𝐎𝐧𝐜𝐞 𝐚𝐠𝐚𝐢𝐧💔(𝐄𝐧𝐝)

ភាគ៥:រវាងពួកយើង❤️

«ប៉ូ...មានរឿងអីហេស»ខ្ញុំឮសម្លេង
«ចាន់អូន..មិនអីទេហេស»
«ហឹមអូនមានកើតអីឯណា គ្រាន់ឈឺបត់ជើង»
«ហេតុអីមិនដាស់បងភ្ញាក់ឡើងបាត់អូនបងភ័យណាស់»
គាត់អោបខ្ញុំទឹកភ្នែកហូរមកដូចក្មេងបៀមដៃ
«គឺមកពីអូនឃើញបងគេងលក់ស្រួលទើបខ្ជិលរំខាន»
«សន្យាជាមួយបងថ្ងៃក្រោយត្រូវតែដាស់បងឮទេ»
«បានៗ...អូនសន្យា»
«ករអូនយ៉ាងម៉េចហើយ»
«មិនអីនៅឈឺតិចតួចប៉ុណ្ណោះ»
«ចាន់កូនមាសម្ដាយមិនអីទេហេសកូន»អ្នកស្រីWangចូល
មកអោបខ្ញុំ
«ម៉ាក់ខ្ញុំមិនអីទេ»ខ្ញុំញញឹមដាក់គាត់
«ម៉ាក់គ្រាន់តែដឹងភ្លាមក៏មកភ្លេត...រឿងពូឯងចាំប៉ាម៉ាក់អ្នកចាត់ការវិញឯងសម្រាកអោយបានល្អទៅណា»
«បាទម៉ាក់»
«អ្នកប្រុស....ប្អូនថ្លៃ»Chengនិងអាហាវមកដល់ស្របពេលតែមួយ
«ហាវ...បងថ្លៃខ្ញុំមិនអីទេកុំបារម្ភអី»ខ្ញុំគ្រាន់ឃើញទឹកមុខដឹងសំណួរបាត់ហើយ
«ខុសមកពីខ្ញុំ បើខ្ញុំទៅតាមអ្នកប្រុសក៏មិនមានរឿងបែបនេះដែល»អាហាវលុតជង្គង់នឹងការ៉ូក្បែរគ្រែកាន់ដៃខ្ញុំ
«បានហើយ...មិនមែនកំហុសឯងឯណា»ខ្ញុំអង្អែលដៃគេតិចៗលួងលោម
«ខ្ញុំសុំទោសអ្នកប្រុស»គេយំដូចកូនក្មេងម្នាក់ទៀតហើយ
«មិនអីទេ ខ្ញុំមានកើតអីធ្ងន់ធ្ងរទេឈប់យំទៅ»
«ចឹងពួកឯងនៅជជែកគ្នាទៅប៉ានិងម៉ាក់ទៅចាត់ការរឿងពូឯងសិន»លោកWangឧទានរួចក៏ដើរចេញបាត់ទៅ
«ចាន់អូននៅទីនេះហើយណាបងទៅទិញអីអោយញុំា»
«បាទ»អុីប៉ូនិងChengក៏ចេញទៅដែលនៅសល់តាហាវនិងខ្ញុំអង្គុយមើលមុខគ្នាម៉ង់ៗ
«ឯងល្មមឈប់យំហើយ យំទៅលែងស្អាតអស់លីងហើយ»
«អ្នកប្រុស...ហឹក..ហឹក..»
«ខ្ញុំមិនបន្ទោសឯងទេ កុំបន្ទោសខ្លួនឯងអី»
«បាទថ្ងៃក្រោយខ្ញុំនឹងតាមអ្នកប្រុសគ្រប់ជំហាន»
«អីយ៉ាកុំចឹងអី ទុកពេលអោយខ្លួនឯងផងមិចប្រុងអត់យក
ប្ដីទេអីនឹង»ខ្ញុំនិយាយដល់រឿងនេះគេក៏ទម្លាប់ទឹកមុខចុះ
«.......»
«អេខ្ញុំសុំទោសណា...និយាយលេងទេ»
«មិនអីទេអ្នកប្រុស»
«អាហាវយើងដូចបងប្អូននឹងគ្នាចឹងប្រាប់ខ្ញុំតាមត្រង់មកឯងត្រូវបានគេMarkហើយមែនទេ»
«អ្នកប្រុស....»គេនិយាយ២ម៉ាត់នេះហើយចាប់ផ្ដើមរលីង
រលោងទឹកភ្នែក
«និយាយមកគេជាអ្នកណា»
«ខ្ញុំសុំទោសតែខ្ញុំពិតជាមិនអាចប្រាប់បានមែន»
«ហ្អើយរឿងជីវិតឯងខ្ញុំមិនចង់ជ្រៀតជ្រែកទេតែ បើគេធ្វើបែបនេះហើយរត់បាត់នោះជីវិតឯងនឹងទៅជាយ៉ាងណា»
«មិនអីទេខ្ញុំនឹងដោះស្រាយវាដោយខ្លួនឯង»
«ហាវមានអីកុំលាក់នឹងខ្ញុំបានទេ ខ្ញុំមិនចង់ឃើញឯង
ពិបាកទេ»
«បាទ...អរគុណទឹកចិត្តអ្នកប្រុសហើយ»
«ចាន់...ញុំាក្រូចទេបងទិញមកអោយណា»
«បាទ...»
«អាហាវមិនទាន់ឈប់យំទៀត»
«លោកប្រុស ចាន់...ខ្ញុំទៅបន្ទប់ទឹកបន្ទិចសិន»
«ហឹម...»ពេលគេដើរចេញបានមួយស្របក់បងថ្លៃក៏ចេញទៅបាត់ដែលតែខ្ញុំមិនដឹងថាគាត់ទៅណាទេ
«ផ្អែមទេ...»
«ផ្អែមណាស់ បងសាកភ្លក់មើលទៅ»
«អឹម....»គាត់ទាញខ្ញុំទៅបឺតជញ្ជក់យ៉ាងទំនង
«ផ្អែមមែនតា...»
«ប៉ូ...នេះបង»
«ខ្ញុំសុំទោសរំខានអ្នកទាំងពីរហើយ»គិលានុបដ្ឋាយិការម្នាក់
បើកទ្វារឃើញ
«អ្នកគ្រូពេទ្យឈប់សិន...»ខ្ញុំឃាត់ពេទ្យតែអុីប៉ូសំងំសើច
«មកពីបងនឹង នៅសើចចេញទៀតហាស»
___________________
«អាហាវ...យ៉ាងម៉េចធំហើយនៅយំដូចកូនក្មេងទៀត»
«លោកប្រុស...មានការអីជាមួយខ្ញុំហេស?»
«គឺប្រាកដជាមានហើយ»
«មានអីចេញក្រៅចាំនិយាយ!!!និយាយនៅទីនេះមិនទំនងទេ»ខ្ញុំដើរចេញក្រៅតែគាត់កាន់ដៃជាប់
«Hmm....Haa»គាត់ចាប់បឺតមាត់ខ្ញុំមិនប្រណី
«លោកប្រុសធ្វើស្អីនឹង»ខ្ញុំព្យាយាមរុញគាត់ចេញ
«មាត់ឯងផ្អែមណាស់ ពេលនេះឯងជាOmegaរបស់ខ្ញុំហើយពេលឯងមកកម្ដៅមានតែខ្ញុំទេដែលអាចជួយឯងបាន»គាត់និយាយឌឺយ៉ាងសង្ហា
«ត្រូវហើយ....តែខ្ញុំមិនត្រូវការការជួយរបស់លោកប្រុសទេ»ខ្ញុំនិយាយអោនមុខចុះ
"Hmm....Haa....It hurt"វាជាសម្លេងខ្ញុំហើយរូបខ្ញុំទៀត
វាជាវីដេអូគាត់បានថតសកម្មភាពយប់មិញ
«ហឹមឯងក៏ដឹងបើមិនមករកខ្ញុំពេលខ្ញុំត្រូវការឯងទេ វីដេអូនេះនឹងត្រូវបានPost ក្នុងបណ្ដាញសង្គម»គាត់ទុកទូរសព្ទក្នុងហោប៉ៅវិញហើយដើរចេញទៅ
ហឹក...ហឹក...ហុឺ...ខ្ញុំទន់ជង្គង់ដួលខ្ទប់មុខយំខ្ញុំមិនដែលគិតថាមានរឿងបែបនេះកើតឡើងលើរូបខ្ញុំឡើយ!!!!
«អ្នកប្រុសខ្ញុំមកវិញហើយ»
«ឯងទៅបន្ទប់ទឹកយូរមេស»
«គឺខ្ញុំឆ្លៀតទៅអង្គុយក្រៅបន្តិចនឹងណា»
«អ៎...ឯងអាចទៅសម្រាកនៅផ្ទះបានខ្ញុំមើលទៅឯងស្លេកណាស់»
«តែអ្នកប្រុស...»
«មិនអីទេនៅទីនេះមានប៉ូគាត់នៅហើយ ស្អែកខ្ញុំក៏ចេញពីពេទ្យដែលកុំបារម្ភអី»
«បាទចឹងខ្ញុំលាសិនហើយ»
«ចាន់អ្នកណាថាអោយអូនចេញពីពេទ្យស្អែក»
«នៅធ្វើអីយូរធុញចង់ស្លាប់ហើយដេកតាលើគ្រែទៅណាមិនបានផង»
«អាហាវខ្ញុំក៏រកទៅផ្ទះដែលទៅជាមួយគ្នាតែម្ដងទៅ»Chengនិយាយទៅហាវពេលឮគេថាទៅផ្ទះ
«មិនអីទេលោកប្រុសខ្ញុំអាចទៅខ្លួនឯងបាន»
«ហាវឯងទៅជាមួយគាត់តែម្ដងទៅ»
"អ្នកប្រុស....."
«បាទអរគុណហើយលោកប្រុស»គាត់ដើរកៀកស្មាអាហាវមើលទៅចម្លែកៗតែខ្ញុំក៏ខ្ជិលគិតច្រើន
ចំណតឡាន~~~~~
«លោកប្រុសមិនបាច់ជូនខ្ញុំទៅទេ»
«អាយ.....»
«យើងប្រាប់ឯងថាមិច»
«ទេ...កុំធ្វើវានៅទីនេះអី»គាត់លូកដៃចូលក្នុងអាវខ្ញុំ