Χωρίς Οίκτο

Κεφάλαιο 7

 Δεν ένιωθα, το αίμα είχε πάψει να κυλά στις φλέβες μου.

Την πόρτα του δωματίου μου πέρασαν δυο αστυνομικοί, έπρεπε να τους πω όσα γνώριζα.

Πόσο θα ήθελα να γνώριζα περισσότερα, ορκίστηκα όμως να φθάσω στην αλήθεια με κάθε κόστος, της το χρωστούσα.

Με διαβεβαίωσαν πως δεν θα με κούραζαν, κατανοούσαν την κατάσταση που βρισκόμουν, τίποτα δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ένα άψυχο σώμα ήμουν, δεν είχα να πονέσω περισσότερο.

-Θα θέλαμε να μας πείτε ότι γνωρίζεται για τον δεσμό που διατηρούσε η φίλη σας τον τελευταίο καιρό.

Μόνο τότε κατάλαβα πως ούτε το επώνυμό του δεν γνώριζα, τι να τους έλεγα;

-Θέλω να μου πείτε πως πέθανε, όταν έφυγα από το σπίτι την άφησα μια χαρά, τι έγινε, που πήγε, που την βρήκατε;

Πολλές οι ερωτήσεις, δεν τους άφησαν περιθώριο, κατάλαβαν πως είχαν βιαστεί να έρθουν, δεν ήμουν σε θέση ακόμα να δεχτώ την αλήθεια.

Ο Χάρης με τον Πέτρο μπήκαν στο δωμάτιο, ευγενικά ζήτησαν την απομάκρυνση των αστυνομικών. Το χέρι μου σταμάτησε τη νοσοκόμα που ετοιμαζόταν να μου κάνει μια ηρεμιστική ένεση.

-Δεν την χρειάζομαι, απαντήσεις χρειάζομαι.

Τράβηξα τους ορούς, σηκώθηκα παραπατώντας και έφυγα, έπρεπε να συγκροτήσω την σκέψη μου, να δω τα γεγονότα και να καταλήξω.

 Πως να παρηγορήσω έναν πατέρα που πονά για τον άδικο και πρόωρο χαμό του παιδιού του;

Η αστυνομία τον είχε ενημερώσει για το πως την βρήκαν, δεν το χωρούσε ο νους του μα ούτε και ο δικός μου.

Τόση κτηνωδία σ' έναν άνθρωπο που ποτέ δεν είχε πειράξει κανέναν; 

Μου περιέγραφε την σκηνή, όπως την έμαθε από την αστυνομία, δίχως να νιώθει. Η ψυχική του κατάσταση κρεμόταν σε μια κλωστή.

Δεν τον αδικούσα, το παιδί του βρέθηκε με τα σωθικά έξω, γυμνό και με σπασμένα όλα τα άκρα, πόση βία και γιατί;

 Περπατούσα στον δρόμο, ήθελα να με χτυπήσει καθαρός αέρας. Ποιος μπορεί να είχε κάνει κάτι τέτοιο; Η Μαρία δεν είχε εχθρούς, δεν ήταν μπλεγμένη σε περίεργες καταστάσεις, φυσικά οι τοξικολογικές εξετάσεις που έδειξαν μεγάλη κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών, δεν γινόταν να δείξουν πως δεν είχε γίνει με την θέλησή της.

 Έφτασα στο σπίτι μου δίχως να το καταλάβω, ήταν όλοι εκεί, μα εγώ δεν ήθελα κανέναν.

Τους άφησα να κάνουν ότι θεωρούσαν καλύτερο με σκοπό να με παρηγορήσουν. 

Το μυαλό μου είχε βρει κιόλας παρηγοριά, είχα καταφέρει να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου.

Χρόνο μόνο ήθελα, χρόνο με τον εαυτό μου για να μπορώ να μεθοδεύσω τις κινήσεις που θα έκανα.

Για εμένα ο υπεύθυνος ήταν ένας, θα πλήρωνε με τον χειρότερο τρόπο.

Κάθε πόλεμος έχει όμως και παράπλευρες απώλειες, εγώ ήμουν έτοιμη.