ΑΘΗΝΑΣ POV.
~ Είμαι έξω από το δωμάτιο της Αρι μαζί με την Μαρία, περιμένουμε να την φέρουν πίσω οι γιατροί. Έχουν πάει για επιπλέον εξετάσεις. Η ώρα περνάει αρκετά δύσκολα και αργά όταν ανησυχείς τόσο πολύ. Μπορεί να ξύπνησε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ακόμα εντελώς καλά. Σήμερα πήγε να κάνει εξετάσεις για να δουν αν το χτύπημα στην σπονδυλική στήλη θα της αφήσει κινητικό πρόβλημα. Είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά και να μην πάνε, δεν πειράζει. Θα είμαι εδώ, να την φροντίζω και να της παρέχω ό,τι χρειάζεται. Έχω και ραντεβού στον συμβολαιογράφο με τα αδέρφια μου αύριο για να υπογράψουμε. Ίσως θέλω να το αναβάλλω. Δεν μπορώ να ασχολούμαι με περιουσιακά όσο η Αρι είναι σε αυτή τη κατάσταση. Πρέπει να ξανακάνουμε την συζήτηση που κάναμε όταν συνήλθε. Αλλά όταν βγει από το νοσοκομείο. Δεν μπορώ να την επιβαρύνω κι άλλο.
Βλέπω τον γιατρό να έρχεται προς το μέρος μας. ~
Γιατρός - Καλημέρα σας.
Αθηνά - Καλημέρα γιατρέ.
Μαρία - Καλημέρα.
Αθηνά - Πως είναι;
Γιατρός - Όλα καλά, μην ανησυχείτε. Περιμένουμε και τα αποτελέσματα για σιγουριά, αλλά η εξέταση πήγε πολύ καλά και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν θα έχει κάποιο μακροχρόνιο κινητικό πρόβλημα.
Μαρία - Γιατρέ μου σας ευχαριστούμε πολύ!
Γιατρός - Ευχαρίστηση μου. Σε λίγα λεπτά θα την φέρουν στο δωμάτιο της.
Αθηνά - Μπορούμε να την δούμε;
Γιατρός - Ναι, φυσικά. Αλλά δεν πρέπει να μιλάει πολύ. Δεν πρέπει να κουράζεται. Πάντως θα κάνει και σε εκείνη καλό να δει δικούς της ανθρώπους. Προτείνω να μπείτε ξεχωριστά, όχι και οι δύο μαζί. Γειά σας. (Φεύγει)
Μαρία - Αθηνούλα μου, μπορώ να μπω πρώτη;
Αθηνά - Εννοείται! Δεν χρειάζεται καν να ρωτήσεις.
Μαρία - Δεν θα σου την απασχολήσω πολύ. Απλά θέλω πολύ να της μιλήσω, να την δω.
Αθηνά - Πάρε τον χρόνο σου. Κόρη σου είναι.
~ Περίμενα υπομονετικά, με αγωνία, έξω από το δωμάτιο της Άρι. Πεθαίνω να την δω, να της μιλήσω. ~
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΜΑΡΙΑΣ POV.
~ Μπήκα στο δωμάτιο με δάκρυα στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το μικρό μου κοριτσάκι ήταν σε τέτοια κατάσταση σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Εν μέρει τα δάκρυα ήταν και χαράς που τελικά ξύπνησε και είναι καλά. Αλλά ο πόνος της μάνας να βλέπει το παιδί της έτσι... δεν περιγράφεται. Πήγα αμέσως κοντά της χαμογελώντας. Προσπαθούσα να κρύψω τα δάκρυα πίσω από το πλατύ μου χαμόγελο. Της μιλούσα και εκείνη μου απαντούσε. Αν και κάπως υποτονικά. Δεν είχε πολλή ενέργεια. ~
