Χωρίς Οίκτο

Κεφάλαιο 5.

 Μια καινούρια ζωή, μια νέα προοπτική ανοιγόταν μπροστά μου και εγώ ήμουν έτοιμη να την αρπάξω από τα μαλλιά και να αποδείξω πόσο ικανή ήμουν.

Εκείνο το πρωί σηκώθηκα με καθαρό το μυαλό, δεν επέτρεπα σε κανέναν να εισβάλλει και να με απομακρύνει από το στόχο μου.

Είχα διαλέξει με μεγάλη προσοχή τα ρούχα που θα φορούσα την πρώτη ημέρα στην κλινική, ήθελα να κάνω καλή εντύπωση, κυρίως ήθελα να δικαιώσω τον Χάρη για την επιλογή του.

Ένα γρήγορο ντουζ μου έδωσε την αναζωογόνηση που χρειαζόμουν, ετοιμάστηκα, πήρα βαθιά ανάσα και ξεκίνησα.

 Πρώτη φορά πήγαινα στην κλινική, μέχρι εχθές το βράδυ αγνοούσα πως ήταν στην κατοχή του Χάρη, πίστευα απλά πως είχε μια σημαντική θέση. 

Η πολυτέλεια ήταν κάτι που έβλεπες με μια γρήγορη ματιά, περισσότερο θύμιζε πολυτελές ξενοδοχείο παρά κλινική. 

Στην υποδοχή η κοπέλα με πέρασε από ακτινογραφία καθώς άκουγε πως ήμουν εκεί για να δουλέψω και μάλιστα στο πλευρό του Χάρη, τότε μόνο κατάλαβα πως πολύ θα σκότωναν για να βρεθούν στη θέση μου. Πόση ειρωνεία χωρούσε μέσα σε αυτή τη σκέψη, το είχα κιόλας πράξει, το αγνοούσα όμως επιδεικτικά.

Το γραφείο του Χάρη ήταν ένας τεράστιος χώρος που σε έκανε να νιώθεις ασφαλείς και ήρεμος, ήταν ο μόνος χώρος που χωρίς να παρουσιάζει πολυτέλεια είχε μια φινέτσα τόσο γλυκιά, ήμουν σίγουρη, η Αντιγόνη είχε επιμεληθεί προσωπικά τον συγκεκριμένο χώρο.

 Ο Χάρης δεν άργησε να αντιληφθεί το άγχος που με είχε καταβάλει, προσπάθησε να μου ξηγήσει πως έπρεπε να χαλαρώσω και να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, αυτός το είχε πράξει κιόλας μαζί μου, έπρεπε να αφεθώ και να απολαύσω την καινούρια μου ζωή.

Το πρώτο πράγμα που μου εξήγησε με μεγάλη δόση χιούμορ, δεν ήθελε να με τρομάξει και να το βάλω στα πόδια πριν καλά καλά αρχίσω, ήταν πως στη δουλειά μας κάποιες φορές το ωράριο χανόταν, το γνώριζα πριν καν περάσω στην ιατρική.

Με οδήγησε στο γραφείο μου, ναι είχα δικό μου γραφείο, δικό μου προσωπικό χώρο, ζούσα σ' ένα όνειρο που δεν ήθελα να ξυπνήσω να χαθεί.

Σήκωσε το ακουστικό και μίλησε με κάποιον, σε λίγα δευτερόλεπτα την πόρτα άνοιγε ένας γοητευτικός γιατρός, αυτός θα με καθοδηγούσε, αυτός θα ήταν ο επικεφαλής και εγώ δίπλα του θα μάθαινα για αρχή, μέχρι να είμαι έτοιμη να αναλάβω και εγώ τους δικούς μου ασθενείς.

 Η εξέλιξη αυτή μόνο δυσάρεστη δεν μου ήταν, ο συγκεκριμένος γιατρός, ο Πέτρος όπως μου ζήτησε να τον φωνάζω, ήταν ευγενικός και αρκετά γοητευτικός.  Δεν άργησα να καταλάβω πως το τελευταίο του προσόν δεν περνούσε απαρατήρητο από τον γυναικείο πληθυσμό της κλινικής.

-Είσαι πολύ τυχερή, κανείς δεν έχει ξαναδουλέψει μαζί του. Ποτέ δεν είχε δεχθεί.

Ήταν μια κοπέλα που δούλευε στο αιματολογικό, η Μάτα. Της χαμογέλασα αμήχανα και συνέχισα την επίσκεψή μου στου θαλάμους, ήθελα να γνωρίσω όλους τους ασθενείς που θα είχαμε υπό την επίβλεψή μας.

Ο Πέτρος είχε χαθεί, μετά την πρώτη γνωριμία και κάποιες συμβουλές παύλα οδηγίες του, δεν τον ξαναείδα. 

Ο Χάρης έπειτα από αρκετές ώρες εμφανίστηκε, ήταν φανερά περίεργος να δει πως τα πήγαινα.

-Μικρή, πως τα πας; Με τον Πέτρο όλα καλά;

-Μια χαρά, όσο για τον Πέτρο, δεν νομίζω πως θα αντιμετωπίσω κάποιο θέμα μαζί του, είναι ιδιαίτερα τυπικός και ευγενικός.

-Και αρκετά γοητευτικός, δεν νομίζω να μην το πρόσεξες.

-Χάρη, φύγε όπως ήρθες.

Μάλιστα τώρα καταλάβαινα γιατί με είχε ρίξει στα χέρια του. Καιρό τώρα η Αντιγόνη με ζάλιζε με όλη την καλή πρόθεση που την διακατείχε, να βρω κάποιον, να ξεκινήσω να φτιάχνω την ζωή μου και σε προσωπικό επίπεδο. Προφανώς αυτοί οι δυο είχαν φτιάξει το δικό τους σχέδιο.