Χωρίς Οίκτο

9.7

 Μέσα μου είχα πολλά ερωτηματικά, δεν μπορούσα όμως ξαφνικά να τα εκφράσω, δεν ήθελα, μάλλον φοβόμουν τις απαντήσεις.

Ήθελα ο Πέτρος να είναι ο μόνος καθαρός στην ιστορία, η σχέση όμως που είχε με τον Χάρη δεν μου έδινε και πολλές ελπίδες. Δεν μπορούσα να διακρίνω το πόσο διαφορετική ήταν η συμπεριφορά του εκτός κλινικής.

Με κοιτούσε και καταλάβαινε πως είχα πολλές ερωτήσεις, δεν έκανε καμία προσπάθεια να με βοηθήσει να αρχίσω από κάπου, με άφηνε να βρω μόνη μου τον δρόμο.

Δεν ξέρω πως βρήκα την δύναμη και άρχισα να τον ρωτάω, στην αρχή περιορίστηκα σε ότι αφορούσε την ζωή του, δεν ήθελα με την πρώτη να του δώσω στίγμα για το τι πραγματικά με απασχολούσε.

Μου απάντησε με ειλικρίνεια, έτσι τουλάχιστον κατάλαβα. Ήταν μόνος λόγο του περίεργου χαρακτήρα του, δεν μιλούσε πολύ, θεωρούσε τα λόγια χαμένη υπόθεση, προτιμούσε να κάνει πράξεις για να δηλώνει το ενδιαφέρον του και τις επιθυμίες του, είχα αντιληφθεί πως το έλεγε με ιδιαίτερη έμφαση, ήταν σα να θέλει να μου περάσει το μήνυμά του.

Ίσως και αυτή του η κίνηση να με βοήθησε να προχωρήσω, τον ρώτησα για την σχέση του και για την συνεργασία του με τον Χάρη, προσπάθησα να φαίνομαι όσο πιο τυπική μπορούσα, δεν ήθελα να φανταστεί πως υπάρχει κάτι που με προβλημάτιζε.

Εκεί τα πράγματα άλλαξαν, ο προβληματισμός ήρθε στην δική του έκφραση.

Ήξερε πως είχα πολύ καλές σχέσεις με την οικογένεια του Χάρη, τον είδα να κομπιάζει να μου εκφραστεί, κάτι τον κρατούσε.

Δεν ήξερα, δεν μπορούσα να βρω τον τρόπο να τον κάνω να με εμπιστευτεί, έβλεπα ξεκάθαρα το πως είχε αλλάξει έκφραση.

Τον κοιτούσα γεμάτη απορία και πιθανόν να είχα και ένα βλέμμα ικεσίας, γιατί με κατάλαβε, ένιωσε πως κάτι με είχε φέρει στο σημείο να τον ρωτήσω για τον Χάρη.

Έμεινε λίγη ώρα σκεπτικός, έπειτα σηκώθηκε και αφού γέμισε δυο ποτήρια με ουίσκι μου πρόσφερε το ένα και κάθισε δίπλα μου, το ένιωθα, είχε έρθει η στιγμή να μου μιλήσει.

 Με είδε που δεν ήπια γουλιά. 

-Πιες, ίσως να το χρειαστείς, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως κάποιες φορές το αλκοόλ βοηθάει, καίει περισσότερο από την αλήθεια.

Τα λόγια του με πάγωσαν, δεν τον είχα ακούσει ποτέ να εκφράζεται με τέτοιο τρόπο.

Δεν του είπα τίποτα, έκανα αυτό που μου είπε και τον κοίταζα στα μάτια, τον παρακαλούσα ουσιαστικά να μου ανοιχτεί, του έδειχνα με όση δύναμη είχα την ανάγκη που είχα να μάθω.

Το έβλεπε, ίσως να ήξερε κιόλας. Άρχιζε να παίζει μηχανικά με το ποτήρι, είχε φθάσει η στιγμή, τα μάτια του έφυγαν από πάνω μου και χάθηκαν, μαζί τους θα χανόμουν και εγώ.