ÖZEL BÖLÜM II

15K 1.1K 596
                                    

BEN GELDİMMMMM!!!

SİZ DE HOŞ GELDİNİZ SEFALAR GETİRDİNİZ...

BÖLÜMÜ GÜZEL GÜZEL OKUYUP, GÜZEL GÜZEL YORUMLAYIN BEBEKLERİM. 1K yapsanıza...Nolur🥺

Bu arada yeni kapak nasıl?

Bölümde küçük detaylar var, yakalarsan sevinirim.

SİZİ SEVİYOM!

İYİ OKUMALAR GÜZEL ÇİÇEĞİM!

Çiçek bıraksanıza...🌸

Kalben- Derdimin Çiçeği.

...

UMAY DEMİR

ZAMAN: 07/04/2022

OLAY: UMAY DEMİR'in ÇÖKÜŞ ÖYKÜSÜ

Ben Umay Demir.

Sekiz tane birbirinden parlak, birbirinden güzel mücevherim var. Vardı.

Bir evladı toprağa vermek, bir daha göremeyeceğini bilmek, soğuk bir parçanın altında üşüyeceğini; bana ihtiyacı olduğunu söyleyemeyeceğini bilmek benim çöküşümün temel taşıydı.

Zaten Lâl, üşüdüğünde söyleyemezdi.

Bu acıya ilk defa üçüz çocuklarımın en güçlüsünün cenazesinde, sonradan idrak ederek tanışmıştım. Bir gözümden diğerine sakındığım evladımı benden almışlardı bir yere koyuyorlardı ama onlara dur diyemiyor, "Üşüyecek," diyerek elimdeki hırkayı onlara uzatıyordum.

Anlayamıyordum, insanlar oğlumun öldüğünü söylüyor omzumu sıkıyordu ama ben öylece duruyor yeşil bir örtüyle kapatılmış ahşapa bakıyordum.

Çok acımıştım, çok kanamıştım, ölmek; o soğuk toprağın altına girip çocuğumu ısıtmak istemiştim.

Hiçbir zaman kalbimden, dilimden, gözlerimin arayışından eksik etmediğim oğlum, karşıma çıktığında şoktan ellerimin titrediğini, her an kalp krizi geçirtecekmiş gibi beni darlayan cabbar bir kuvvetin bedenime sinsi bir yılan gibi sızdığını hiçbir çocuğum bilemeyecekti.

İdrak etmesi zordu. Çok zordu.

Alışmış gibi gözüksem de takvimlerin acımasızca devrildiği günlerin sonunda Hazer'in yanımda olduğunu, dokunabildiğimi, koklayabildiğimi anlayabilmiştim.

Ben Umay Demir, evlat acısıyla sınanıp duran bir anneyim.

Ben Umay Demir, en güzel çiçeğim soldu.

Ben Umay Demir, bahçedeki lalelerin arasında oturuyorum, solmalarını bekliyorum. Bu dünyadaki en masum çiçek, merhametsizce dalından koparıldığından beri bu lalelerin böyle güzel gözükmeye hakkı yok.

Ben Umay Demir, kızımı toprağa; ruhumu bu lale bahçesine gömmeye mahkumum.

Arkamdaki evde çocuklarım, kocam ve bize sahip olan üç tane can dostumuz var.

Orası yuva değil. Benim yuvam sekiz çocuğumun aynı masaya oturduğu, mutlu olabildiğim dört duvar.

Arkamdaki evde altı çocuğum var. Bir tanesi ellerimden, bir tanesi aklından kayıp gitti.

"Anne." Kalbimin en derinlerine kadar ses ulaşan çocuğum Safir'i duyduğumda tepkisizlik tüm vücudumu ele geçirmişti.

Bu ev neden bu kadar sessizdi?

Bu evin ışıkları dört gündür neden yanmıyordu?

Kalbim neden bu kadar karanlık?

Kızımı özledim. Kızımın sessiz melodisini özledim.

LALHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin