"Kavga etmeyi kesin! Hastanedeyiz." Babam sert çıkınca susmak zorunda kaldım. Ama bu burada kalmayacaktı.
Doktor durumu açıklamak için gelince Ozzy gözlerini kapatıp içinden bir şeyler söylemeye başladı.
Oğuzhan'dan
Gençliğimi yaşayamadan geberip gideceğim şurada. Olay bana patlamamalı hayır!
Dorukhan'dan
"Merak edilecek bir durum görmüyorum. Dinlenmeye ihtiyacı var. Müsaade etmenizi rica ediyorum."
"Yanına girebilir miyim peki?" dedim.
"Şu an uyuyor ve bu onun için iyi gelecek. Muhtemelen dediklerinizi duymayacaktır. Ama içimiz rahatlasın diyorsanız fazla uzatmadan beşer dakika girin."
"Çok sağ olun doktor bey."
"Baba önce sen gir." Hay ağzım ya! Yine dedim şunu.
"Aynen abi sonra görürüz biz."
"Ben gideyim o zaman."
Hasan abi gittiğinde baş başa kalmıştık.
"Ne zaman söylemeyi düşünüyordunuz?
"Doruk, bak bunu sana ben söyleyemem. Zamanı geldiğinde Hilal sana anlatacaktı. Benden söz aldı. Gelip sana mı yetiştirseydim?"
"Abi ölebilirdi. Bunu nasıl gizleyebilir? Gizlemesine de mi engel olmadın?"
"Çok yalvardı."
"İnanamıyorum. Gerçekten inanamıyorum. Sadece yalvardı ve sen-"
"Yeter! Olayın suçlusu benmişim gibi davranmayı kes. Konuşun, anlaşın. Ha, sakın kızı üzecek bir şey yapma. Benim bildiğim Dorukhan kalpsiz değil çünkü."
Dedi ve koridor boyunca yürüdü gitti.
Hasan abi çıktı. Oğuzhan'la yaşadığım gerginlik üzerimdeydi. Derin nefesler alarak odaya girdim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kanatsız meleğime kablolar bağlamışlardı. Damar yolunu bozmadan elini tutup öptüm. Avuçlarımın arasına aldım.
Beni düşünüp, herkesi düşünüp kendini gizlemişti.
Konuşmuyorduk sadece bakıyorduk birbirimize. Cevabını onun bildiği soruları soracaktım. O cevaplayacaktı.
"Doruk b-ben iyileşince söyleyecektim sana. Her şey daha güzel olacaktı. Kendi ellerimle mahvettim her şeyi.
