"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı.
"Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Koyu karanlık ve çiseleyen yağmur içimdeki korkuyu kamçılıyordu. Nerede olduğumu bile bilmiyordum. Kocaman karanlık bir yerde, sadece ayaklarımın altında kurumuş güllerin ezildiğini hissedebildim. Her şeye inat kan kırmızısıydılar.'
Cılız bir şekilde yağan yağmur gülleri tekrar diri ve canlı hale getirmek istiyordu ama kendisine bile hayrı yoktu.
"Benimde kendime bir hayrım yok Feda. Ama seni korumak istiyorum."
Bir ses... derinlerden geliyordu. Hani bir şarkının nakarat bölümde kulağa hoş gelen o melodiydiyi anımsatıyordu. Saatlerce dinleyebileceğim bir ninni gibiydi..
"Kimsiniz!?" Sesimde ki korku bariz olarak belliydi. "Ben..." durdu.Derin sessizlik etrafı kapladı. "Ben senin belkide son şasınım Feda. Git kızım. Çok uzaklara git. Artık hepsi senin farkında. Tüm ülke seni bekliyor. Kaç!"
Yataktan sıçrayarak kalktım. Odadaki soğukluk içimdeki korkuyu daha çok tetikledi. Ay ışığının girdiği pencereme baktım. Açıktı.
İçerisi oldukça soğuktu. Oysa pencerenin kapalı olması gerekiyordu. Ayaklarımı yatağımdan sarkıtıp oturur hale geldim. Karanlık odada göz gezdirdim. Su içmem iyi olacaktı. Zira boğazım kurumuş, dudaklarımsa birbirine kenetlenmişti. Terlemekten yapışmış olan vücudumu saymıyordum bile.
Adımlarım önce penceremi buldu. Rüzgarın beraberinde getirdiği soğuk yüzüme işledi. Saç örgümden firar eden kızıl saçlarım rüzgar ile daha çok dağıldı. Islıklı bir nefes çektim içime. Geceleri hava daha temiz kokuyordu sanki ama benim burnuma sadece temiz havanın kokusu gelmedi. Yağmurun toprağı ıslattığın da kafamızı allak bullak eden o muhteşem koku doldurdu ciğerlerimi.
Yağmur mu yağmıştı? Yoksa gördüğüm rüyanın etkisinden mi çıkmamıştım? İkisinin de cevabı hayırdı. Ama başka soru da kalmamıştı geriye. Gözlerim dışarıyı buldu. Oldukça sıradan gözüküyordu. Her zamanki gibi. Pencereyi kapadım. Annemin anlam veremesem de dediği şeyi yapmış gibi hissettim. 'Sıkıca, kapadım.' Belki deben öyle hissettim sonuçta yaptığım sadece penceremi kapamaktı.
Karanlık koridoru geçtikten sonra sağa dönüp mutfağa girdim. Arkamdan atlı koşturcasına yaptığım hızlı hareketler beni bile oldukça heyecanlandırıyordu. Oysa herkesin başına gelebilcek bir şey olmuştu. Bir kabus görmüştüm ve bedenim gereksiz adranalin depolamıştı.
Tezgahın üzerindeki bardaklardan birini aldım. Ve kurumuş boğazımı suyla buluşturdum. Bu sefer adımlarımı odama çevirdim. Sıcak yatağıma kurulup üzerimi örttüm. Herhangi bir yerden hava almak istemezcesine kendimi yorgana sardım. Sanki soğuk hava yorganımdan içeri sızsa beni tekrar ve tekrar korkutacaklardı. Tüm olumsuzluklara karşı gözlerimi kapattım. Belkide saatlerce süren bir zaman sonra uykuya dalabildim.
