MEHİR-Gerçek Ailem-

2

Dört çocuğunda bana baktığını fark eden Sinan ,Arda, Mehmet ve Oğuz önümde barikat kurup çocukların bana bakmasını engellemişlerdi. 

Sinan"Hayırdır kardeş yolunuzu mu şaşırdınız?"

Size söylemiş miydim? Biz tam bir kekoyduk. Şaka şaka. 

Arabayı süren çocuk "Kardeşimizi almaya geldik." 

Ela kulağıma yaklaşıp "Selçuk abi oğulları olduğundan sana bahsetmiş miydi?"

"Hayır. Benim babam Selçuk baba değil. Bende dün öğrendim. Gerçek ailem galiba bunlar." 

Oğuz, Ela, Sinan , Arda ve Mehmet aynı anda "Ha'siktir lan!" demişlerdi. Oğuz bir şey söylemek için ağzını açmıştı ki arkadan gelen ses ile konuşamadan ağzını kapatmıştı. 

"Kızım! Kızım nerede?"

Kadının sesi ile ona bakmak istesem de bakamadım. Önümde izbandut gibi adamlardan göremiyordum kimseyi. 

Başka bir ses "Yine mi geç kaldık? Oğlum bir şey söylesenize."

"Hayır baba bulduk onu." 

Önümde ki izbandutlar kenara açıldıklarında orta yaşlı çift beni gördüklerinde kadının sol gözünden bir damla yaş akmıştı. 

"E-emreye benziyor. Kızım."

Kimdi bu Emre lan? Her gelen o lavuğa benzetiyordu. Cidden takılman gereken nokta bu mu Mehir? Haklısın iç ses. 

"Vallahi dayanamayacağım sarılacağım."  hani şu beyaz ışığı gören çocuk vardı ya arabadan kendini atan bana bir adım attığı an Oğuz önünü kesti. 

"Sarılamazsın. Geri bas. " Çocuğun yutkunma sesini ben buradan duymuştum resmen. Yaşlı olan adam.

"Mehir kızım. 16 yıl sonra seni bulduk...biliyorum her şey deli uydurması gibi geliyor. Ama sana her şeyi anlatacağız. Biraz vakit ayırabilir misin bize?"

Ben onlarla vakit geçirmek istiyor muydum? Bu sorunun bir cevabı yoktu. Benim ailem belliydi. Yeni bir aile istemiyordum. 

Ela"Eğer senin yerinde ben oluyor olsaydım. Kesinlikle giderdim Mehir. Bir kere onları görmek için her şeyimi verebilirdim. Bizim bu hayatta hiç gerçek ailemiz olmadı. O boşluğu birbirimiz ile doldurduk. Hayat seni gerçek ailen ile karşılaştırmış iken onları tanımayı deneyebilirsin." 

Haklı olabilirdi. Onlar ailesizliği en iyi bilen insanlardı. Ne kadar o boşluğu babamla bizlerle doldursalar da gerçek ailenin yerini tutamazdı.  Karşımda ki adama çevirdim bakışlarımı 

"Sadece ama sadece gerçekleri öğrenmek istiyorum. Sizinle gelmeyeceğim konusunda anlaşalım."

Oğuz"Bizde geliyoruz. Mehiri sizinle tek göndermemizi beklemeyin. "

Diğerleri de onayladıklarında karşı taraf mecburen kabul etmek zorunda kalmışlardı. 

....

Şuan geldiğimiz yer karşı tarafı memnun etmemiş gibiydi. Semtin dışına çıkmak bizim için sakıncalıydı. Hele ki babamızın öldüğünü duyan diğer kişilerin bir hareket yapmaya hazır olda beklemeleri.  Geldiğimiz yer Suzan ablanın kafesiydi aslında çok şirinde bir yerdi.

Adının Eflah olduğunu öğrendiğim ve ailenin espirili çocuğu "Kız Mehir bir selfie çekilelim mi? Emre abime atacağım kıskansın köpek." 

Benim cevap vermemi beklemeden elini omzuma atıp selfie çekmişti bile tabi bu durum karşısında bizim erkeklerin sert bakışlarına maruz kalmıştı.