MAHKÚM

36.Bölüm

"Miray kalk üzerimden."dedi yerinde kıpırdanarak.

"Sana bir soru sordum, benim oluyor musun, olmuyor musun?" Yüzüme baktığında ciddi durmaya çalışıyordum.

Bir anda gülmeye başladığında benimde tüm ciddiyetim gitmişti. Sırıtarak yüzüne bakmaya devam ettim.

"Ne gülüyorsun?"dedim hala sesimi kızgın çıkarmaya çalışıyordum.

"Miray gerçekten seninle normal olamıyoruz."dedi.

Yüzümde ki gülümseme artarken konuştum. "Böyle daha güzel."dedim.

Beni üzerinden attı ve kendi üzerime çıktı. Sırtımın yatakla buluşmasıyla,  kalbim göğüsümü tekmelemeye başlamıştı. Yanaklarımın kızarmaması için sakin kalmaya çalışıyordum.

Karahan bir eliyle yüzümü okşamaya başladı. Gözlerini gözlerimden ayırmıyordu.

"Sana nasıl hayır diyebilirim ki." Yüzüme doğru yaklaştığında, beni öpeceği için heyecanlanmıştım.

Ona doğru uzanmaya çalıştığımda Karahan bir anda yanağımdan öptü ve üzerimden kalktı .Ne!

Umutsuzca kafamı aşağıya eğdim. Öpmemişti beni. Bir hafta önce ilk defa öpmüştü, sonra da yanıma hiç gelmemişti. Şimdi sadece yanağımdan öpmüştü. Belki de beni öpmeyi sevmemiştir.

Karahan üzüldüğümü görünce, kaşlarını çatarak bana bakmaya başladı.

"Ne oldu?"

"Benim misin, değil misin?"dedim yine.

Saçlarımı karıştırarak konuştu. "Madem bu kadar çok istiyorsun, olurum."

Gülümsedim. "Yani sende benim olmayı bu kadar çok istiyordun." dedim.

"Sözüm olsun, sana daha güzel teklif edeceğim Miray." Beni kendine çekip sarıldı. "Beni bu kadar güzel seven bir kıza, ben teklif etmeliydim."dedi.

"Fark etmez. Her türlü benim dediğim oluyor zaten."

Odanın kapısı tıklatıldığında istemsizce gerildim. Kapı açıldığında annemle karşılaşmayı beklemiyordum.

"Anne!"dedim panikle. Bir yandan da Karahanı kendimden uzaklaştırıyordum. Ayağa kalktım ve  hemen hasta rolüne girdim.

"Anne."diye mırıldandım yanına giderken.

"Miray, ne işin var burada?" Dedi şaşkınlıkla ama bu şaşkınlık zamanla kızgınlığa dönüşecekti. "Her yerde seni arıyordum, ne yapıyorsunuz burada?" Cevap vermedikçe sinirleniyordu.

"Anne, ben tek kalınca Karahan beni buraya getirdi. Benim de haberim yok. Uyandığımda fark ettim."dedim. Halbuki akşam buraya ben kendim gelmiştim. Şimdi ise bütün suçu Karahana atıyordum.

"Kızımı neden kendi odana aldığını sorabilir miyim?" Azarlar şekilde konuşmuştu.

Karahanın yüzü değişirken boğazını temizledi. "Siz yanında olmayınca, ben yanıma aldım. Hastaneden çıkalı çok olmadı, tek kalmasını istemedim." Karahan yalanıma ayak uydurmuştu.

"Yinede kızımı bu şekilde odana alman uygun değil."

"Kusura bakmayın. Ben endişelendiğim için-" Annem Karahanın lafını bitirmesine fırsat vermeden konuşmaya başladı.

"Endişelenmenize gerek yok. Kızımın yanında bir daha dolaşmayın." Annem kolumdan tuttu ve beni dışarı çıkardı.

"Miray şu adamın yanında durma." Dedi. "Hastasın birşey demiyorum, bir daha tekrarlanmasın dikkat et."