MAHKÚM

13.Bölüm

Hepimiz içeri geçtik, annemler tek bir koltuğa oturmuş. Bizde Karahanla yan yana oturmuştuk. Kimse konuşmuyordu. Hepimiz şaşkındık, ayrıca herkes Karahanın neden böyle bir şey yaptığını da anlayamamıştı.

Neredeyse on beş dakikadır herkes birbirine bakmıştı. Sonra Karahanın telefonu çalınca kalktı ve dışarı çıktı. O gidince ortam yumuşamıştı. Herkes Karahan yüzünden gerilmişti, sarılamamıştık bile. Kapıda Karahanı gören babam, bir şey demeden bizi içeri aldı.

Karahan gidince annem yağa kalktı ve bana sıkıca sarıldı. Sonra ablam da annemle bana sarıldı. Dolan gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Onları çok özlemiştim. Sonra babamla göz göze geldik, onunda gözleri dolmuştu. Uzaktan bana bakıyordu. Bu olanlardan kendini çok suçluyor, ama o da bu işlerin buraya kadar geleceğini nereden bilebilirdi ki?" Daha düne kadar onlara da kızgındın."napim iç ses, insan ailesine, sevdiği insanlara kızamıyor.

Babamın bana gelmeye çekindiğini görünce ben onun yanına gittim. Ona sıkı sıkı sarıldım. En çok babamla iyi anlaşırdık. Bu yüzden annemden hep azar yerdik. Biz onunla bana kız gibi değil de, arkadaş gibiydik. O da van karşılık verdi ve saçlarımı okşayarak sevdi beni. Ağlıyordu, onun ağladığını duyunca kuruluş göz yaşlarım yeniden akmaya başladı. Kafasını boynuma bastırdı. Kokumu içine çekti.

"Özür dilerim kızım."dedi.

"Böyle olacağını bilemezdin. Kimse bilemezdi."dedim.

"Saçlarına ne oldu?"hala saçlarımı okşuyordu. Bir an olanları hatırladım. Kaçırılışımı, adamın bana yaptıklarını ve saçlarımı kesişimi. Sahi ne çok şey olmuştu. Ben hala yıkılmamıştım. Hala gülebiliyordum, insanlar üzülmesin diye kimseye bir şey belli etmeden, herkese iyi olduğumu söylüyordum. Kafamı salladım, düşüncerimden arındım.

"Biliyorsun uzun zamandır kısa saç kullanmıyordum. Bir değişiklik olsun istedim."dedim, burnumu çekerek.

Babam bana inanmak istiyormuş gibi bakıyordu." Emin misin?"

Onu kafamla onayladım. Babam da kafasını ağır ağır salladı.

Camdan Karahana baktığımda hala telefonla konuşuyordu. Onun yanına gitmek için hareketlendim.

"Kızım nereye?"dedi annem panikle, ayağa kalktı hemen yanıma geldi.

Gülümsedim." Karahan beni bir günlüğüne getirdi. Yani burada kalacağım bu gece. Geliyorum hemen."dedim ve evden çıktım. Annem de sevinçle mutfağa girdi."sanırım bize sosisli börek yapçak."Yani iç ses bir sus ya, kafamın için de.

Dışarı çıktım, Karahanın yanına doğru ilerledim. Karahan da benim geldiğini fark edince telefonu kapattı. Kaşlarını çatıp bana baktı." Kaşlarını çatmaktan erken kırışcak."

"Ne oldu?"

"Beni bıraktın, git sen."dedim. Karahanla konuşmak istemiyordum ama gitmesi gerekiyordu. O burada oldukça herkes çok gergin oluyordu.

"Hayır."

"Ne demek hayır, git diyorum sana."

"Emrin olur."dedi ve eve doğru ilerledi. Arkasından söylenerek ilerledim. Niye gitmiyor ki, kaçıcam sanki, kendi evimden nasıl kacabilirim acaba.

İkimiz aynanda eve girdik. Karahanın girmesiyle herkes yine gerilmişti. Karahan tekli koltuğa geçerken bende ablamın yanına geçtim.

"Saçların çok yakışmış."dedi. Gülümsedim sadece. Sonra odama çıktık. Odamı çok özlemiştim. Ben odama, yatağıma aşık biriyim. Sadece odamda kendimi güvende ve mutlu hissederim. Şimdi başka bir evde başka bir odada kalıyorum. "Karahanın evinde giyinme odan bile var."seni kafamın içinden nasıl atabilirim.