"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı.
"Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#yanacakşaçlar#
Hızlı hızlı nefes almaya son verdim. Kollarımdaki kafasını sarsmamak için ağlayamıyordum bile. Dudaklarımı dişlemekten kanamıştı. Ama onun dudaklarından dökülen kanların yanında bir hiçti benimki. ''Acar, lütfen kalk. Korkuyorum.'' Sızlana sızlana konuştum. Babasından dondurma isteyen bir kız tavrıyla.
Ama ne o kalktı, ne de o kız dondurmasını yedi. Bense sadece usul usul göz yaşı döktüm. Koridorda bizi görmezden gelen bir sürü kişi geçti. Ama üzerimize örtülmüş bir görünmezlik pelerini varmışçasına kimse görmedi bizi.
''Yardım edin. Yalvarırım!'' Sesimi buradan gecen yüzlercesi gibi yine duyan olmadı. ''Avar neden duymuyorlar beni. Neden kimse gelmi-'' Mızmızlanan sesimi bir çığlık kesti. Gülce'nin çığlığı. Sonra odamdan fırlatılmış ve kapının karşısında duran duvara sertçe çarpan bir beden.
Gözlerimi sıkı sıkıya kapadım. ''O gülce değil, Feda! SAÇMALAMA'' Bağırmamı bile kimse duymadı. Gözlerimi araladım usulca. Ama görmek istemediğim sahneler çarptı yüzüme. Öncesinden hırpalandığı her halinden belli olan beden Gülce'nindi. Kesik kesik solurken ayağa kalkmaya çalıştım. Ama Acar gideceğimi anlamışçasına ağzından kanlar biraz daha damladı.
Sonra bu olanların başrolü odadan çıktı. Gözlerindeki kırmızı intikam arzusuyla çerçevelenmişti. Gülce'nin duvar kenarında bayılmış bedenine baktı. Sadistçe sırıttı. ''BIRAK ONU! BAK ABİN NE DURUMDA!'' Çığlık çığlığa bağırdım. Ama o duymadı, diğerleri gibi.
''Zavallı. Şu zavallı halinle nasıl onu kendine mühürledin. Biraz sonra layığını bulacaksın. Geberip gideceksin.'' Yutkundum. Gülce kafasını vurmuş olmalı ki kafasının altında bir kan gölü oluşmuştu. Hızla ayağa kalkacakken Acar'ın ağzından kan yerine siyah sıvılar gelmeye başladı. ''A-acar..''
Elimi yanağına atıp okşadım. Soluk bedeni tamamen beyaz olmuştu. Kollarımda Acar karşımda en yakın arkadaşım can çekişiyordu. Beni gören bile yoktu bu karmaşada. ''Uyan. Söz veriyorum her gece sana sarılarak uyuyacağım. Eğer hemen kalkarsan o çok istediğin çocuğuda yaparız.'' Bir umut her şeye evet dedim. Ama o bir tepki vermedi.
Sima, Gülce'nin kafasını yerden kaldırıp duvara vurdu bir kaç kez. ''Seni geberteceğim. Dara'nın hayran kaldığı saçların seni alev alev yakacak.'' Yamacında duran meşaleyi almasıyla Kraliçenin sesi duyuldu. ''Yapma. Sakin ol kızım. Sen böyle biri değilsin.'' Ilımlı sesi Sima'yı buldu. Tıpkı o da benim gibi kraliçeyi süzdü. Sıradan bir pijama takımı vardı üzerinde. Saçları baştan savma bir topuzdu.
''Bakın kim gelmiş. Kraliçe Eva.. Anne demek bu gün içimden gelmiyor. Neden biliyor musun?'' Kraliçe cevap vermek ister gibi dudaklarını araladı ama Sima onu susturdu. ''Şş.. çok ayıp. Sen anne misin? Doğurup bir paçavra gibi attın bizi. Bu annelik mi?! Kes sesini şimdi. Doğurduğun canavarları izle. '' Kraliçe bir adım geri attı. Gözlerinden birer birer düştü damlalar. Sima haklıydı belki de. Bu çocukları o bu hale getirmişti. Sima burada böyleyken, Acar kollarımdaydı.. Safir ise her zamanki gibi kayıptı. Birisi sorun çıkarırken, biri ailesini toplamaya çalışıyor, öteki ise kendini her şeyden soyutlamş görünmez olmayı seçiyordu.
