Ontkoppeld!!

Deel 56♡

Pov Emma
Een stekende pijn maakt me wakker. Kreunend open ik mijn ogen. Auw. Waarom doet mijn been zo'n pijn? Ik kijk om me heen. En waarom lig ik in een andere kamer? Is dit Art zijn kamer?

De pijn trekt mijn gedachten terug naar mijn been. Ik trek de deken van mijn lichaam af. Met grote ogen staart ik naar beneden. Er zit een riem om mijn bovenbeen en daaronder is alles rood van het bloed. Mijn been zelf, de broek en zelfs het beddengoed.

Het bloed maakt me misselijk en haalt tegelijkertijd herinneringen terug. Enzo. Hij schoot me neer.

Oh mijn God.

Ik voel mijn ademhaling versnellen. Nee. Blijf rustig. Hoewel ik het probeer, blijft de paniek stijgen. Tranen branden in mijn ogen. Ik probeer mezelf te kalmeren. Haal adem. Haal gewoon adem.

Maar het lukt niet.

In de paniekvlaag maak ik de domme beslissing om op te staan. Pijn schiet door mijn been en gelijk zak ik naar de grond. Met een dreun val ik op de vloer.

Tranen stromen over mijn wangen. Mijn borst gaat hevig op en neer.

"Emma!" Een hand zwaait voor mijn gezicht. "Haal adem."

Paniekerig schudt ik mijn hoofd. Tel tot tien. Dwing ik mezelf. Één. Ik haal haperig adem. Twee. Dri-

"-Emma?" Kapt Art mijn telling af. Hij pakt me vast. "Hoor je me?"

Gelijk duw ik hem weer weg. Hij moet van me afblijven. Ik wil het hem zeggen, tegen hem schreeuwen, maar het lukt niet. In plaats daarvan leg ik mijn hand tegen zijn schouder.

Dood. Ik ga dood. Het voelt alsof ik stik.

"Emma, alsjeblieft." Jammert Art. "Het komt goed. Haal adem."

Ik sla mijn armen om mijn benen heen. Snikken verlaten mijn mond. Art duwt mijn gezicht omhoog. "Het komt goed." Herhaalt hij. Hij veegt mijn tranen weg. Zijn gezicht komt dichterbij. Plots voel ik zijn lippen op de mijne.

Geschrokken houd ik mijn adem in. Wat doet hij? Ik duw hem weg. "Jax." Zegt ik zacht. Ik kan hem niet bedriegen. Niet weer. Waarom zoen ik altijd met mijn ontvoerders tijdens mijn relatie met Jax?

"Jax? Je neef?" Vraagt Art verbaasd.

Afwezig schud ik mijn hoofd. "Mijn vriend."

"Je neef is je vriend?" Art lijkt nog verwarder dan ik. Hij mompelt zacht iets. "Incest.."

"Nee." Hoofdschuddend schuif ik van hem weg. "Jax is niet mijn neef. Ik.. Ik heb een vriend."

"Oké." Een ongemakkelijke lach verlaat zijn mond. "That, I did not know." Hij staat op. "Sorry."

"Het geeft niet." Met de hulp van mijn armen duw ik mezelf omhoog. Half hinkend sta ik op. De pijn in mijn been wordt heviger.

"Uhm.. Niet in paniek raken," hij krapt nerveus aan zijn nek. "Maar eigenlijk kwam ik hierheen omdat Enzo je terug wilde hebben."

"Oh." Zenuwen gieren door mijn lijf. "Dan ga ik maar." Natuurlijk wil ik niet, maar ik denk dat ik geen keuze heb.

"Heb je hulp nodig?" Art blikt kort naar mijn been.

"Nee." Antwoord ik kortaf. "Het lukt wel." De pijn verbijtend, zet ik een stap. Gewoon doen alsof het geen pijn doet en het komt goed. Voor ik de deur uit loop, draai ik me naar Art om. "Dank je." Mompel ik. "Voor.. Dit..".

Zijn gezichtsuitdrukking staat treurig. "Het spijt me. Voor alles."

"Het is niet jouw schuld." Het enige monster hier is Enzo.