Her şey babasının hapse girmesi ve ona mektup yazması ile başlamıştı. Bu tehlikeli ve güvensiz hayatı bırakıp yeni ailesinin yanına gidecek miydi? Peki ya kardeşleri onları bırakacak mıydı? Öz olmak şart mıydı onlar için? Hayır değildi. Ama ya onlar...
Kahkaha seslerini takip ettiğimde gördüğüm manzara ile kalbimde ki boşluk hissi yerini belli etti. Hepsini özlemiştim. Benim ilk ailem, ilk arkadaşlarım, hatta ilk aşkım oradaydı. Onların benim ilklerimdi.
Ela"MEHİRR! Gelsene bak sevdiğin pastadan yaptım."
Yanlarına ilerledim benim için ayrılan o yere oturdum.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Çilekli pasta varmış gibi düşünün.)
Oğuz elini belime koyup beni kendine çekti. Yanağıma bir buse kondurdu. Diğerleri bizi biliyor muydu?
"Rayiham. Sonunda kavuştuk."
Ben de ona gülümsüyordum. Bizimkilerle sohbet etmeye başlıyoruz. Her şey çok güzel giderken güneşli hava bir anda kararıyor. Yerini kara bulutlara bıraktı. Gökyüzünde ki kara bulutları izledim.
"Ben kazandım."
Gelen ses ile ona döndüm. Muşta. Diğerleri nereye kaybolmuştu? Elinde ki silahı bana doğrulttuğunda ben kaçmaya başladım. Koşuyordum ama nereye?
"Affet beni Mehir.."
Ela.
"Seni seviyorum Rayiham."
Oğuz.
Ayağım takılıp yere düştüğüm de Emre abim gelip beni kaldırdı. Ve biz kurtulduk.
.
EMRE ILGAZ
"Sikecem he! Lan biriniz haber verin artık."
Bora dayım "Oğlum sakin ol. Daha dört saat anca oldu."
"DAYI! MEHİR'İN BİR ŞEYİ YOK İKEN AMELİYATA ALINDI. Farkında mısın? Annem bile gözlerini açmış iken Mehir'i ameliyata aldılar. "
Annem çok şükür gözlerini açmıştı. Fakat doktorlar geri uyutmuştu. Neden ne yaptıklarını söylememeleri beni çıldırtıyordu. Şerefsiz babam bir kere bile gelmemişti. Dayımda beni haklı bulmuştu. Ama yine de sakin olmam gerektiğini söylüyordu. Sikerim böyle işi.
"BİRİ BANA BİR AÇIKLAMA YAPMADIĞI SÜRECE SAKİN OLMUYORUM! "
Ameliyathane kapısına güçlü bir tekme attım. Etrafıma toplanan kalabalık gram umurum da değildi. Bu sefer yanıma Miran geldi. Kolumu tuttu.
"Abi tamam haklı olabilirsin. Ama içeri de başka hastalar da var. Gel başhekimle falan konuşalım. Bu şekilde olmaz."
"Açılın!"
Sedye ile beraber koşan doktorlar yanımıza gelirken. Kenara geçtim. Yol vermek için. Sedye tam yanımdan geçerken şokla kaldım.
"M-Mehir."
Mehir ameliyatta değil miydi? Dayım ve Miran da benim gibi şaşkın bir şekilde önümüzden geçen sedyeye baktılar. Üzerimde ki şoku atlatır atlatmaz başhekimin odasına çıktım. Kapıyı çalma gereksinimi görmeden daldım.
