When The Flower Falls (Fitzmael 7)

21: Monsoon

Her lips were still on mine... I slowly closed my eyes then held her face. I parted my lips, giving her the permission to continue.

"Did you touch her?!"

Napaigtad ako nang bigla kong maalala ang sinabi ng ama ni Elimae sa 'kin. Nilayo ko ang aking mukha mula kay Jealrain. Mukha siyang nabigla pero hindi siya umimik at tinuon niya ulit ang kanyang atensiyon sa pagkain. I looked down, stared blankly at my plate. My chest suddenly tightened.

"W-Why are you asking me that? I'm not a predator."

"Answer me!"

"R-Ren?"

Naputol ang aking iniisip nang marinig ko ang mahinahong pagtawag ni Rain sa 'kin. Malalalim ang aking paghinga.

"Y-You're pale..." She immediately stood up and caressed my face. Lumuhod siya habang nag-aalalang nakatingin sa 'kin. "What's wrong?" Tiningnan niya ang kabuuan ng aking katawan. "T-Tell me what's wrong? A-Are you okay? S-Saan ang masakit sa 'yo?" Her voice was shivering. I looked at her trembling hands.

"I-I... k-kissed you..."

"I was the one who did," she replied, shaking her head. She then looked away. "I'm so sorry..." She took a deep breath. "I-It was a... m-mistake..."

"No..." I immediately answered. "Nothing is your fault." I gulped. "I just remember s-something..."

She pressed her lips and smile, but it looked like it was forced. "Y-You remember your e-ex..." She chuckled then slowly nodded. "I get it..." Niyakap niya ako nang mahigpit. Ilang segundo ang lumipas nang marinig ko ang mahihina niyang paghikbi.

"Rain..." pagtawag ko sa kanya.

"Hmm..." She sniffled. "I'm fine..." She chuckled, again. "Are you okay?" She asked while still hugging me.

Niyakap ko siya nang mahigpit habang nakapikit ang aking mga mata. "I'm better now," I replied. I got scared when I remembered Elimae's father. I didn't want Mr. Forrester to think of me that way. "Let me look at you..."

She pulled away the hug. I was about to wipe her tears pero inunahan niya ako. "Masaya ako na okay ka na," sabi niya saka siya bumalik sa kanyang upuan. Nagsimula siyang kumain at gano'n din ako. Pinipilit kong itago sa kanya na hindi ako mapakali. Tahimik lang kami sa pagkain. Pagkatapos ay agad siyang nagpaalam sa 'kin.

"Uuwi na ako, Ren..." she uttered. "May gagawin pa kasi ako."

As much as I would like to stop her, I know that she had her own thing to do. I completely understand that. "Ihahatid na kita," suhestiyon ko.

"Ang lapit lang ng bahay ko."

"And?"

"Kaya ko na, Ren."

Tinalikuran ko siya at nagtungo sa kwarto. Kumuha ako ng jacket saka ko siya binalikan sa living room. "Tara na," pagyayaya ko sa kanya. I gently held her forearms. Marahan ko siyang hinila palabas ng unit ko.

"Hindi mo na ako kailangang ihatid, Ren..." Bahagya siyang natawa. "Wala namang siraulo rito sa beach."

"But still..." I insisted. Huminto ako sa paglalakad at hinarap siya. Sinuotan ko siya ng jacket. "Baka madapuan ka ng lamok."

"Ren..." mas lalo lang siyang natawa. "Normal na sa 'kin 'yong kagatin ako ng lamok."

"Eh, ngayong nandito ako, hindi na 'yan mangyayari." I replied. "Saka malakas ang hangin ngayon. Suotin mo lang 'yan."

She scoffed. "Lagi mo talaga akong binibigyan ng jacket. Ang dami mo ng jacket sa bahay, eh. Isosoli ko na 'yon mamaya at baka wala ka ng magamit."

"Huwag na. Sa 'yo na 'yon. Bibilhan kita ng isang truck ng insect repellant para hindi ka kagatin ng lamok."