Ontkoppeld!!

Deel 8♡

Pov Eline
"Will?" Hoor ik Layla vragen na ze de deur openende. "Kom binnen."

Verwachtingsvol kijk ik naar de keukendeur. Wie is Will? Layla verschijnt in de deuropening. Er komt een man achter haar aan. "Oh. Rechercheur Newton?"

Ik kijk Layla vragend aan. Waarom noemt ze hem bij zijn voornaam?

"Goedemiddag, dames." Hij legt zijn tas op tafel en haalt er een laptop uit. "We hebben camera beelden. Ik wilde dit gelijk met jullie delen." Zegt hij terwijl hij iets intikt. "We hebben alle beschikbare camera's op haar looproute bekeken."

Layla neemt naast hem plaats. "Wat staat erop?"

"Heel even geduld." Hij draait zijn scherm richting ons. "Dit is Emma, toch?"

Ik buig richting het scherm. Het is een vaag beeld maar het is duidelijk Emma. Ik herken zelfs haar kleding. "Ja."

"Oké, top." Hij klikt op een knopje waardoor het beeld beweegt. Oh, het is een video.

Ik zie hoe Emma door het scherm loopt. Ze loopt de straat uit. Het beeld schiet naar een andere camera. Ook hier loopt ze gewoon de straat uit.

"Kijk hier." Rechercheur Newton stopt het beeld. "Zien jullie dit busje?"

Layla buigt zich over de tafel heen. "Ja." Ook ik knik op zijn vraag.

Hij klikt de video weer aan. Het beeld verschiet weer naar een andere camera. "En hier rijdt het busje weer, maar Emma is weg."

"Zit er een glitch in het beeld?" Vraagt Layla.

"Nee." De rechercheur schudt zijn hoofd. "Deze straat wordt niet helemaal in beeld gebracht door middel van camerabeelden. Het kleine stukje waar Emma verdwijnt, zijn helaas geen camera's."

"Dus," vat ik het videobeeld samen. "Emma loopt daar, het busje rijdt achter haar. Voor een tiental meters zijn er geen camerabeelden, en vervolgens rijdt het busje langs, maar Emma is weg?"

Newton knikt. "Ja, dat klopt. In die aantal meters zonder camera's, zijn geen zijstraatjes waar ze in kon rennen. Ze kon alleen rechtdoor."

"Dus precies op het kleine stukje waar geen camera's hangen, is Emma dat busje in gesleurd?"

"Hoog waarschijnlijk wel. Degene die dit heeft gedaan heeft óf heel goed gepland, óf heeft heel veel geluk gehad."

"Het busje." Zegt Layla plots. "Hebben jullie het kunnen traceren?"

De rechercheur lijkt verrast. "Ja. Het busje in van een verhuurbedrijf en was die dag verhuurt aan een man die cash heeft betaald. Daardoor hebben we hem niet kunnen traceren. Het busje is in beslag genomen en wordt op dit moment onderzocht."

"Door een man." Hoor ik Layla mompelen. "Dat verbaasd me niks." Ze zucht. "Wat denk jij?" Ze kijkt de rechercheur vragend aan. "Is dit toeval of een gerichte aanval?"

"Het kan beide." Antwoordt hij. "Een jonge vrouw die snachts alleen over straat loopt is een makkelijk doelwit."

"Maar?"

"Wat me dwars zit is dat het busje was gehuurd voor één dag. Wat betekent dat ze binnen 24 uur een slachtoffer moesten vinden én verplaatsen of dumpen."

Layla stikt bijna in haar drinken. "Dumpen?!" Roept ze tussen het hoesten uit.

"Niet de beste woordkeuze, sorry." Hij schudt zacht zijn hoofd, alsof hij iets wil zeggen maar het toch niet doet. "Heeft Emma vijanden? Een vriend, ex?"

Mijn blik schiet naar Layla. We kunnen een heel boek maken over haar vijanden.

*Flashback*
"Waar is ze?"

Ik kijk de andere kant op en zeg niks.

Ruw duwt hij mijn gezicht zijn kant op. "Ik vraag het nog één keer. Waar is ze?" Weer antwoord ik niet. "Ik wil alleen even met haar praten, even iets helder hebben. Daarna kunnen jullie beide gaan." Hij tikt zacht tegen mijn wang. "Kom op, Eline, waar is Emma?"
*Einde flashback*

Ik schud mijn hoofd om de gedachte van me af te schudden. Nee. Hij kan het niet zijn, Orlando is dood. Ik heb het zelf gezien.

"Als jullie meer weten dan ik, wil ik het graag horen. Ik ben er om Emma te vinden, daarvoor heb ik alle informatie nodig."

"Dan zitten we hier nog wel even hoor." Grapt Layla.

Een geluid haalt ons uit het gesprek. "Oh, excuus, deze moet ik even opnemen." De rechercheur verdwijnt in de gang.

Met grote ogen kijk ik Layla aan. "Roberto?"

Ze is niet verbaasd door mijn vraag. Waarschijnlijk heeft ze er zelf ook al aan gedacht. Tot mijn verbazing schudt ze haar hoofd. "Roberto zou haar niet ontvoeren. Hij zou haar gevolgd hebben en ons allemaal vermoorden. Op dat gebied is hij een heel stuk minder subtiel."

"Moeten we het hem vertellen?" Ik gebaar naar de gang waar de rechercheur in is verdwenen.

"Nee!" Zegt Layla snel en iets te hard. "Het is niet Roberto, honderd procent, het vertellen heeft geen zin."

"Wat vertellen?"

Ik draai me om naar de rechercheur. "Niks."

Pov Emma
Ik draai me naar de wekker. 06.57 uur. Een zucht verlaat mijn mond. Ik lig al sinds 4 uur snachts wakker en ik ga dood van verveling. Wat verwacht je dan ook als je 'smiddags in slaap valt?

Mijn blik valt op Enzo. Hij slaapt rustig verder. Het is oneerlijk, waarom kan hij wel slapen en ik niet? Slapen is letterlijk het enige nuttige wat ik hier kan doen, en zelfs dat lukt niet. Waarom faal ik ook in álles?

Ik wil opstaan maar word gelijk terug getrokken. "Auw." Kreun ik pijnlijk terwijl ik mijn hand vast pak. Tuurlijk, de handboei zit er nog. Ik kijk naar het kleine sleuteltje wat op Enzo zijn nachtkast ligt. Het ziet eruit als zo'n standaard dagboeksleutel. Hoe kom ik daar bij?

Ik schuif de handboei over de ijzeren stang heen. Mijn ene been zet ik aan de andere kant van Enzo. Ik zit nu dus half op hem. Oké, als hij wakker wordt ben ik fucked. Met mijn hand rek ik naar het sleuteltje. Ik tik hem net aan maar ben niet lang genoeg om hem te pakken. Shit. Ik trek iets meer aan de handboei. Mijn pols doet pijn en brandt pijnlijk.

Precies op het moment dat ik het sleuteltje vast heb, draait Enzo zich in zijn slaap om. Ik rol snel van hem af, mét het sleuteltje in mijn hand. Pfoe, dat scheelde niet veel.

Snel open ik de handboeien. Ik loop naar Enzo zijn kant en leg ze in zijn nachtkastje. Ik pak de kamersleutel, open de deur en leg hem terug. En nu maar hopen dat hij het niet merkt.

Bijna onmerkbaar zacht sluip ik richting de kast. Ik kleed me snel om en loop naar buiten. Het is erg koud en nog mistig. In een rap tempo loop ik naar de keuken. Ik slaak een korte gil wanneer ik iemand zie zitten. Ik had duidelijk niet verwacht dat er zo vroeg al iemand wakker was.

"Goedemorgen." Lacht Art.

"Hoi?" Ik blijf in de deuropening staan. "Waarom ben je zo vroeg wakker?"

"Alleen ik kan de boot besturen." Het klinkt trots maar ergens toch geërgerd. "En aangezien ik zo snel mogelijk weer thuis wil zijn, ga ik nu een liever een paar uurtjes eerder op dan een dag later thuis." "Aha, oké." Art buigt meer naar me toe. "En waarom ben jij zo vroeg uit je bed?"

"Ik kon niet meer slapen."

"Begrijpelijk." Hij staat op. "In ieder geval, ik ga weer de vaart erin zetten." Hij lacht om zijn eigen woordgrap.

Ik salueer hem kort. "Ayay captain."

Art knikt kort voor hij de deur uit loopt, mij alleen achterlatend. Met een genietende zucht zak ik op een keukenstoel neer. Eindelijk alleen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dit is het eerste deel waarin de politie op de hoogte word gesteld en daadwérkelijk mee helpt!! *klein applausje*

Dus, vanaf nu is dit boek een detective geworden.