Χωρίς Οίκτο

4.4

 Οι ακτίνες του ήλιου δειλά τρύπωναν μέσα από τα παντζούρια, δεν ήξερα που βρισκόμουν, το κεφάλι μου ήταν θολωμένο. 

Με μια γρήγορη ματιά στον χώρο κατάλαβα πως δεν είχα ονειρευτεί την προηγούμενη νύχτα, την είχα ζήσει. Το γεγονός ότι δεν τον βρήκα δίπλα μου με έκανε να αισθανθώ αμηχανία.

Σηκώθηκα, μετά από αρκετή αναζήτηση βρήκα τα ρούχα μου και κάλυψα την γύμνια μου, δεν ήξερα το σπίτι, ένιωθα σα χαμένη, χρειαζόμουν το μπάνιο μα δεν γνώριζα που έπρεπε να πάω, άρχισε να με κατακλύζει απόγνωση, πως τα είχα κάνει έτσι, που είχα μπλέξει;

Η πόρτα που άνοιξε με έκανε να πεταχτώ στο αέρα, σημάδι πως τα νεύρα μου είχαν κλονιστεί αρκετά. Έδειχνε να μην τον νοιάζει η δική μου κατάσταση, περιφερόταν στο χώρο δίχως να μου ρίξει έστω μια ματιά. Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα, είχαν κυριολεκτικά σπάσει τα νεύρα μου, πρώτη φορά ένιωθα αόρατη.

-Το μπάνιο βρίσκεται στην είσοδο, μπορείς να κάνεις ντουζ όσο εγώ θα ετοιμάζω το πρωινό.

Τι ήταν και τούτο πάλι; Με πρόσταζε ή μου είχε φανεί;  Τα πόδια μου δεν έλεγαν να συνεργαστούν με το υπόλοιπο σώμα, με πολύ κόπο πήγα και κλείστηκα στο μπάνιο.

Έπειτα από αρκετή ώρα βγήκα χαλαρωμένη πλέον αλλά με τις σκέψεις να στήνουν χορό στο κεφάλι μου, χρειαζόμουν άμεσα ένα παυσίπονο, η ιδέα μιας ημικρανίας ήταν το τελευταίο πράγμα που μου χρειαζόταν. Αναζήτησα στην τσάντα μου, δυστυχώς είχα μόνο τα απαραίτητα, δεν είχα προβλέψει μια τέτοια εξέλιξη όταν ξεκινούσα εχθές από το σπίτι μου.

Το άρωμα του φρέσκου καφέ είχε εισχωρήσει στο δωμάτιο, ήταν ότι χρειαζόμουν αυτή την στιγμή.

 Η θέα του στρωμένου τραπεζιού με άφησε με το στόμα κυριολεκτικά ανοικτό, ήταν όλα σε απόλυτη συμμετρία, η κουζίνα δεν μαρτυρούσε σε καμία περίπτωση πως εκεί είχε γίνει η διαδικασία γι' αυτό που αντίκρυζαν τα μάτια μου.

Ξεπέρασα το πρώτο σοκ και κάθισα απέναντί του, διάβαζε μια οικονομική εφημερίδα, δεν μπήκε στον κόπο να την αποχωριστεί δευτερόλεπτο. 

-Θα μπορούσα να έχω ένα παυσίπονο;

Είχα φθάσει να εξοργίζομαι που έπρεπε να του απευθύνω τον λόγο.

Δίχως να κάνει καμία κίνηση, πίσω από την εφημερίδα του μου απάντησε.

-Δεν καταναλώνω παυσίπονα, προτιμώ φυσικές μεθόδους χαλάρωσης.

Απορούσα τι έκανα εκεί, γιατί δεν σηκωνόμουν να φύγω.

-Πρέπει να ετοιμαστείς, σε λίγο θα πρέπει να ξεκινήσω για το γραφείο.

Εκτός από αγενείς, πράγμα που μου είχε τσακίσει το νευρικό μου σύστημα, διάβαζε και την σκέψη μου, τι στο καλό γινόταν, κάποιος ήταν σα να παίζει μαζί μου.

Πήρα τα πράγματά μου και πήγα στην εξώπορτα, στάθηκα δίχως να έχω αποφασίσει αν θέλω να τον χαιρετήσω, έκανα να ανοίξω, η πόρτα ήταν κλειδωμένη, δεν είχα επιλογή έπρεπε να του απευθύνω τον λόγο.

Δεν πρόλαβα, βρισκόταν ένα βήμα πίσω μου και άπλωνε το χέρι να μου ανοίξει.

Επιτέλους είχα ελευθερωθεί από αυτή την παράνοια που έζησα, έτρεχα σαν τρελή, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μου, γύρισα να δω τον οδηγό και τα έχασα.

-Έλα θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου.

Πάλι με πρόσταζε, πάλι υπάκουγα σα να ήμουν υπνωτισμένη.