*Αρχικά να ξεκινήσω με μια συγγνώμη που τόσο καιρό δεν είχε καινούριο παρτ, αλλά λόγω σχολής, ενός προβληματος με τον υπολογιστή μου κτλ... δεν μπορεσα να βγαλω. Αλλά ορίστε καινούριο! Επιτέλους!*
ΑΛΙΝΑΣ POV.
*Έφυγα τρέχοντας απο το νοσοκομείο για να βρω την Δανάη. Έψαξα παντού και δεν την βρήκα. Εκτός... εκτός απο το δεντρόσπιτο. Εκεί είναι το μόνο μέρος στο οποίο μπορεί να είναι. Πρέπει να πάω γρήγορα.*
~Η Αλίνα φτάνει στο δεντρόσπιτο που είναι μέσα στο δάσος, κοντά στο σημείο που είχαν βρει την Δανάη οι δικοί της εκείνο το βράδυ. Ανεβαίνει την σκάλα και βρίσκει την Δανάη να κάθεται εκεί.~
ΑΛΙΝΑ - Που είσαι; Σε ψάχνω τόση ώρα.
ΔΑΝΑΗ - Συγγνώμη, έπρεπε να ξεφύγω.
ΑΛΙΝΑ - Τι έγινε; Γιατί έφυγες έτσι;
ΔΑΝΑΗ - Έπρεπε. Έπρεπε να φύγω. Και πρέπει κι εσύ να φύγεις τώρα απο εδώ. Δεν πρέπει να είμαι με άλλους ανθρώπους.
ΑΛΙΝΑ - Μη λες μαλακίες. Είμαι φίλη σου, αν έφευγα τώρα πως θα μπορούσα να με αποκαλώ έτσι;
ΔΑΝΑΗ - Η Αρι σε έχει περισσότερη ανάγκη απο οσο εγώ αυτή τη στιγμή. Εκεί θα έπρεπε να είσαι. Εκεί θα ήθελα να είμαι κι εγώ, αλλά εγώ είμαι περισσότερο μπελάς.
ΑΛΙΝΑ - Κι εσύ με έχεις ανάγκη. Και για την Αρι δεν μπορώ να κάνω κάτι, για σένα μπορώ.
ΔΑΝΑΗ - Μια ολόκληρη ομάδα ψυχολόγων και ψυχιάτρων δεν κατάφερε να κάνει κάτι για μένα, θα καταφέρεις εσύ;
ΑΛΙΝΑ - Δεν ήταν φίλοι σου.
ΔΑΝΑΗ - Ήταν επαγγελματίες.
ΑΛΙΝΑ - Δεν ήταν φίλοι σου. Μερικές φορές χρειάζεσαι περισσότερο απο τίποτα την βοήθεια των φίλων σου.
ΔΑΝΑΗ - Δεν έχω πια φίλους, τους διώχνω όλους μακριά. Και εδώ που τα λέμε, πρέπει όλοι να μένουν μακριά μου. Δεν βγαίνει ποτέ τίποτα που κάνω σε καλό. Βλέπε Μυρτώ.
ΑΛΙΝΑ - Όλο αυτό με την Μυρτώ ήταν ένα ατύχημα.
ΔΑΝΑΗ - Ήταν;
ΑΛΙΝΑ - Τι εννοείς;
ΔΑΝΑΗ - Δεν ξέρω αν ήταν. Κάνω πράγματα, συζητήσεις, και είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Έχω κενά. Και με τρομάζει. Τρομάζω με τον εαυτό μου, με το τι είμαι ικανή να κάνω και με το γεγονός οτι μπορώ τόσο εύκολα να το διαγράφω απο τη μνήμη μου. Είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος και δεν θυμάμαι καν γιατί.
