Χωρίς Οίκτο

10.5

 Αυτοί οι τρείς είχαν καταφέρει να με γυρίσουν χρόνια πίσω.

Ήξερα πάντα πως είχα μια σκοτεινή πλευρά, προσπαθούσα να την αφήνω πίσω μου.

Δεν μου άρεσε αυτό που με έκαναν να γίνω, ήταν όμως θέμα επιβίωσης. 

Θα μπορούσα να καλέσω την αστυνομία, ή απλά να τους τελειώσω απλά και γρήγορα, όμως δεν ήμουν έτσι, κάπου τους έμοιαζα, ναι κάπου είμασταν ίδιοι, αδίστακτοι και σκοτεινοί.

Δεν είχα άλλο χρόνο, έπρεπε να ξεκινήσω αυτό που είχα αρχίσει.

-Αγόρια εφόσον τελειώσαμε την πολύ ωραία κουβέντα μας νομίζω πως ήρθε η στιγμή να ξεκινήσει η απόλαυση, για κακή σας τύχη αυτό θα είναι προνόμιο δικό μου, όμως μην είστε αχάριστοι, τόσα χρόνια απολαύσατε αυτή την ηδονή, όπως το αποκαλέσατε και εσείς, ήρθε η στιγμή να μου δώσετε και εμένα αυτή την ευκαιρία. Παραλίγο να το ξεχάσω, Χάρη κάποια στιγμή έκανες μια αναφορά στο παρελθόν μου, να σου πω λοιπόν πως είχες δίκιο, έκρυβα κάτι, είχα αφαιρέσει με τα ίδια μου τα χέρια την ζωή του πατέρα μου. Όπως όλοι καταλαβαίνετε δεν κινδυνεύω να αποκαλυφθώ, οι νεκροί δεν μαρτυρούν μυστικά και εσείς με λίγη τύχη, αν την έχετε, δεν θα αργήσετε να περάσετε σε αυτή την πλευρά.

 Είχα νεκρώσει μέσα μου, τα χέρια μου έκαναν μηχανικά κινήσεις, δεν τις σκεφτόμουν, δεν ήμουν εγώ αυτό το πλάσμα που ετοιμαζόταν να προκαλέσει τόσο πόνο.

Στα χέρια μου κρατούσα μια τανάλια, τους κοίταζα έναν έναν, δεν ήξεραν τι να περιμένουν.

Την κοροϊδία του Χάρη την θεωρούσα πιο φρικτή, τον είχα εμπιστευθεί, για τον λόγο αυτό θα τον άφηνα για το τέλος, ήθελα να δει τι τον περιμένει και να ζει με την αγωνία.

Ο Ρένος ήταν αυτός που έδινε οδηγίες, αυτός που είχε αφαιρέσει την ζωή της φίλης μου, από εκεί θα ξεκινούσα.

Τον πλησίασα και έφερα την τανάλια στο πρόσωπό του, είχε χάσει κάθε ίχνος από την έπαρση που τον χαρακτήριζε, ο φόβος είχε χαράξει τα σημάδια του σε όλο το πρόσωπό του.

Χωρίς να με πτοεί τίποτα έπιασα με την τανάλια μια τούφα από τα πάντα περιποιημένα του μαλλιά, μύριζαν τόσο όμορφα πάντα, τράβηξα με δύναμη την άκρη της, μαζί πήρα και ένα μεγάλο κομμάτι από το δέρμα στο πρόσωπό του, τον λυπήθηκα, πάντα φρόντιζε την εμφάνισή του και τώρα είχα έρθει εγώ να του την τσαλακώσω.

Η κραυγή του ήταν τόσο δυνατή που έκανε ακόμα και τον σκύλο να κρυφτεί. Έκανα μερικά βήματα πίσω, ήθελα να θαυμάσω αυτό που μόλις είχα κάνει.

Αριστούργημα, πραγματικά είχα ξεπεράσει τις προσδοκίες μου. 

Συνέχισα πιο αποφασιστικά αυτή την φορά. Έσκισα την μπλούζα του, με εμπόδιζε να κάνω πράξη την φαντασίωσή μου, αυτή τη φορά κατέβηκα πιο κάτω, το ουρλιαχτό πνίγηκε, δεν άντεξε τον πόνο και έχασε τις αισθήσεις του.

Δεν με ενοχλούσε, πήρα το ποτό άναψα τσιγάρο και του έδωσα όσο χρόνο χρειαζόταν, ήθελα να έχει συμμετοχή, ήξερα πόσο του άρεσαν τα παιχνίδια.

Δεν άργησε να συνέλθει, τον ευχαρίστησα με μεγαλύτερη δόση αυτή τη φορά.

Είχα τελειώσει μαζί του, δεν ξέρω αν είχε χτύπο η καρδιά του, είχα φροντίσει να μην υπάρχει ίχνος σάρκας επάνω του.

Σειρά τώρα είχε ο αστυνόμος. Αυτός όμως δεν μου δημιουργούσε τα ίδια συναισθήματα, είχα καταλάβει πως απλά τους κάλυπτε. Ήθελα χρόνο για να αποφασίσω την τιμωρία του.

Τους άφησα και ανέβηκα επάνω, έπρεπε να μείνω μόνη να σκεφτώ.