Χωρίς Οίκτο

11.2

 ...Και όλα άλλαξαν! Από εκεί που είχα βρεθεί τους κοίταζα...

Δεν ξέρω αν ήταν παράδεισος ή κόλαση, πόσο απέχουν πραγματικά αυτά τα δύο;

Ξέρω ότι έζησα μια ζωή γεμάτη. Μια ζωή γεμάτη λάθη, όμως με πολύ αγάπη.

Πάντα ήθελα την αγάπη των δικών μου, όμως άργησα να καταλάβω πως δικοί σου άνθρωποι άδικα θεωρούνται αυτοί που σε έφεραν στον κόσμο, δικοί σου είναι αυτοί που σε γνώρισαν και σε αγάπησαν. Εγώ το έζησα, με αγάπησαν και αγάπησα.

Τις τελευταίες στιγμές μου ο νους μου ήταν στην μικρή μου πριγκίπισσα, την άφηνα μόνη, λάθος τραγικό, ποτέ δεν θα ήταν μόνη, θα συνέχιζε την ζωή της δίχως την δική μου παρουσία.

Στο μυαλό μου αυτό ήταν το πιο σωστό, πόσο μπορεί η αλήθεια να κρυφτεί;

Πάντα υπάρχει ένα μικρό κενό που την φέρνει στην επιφάνεια. Ήξερα πως η ζωή που ζούσα μου χαρίστηκε δεν την κέρδισα, κάποια στιγμή θα έπρεπε να πληρώσω το τίμημα, εγώ όμως, όχι και όσοι αγαπούσα.

Η θάλασσα με πήρε στην αγκαλιά της, φουρτουνιασμένη και αυτή σαν την ψυχή μου.

Ξέπλυνα την ψυχή μου, το πνεύμα μου καθάρισε από όλες τις μαύρες σκέψεις, τώρα πια χαμογελούσα, τους κοίταζα και ήξερα πως έκανα το σωστό και το ίδιο ήμουν σίγουρη πως θα έβρισκε την δύναμη να κάνει και ο Πέτρος.....

 ...Άνοιξα το συρτάρι της και βρήκα έναν μεγάλο μαύρο φάκελο. Δεν χρειάστηκε να τον ανοίξω για να καταλάβω το περιεχόμενό του, ήμουν σίγουρος, η Άννα είχε φροντίσει να διορθώσει την αδικία σε βάρος της Αντιγόνης.

Ήξερα πως όλα αυτά τα χρόνια είχε μια ανοιχτή πληγή, δεν μπορούσε να ελαφρύνει την ψυχή της, πάντα την πλήγωνε η σκέψη της Αντιγόνης.

Ο διασυρμός που δέχθηκε με μοναδικό σκοπό να προφυλάξει την Άννα ήταν η μεγαλύτερη αυτοθυσία. 

Την γνώριζα καλά την Άννα, το κουβαλούσε μέσα της και την έπνιγε, μέχρι που της αφαίρεση και την τελευταία στάλα ζωής.

Είχε πληρώσει το τίμημα όσων διέπραξε με την ίδια της τη ζωή.

 Είχε έρθει η στιγμή να παλέψω, να αποδείξω τα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ. Έπρεπε να το κάνω για χάρη της και θα το έκανα ακόμα και αν χρειαζόταν να παλέψω και με τους δικούς μου δαίμονες.

Άνοιξα τον φάκελο και το θέαμα με άφησε άφωνο.

Η Άννα είχε τραβήξει βίντεο και είχε και φωτογραφίες από την στιγμή που διέπραττε τα φρικτά εγκλήματα. Ποτέ δεν πίστεψα πως το μυαλό της ήταν γεμάτο μαύρες σκέψεις και σκοτεινά μονοπάτια. Στα δικά μου τα μάτια ήταν η Αννούλα μου.

Η αλήθεια όμως ήταν μπροστά μου και δεν γινόταν να την προσπεράσω πια.

Είχε φροντίσει να μου υποδείξει ακόμα και τον υπεύθυνο που είχε αναλάβει τότε την υπόθεση, τον Κ. Οικονόμου, δεν τον είχα ξεχάσει, ήταν ο μοναδικός που φαινόταν να γνωρίζει την αλήθεια και δέχθηκε σιωπηλά να ακολουθήσει τις δικές μας επιθυμίες, δεν έμαθα ποτέ για ποιο λόγο το είχε κάνει, μα κάθε μέρα τον ευχαριστούσα.

 Το ταξίδι μου προς τον δρόμο της δικαίωσης μόλις ξεκινούσε, δεν ήξερα πόσο χρόνο και ενέργεια θα μου έπαιρνε αλλά ήμουν αποφασισμένος να φθάσω ως το τέρμα.

Τα άφησα όλα πίσω και μπήκα στο πλοίο.....