vakit değil gördüğün gibi. Sonra her şeyi konuşuruz olur mu?"

Gözlerimi Aybars ve İremden çekemiyordum ama kulağım Aylindeydi. Her ne kadar beynim durmuş gibi hissettiğim için dediği şeyleri biraz zor algılıyor olsam da, dediği şeyleri anlamıştım.

"Evet. Anladım. Ben gidiyorum şimdi o zaman... sonra konuşuruz"

"Tamam"

Aylin beni onayladıktan sonra tam gidecekken durdum ve tekrar Ayline bakıp konuştum.

"Ama hazır gelmişken bi tebrik etmeden gitmeyeyim"

"Tabi, geç"

Birkaç adım atarak Aybarsa doğru ilerledim. Aramızda birkaç adım kaldığında beni fark etti.

Baktı. Baktım. Daha önceden aşk gördüğüm o gözlerinde şimdi ne var bilemiyordum. Anlayabildiğim tek şey şaşkın olduğuydu. Ne hissediyor anlamıyordum. Gülmüyordu, ama mutsuz gibi de değildi.

Aramızda sadece bir adım kaldığında durdum. Konuşmadan birkaç saniye boyunca sadece durdum. Bakışlarımı İreme çevirip baktıktan sonra tekrar Aybarsa baktım ve tebessüm etmeye çalışarak zayıf çıkan sesimle konuştum.

"Nişanlanmışsın Aybars abi. Tebrik ederim. Haberimiz yoktu"

"Evet. Aile arasında yapmaya karar verdik. Nişandan sonra duyuracaktık"