Το όνειρο δεν κράτησε πολύ, σα να κατάλαβε την αδυναμία που έδειχνε, σηκώθηκε, ντύθηκε και δίχως να μου απευθύνει τον λόγο άνοιξε την πόρτα και έφυγε.
Έμεινα κολλημένη στην ίδια θέση χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το χρονικό διάστημα.
Δεν ήξερα πια αν είχα κάνει ή πει κάτι που τον ενόχλησε.
Ένιωθα τα νεύρα που να τεντώνονται, έπαιζε μαζί μου, με χρησιμοποιούσε σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και μετά με πετούσε, και εγώ; Εγώ τι έκανα;
Ήμουν έτοιμη να του δείξω τις προθέσεις μου, κορόιδευα τον εαυτό μου αυτό έκανα, δεν ήξερα ούτε εγώ η ίδια τι ήθελα.
Η ώρα δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια, αν ήθελα να είμαι σωστή στη δουλειά μου, έπρεπε επειγόντος να τον διώξω από την σκέψη μου και να κοιμηθώ.
Γρήγορα κατάλαβα πως μόνο με ένα ήπιο ηρεμιστικό θα το κέρδιζα, άλλο ένα πράγμα που με ανάγκαζε να κάνω, είχα να καταναλώσω ηρεμιστικό πολλά χρόνια πίσω, που με είχε οδηγήσει αυτός ο άνθρωπος;
Ο ύπνος μου βαθύς μα καθόλου ήρεμος. Περπατούσα σ' ένα δρόμο ερημικό, η απουσία σπιτιών με τρόμαζε, δεν έκανα πίσω, στάλες ιδρώτα έτρεχαν στο πρόσωπό μου, με την αναστροφή της παλάμης μου προσπαθούσα να το καθαρίζω, άκουγα φωνές, δεν είχα την δυνατότητα να καταλάβω από που, προσπαθούσα μανιωδώς να τις ακολουθήσω, σκόνταφτα, έπεφτα αλλά σηκωνόμουν και πάλι, τα ρούχα μου λασπωμένα και μούσκεμα από την βροχή που έπεφτε δίχως οίκτο επάνω μου, τελικά είχα καταφέρει να πλησιάσω τις φωνές, ένα χέρι με σταμάτησε. Με βίαιες κινήσεις με έριξε στο χώμα, ένιωσα κάτι παγωμένο να ακουμπά στο στήθος μου, ένα περίστροφο, ναι μπορούσα να το δω, ένας εκκωφαντικός ήχος ακούστηκε ως τα βάθη του ορίζοντα.
Τα μάτια μου άνοιξαν δίχως να μπορώ να καταλάβω ότι έβλεπα εφιάλτη. Ο ήχος που άκουγα ήταν το ξυπνητήρι μου.
<<Ωραία ξεκινάμε σήμερα>> σκέφτηκα και έφυγα για το μπάνιο.
Σε λίγη ώρα έπινα τον καφέ μου χαζεύοντας την βροχή από το παράθυρο της κουζίνας μου.
Οι παλμοί μου δεν είχαν βρει τον ρυθμό τους ακόμα.
Στη ζωή μου είχα μάθει να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, αυτή τη φορά όμως είχε πέσει σε λήθαργο, και αν όμως το όνειρό μου ήθελε να μου πει κάτι;
Σίγουρα είχα αρχίσει να παραλογίζομαι, το έβλεπα.
Ετοιμάστηκα και έφυγα για την δουλειά, ήταν ο μόνος τρόπος να βρω ηρεμία.
YOU ARE READING
Χωρίς Οίκτο
Mystery / ThrillerΠάντα ονειρευόμουν να φύγω. Να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. Δεν γνώριζα τους κινδύνους, δεν τους φοβήθηκα ποτέ. Τα χέρια μου έγιναν κόκκινα και η ψυχή μου μαύρη. Μια ψυχή που πάντα ήταν καθαρή. Άφησα πολλά πίσω χωρίς οίκτο. Είμαι η Άννα και με...
