Benim ruhum delik delikti. Biri benim anahtarımı bulup açsa ve o ruhu çıkarsa , ruhumun üzerindeki yanık izlerinden , hayal kırıklığı izlerinden , acı izlerinden doğan büyük delikleri görürdü. Bense o ruhu içimde taşıyandım.
Simay İpek
•19/12/21•
•...
Bölüm içerisinde yorum yaparak ve bölümü oylayarak kitabımıza destek olabilirsin!
Medya: Safir Demir.
Bölüm şarkısı: Hurts Like Hell
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Karşımdaki denize bakıyor düşüncelerin beynimi yemesine izin veriyordum. Deniz güzeldi. Deniz durgunluk demekti ve deniz ölü cesetlerin bile saklandığı bir yerdi. Sessiz çığlıklarımı ondan iyi kim boğardı?
Ben bir balıktım belki de okyanusun içerisindeki bir bitki. Önemsizdim. Koskocaman okyanus için değerim bir balıktan veya bitkiden fazlası değildi. Benden binlercesi vardı ve benim olmamam onu etkilemiyordu.
Kıyıya vurmuştum.
Kıyıya çok sert vurmuştum.
Kayaya çıkmayı ise çok zor ve kötü yoldan öğrenmiştim.
Dalgaları sesim yapmıştım, sesim beni vurmuştu. Şimdi ise vurduğum kıyıdan kayaya çıkmış , bana hançerini vuran denizi izliyordum.
O evden çıktıktan sonra nereye gittiğime dikkat etmemiştim. Hoş, hiçbir yeri bilmiyordum zaten. Ayaklarım beni buraya getirmişti. Üşüyordum. Fiziksel bir üşümede değildi, ruhumun yalnızlığı titriyordu.
Ne yapacaktım ?
Demirlerin evinde istenmiyordum.
Demirlerin beni istememesi kalbimi yumruklasa da işime geliyordu. Ne kadar az iletişim o kadar fazla hayatta kalmaktı her zaman.
Eski evime gidemezdim zaten oradan kaçmıştım. Tek istediğim kurtuluşken o isteğim de tuzla buz olmuştu. Oturduğum kayada titriyor ürkekçe etrafıma bakıyordum. Bu gece burada kalamazdım.
İnsanlardan bu kadar korkarken bir de halka açık bir alanda uyuyacak kadar deli yürek değildim en azından.
Kalabileceğim bir arkadaşım yoktu. Daha doğrusu arkadaşım yoktu.
Okulda etliye sütlüye karışmaz kendi halimde takılırdım ki kimsede benimle 'Aa dilsiz kız' diye dalga geçmezdi. Engelimle ilgili bir kere bile kötü bir ima da almamıştım.
Hatta onların yanına gitsem beni aralarına bile alırlardı. Sadece ben korkak bir insan olduğumdan kimseyle herhangi bir iletişimde bulunmazdım.
Artık konuşmak istiyordum. Diğer tüm insanlar gibi kahkahalar atmak , sesli sesli ağlamak ve hakkımı savunabilmek istiyordum.
Ani bir kararla ayağa kalktım ama başaramayacağımı hatırlayınca gözlerim kederle denize devrildi.
Kayaya geri oturdum ve denize doğru çığlık atmaya çalıştım. Bu sefer olacaktı.
