Mazi, her mutlu oldukları anda ruhlarının peşinde olan bir katil gibi onlarla olucaktı. Her şeye rağmen birlikte olabilirler miydi? Kapıdan çıktığımda, gerçekler yüzüme sert bir tokat olarak indi. Geçmiş ve gelecek arasında, ince bir çizgide yolculu...
Sınav haftasıda yaklaşıyor. Şimdiden başarılar dilerim. Sınavlardan önce bölümü okuyun istedim.
Sınır: 400 vote 400 yorum 🤍
Keyifle okuyun!
Instagram: lalvekehribar
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölümü okuyan herkes, bu satıra bir emoji bırakabilir mi lütfen?🤍
19. BÖLÜM "KARANLIĞIN BEKÇİSİ"
Karanlığın bekçisi, geceden koparılıp gündüze koyuldu. Gecenin kalbine utanmadan bir hançeri saplanmış, ona ihanet etmişti.
"Baba." Dedim, bağırdım. Üstümdeki Miraç'tan kurtulmaya çalışırken karnına bir tekme savurdum. Sert bir tekme olmalıydı ki, acı bir inleme çıktı dudaklarından. "Şu oğlunu al başımdan! Canımı acıtıyor!"
"Her şeyde baba diye bağırmayı bırak! Her şeyde o seni kurtaramaz Anka! Kurtulabiliyorsan kendin kurtul." Miraç saçıma asılırken, öfke dolu bir nefes bıraktım. Çok hızlı çekiyordu, şerefsiz. "Bana Anka deme. Ben senin ablanım." Miraç'ın 8.Sınıflardan hoşlandığı kıza, bugün Miraç'ı biraz kötülemiş olabilirdim. Ve okulda çıkaramadığı hıncını, şu an çıkarıyordu. "Sen gidip Berfin'e nasıl Miraç bir giydiği kıyafeti bir ay giyer diyorsun! Kız benden iğrenecek senin yüzünden! İnsan kardeşine bunu yapar mı! Annemin her sabah bana içirdiği ballı sütten nasıl bahsedersin! Ana kuzusu dedi bana. Tam de benden hoşlanmaya başlıyordu!" Kızın Miraç'ın yüzüne bile bakmaması dışında hiçbir sıkıntı yoktu. Büyük bir kahkaha bırakırken siniri daha çok arttı.
"Giymiyor musun?" Dedim imayla. "Annem geçen üzerinden kıyafeti zorla aldı be. Dua et ki, annemin seni tosunum diye sevdiğinden bahsetmedim..." Saçlarımdaki elinin baskısını arttırdığında, büyük bir çığlık bırakarak onu üstümden atmaya çalıştım. Saçlarımı kopartacaktı. Bir kız için ablasına neler yapıyordu! Göbeğine tekrar tekmelerimi savunurken, Miraç beni koltuğun kenarına sıkıştırmıştı.
Miraç bir anda üstümden alındı. Babam Miraç'ı saçlarından tutarak üstümden kaldırarak beni kurtardı. "Kızımı rahat bırak lan eşek."
Miraç'a gözlerimi kısarak tehdit ederek gibi baktım. Bak babam benim yanımda bakışlarımla öfkesi daha da artı. "Ama baba..." Diyecekti ki babam, onu bakışlarıyla susturdu. Miraç'ın kafasını bir kolunun altına aldı.
"Bak." Dedim az önceki sözlerine ithafen. "Babam beni hep kurtarır."
Baba, sende mi? Sende mi kırdın güvenimi? Sende mi kırdın kalbimi? Ben daha babama duyduğum özlemle başa çıkamıyordum, kırgınlığıyla nasıl başa çıkabilirdim?
