Ontkoppeld!!

Deel 37♡

"Lieverd." Klinkt het. "Niet gaan slapen. We zijn nog niet klaar."

Plots laat hij me los. Voor mijn gevoel val ik in slow motion naar de grond. Er glijdt iets kouds over mijn gezicht. Gelijk schiet ik overeind. Wesley staat voor me met een leeg glas in zijn handen. "Welkom terug."

Ik probeer op te staan, maar hij trapt hard tegen mijn arm aan, waardoor ik weer gelijk op de grond zak. Een zachte kreun verlaat mijn mond.

Nog voor ik de kans krijg om Wesley uit te schelden, voel ik een harde trap tegen mijn buik aan. Het lucht wordt uit mijn longen geperst. Een tweede trap volgt al snel.

Na nog een aantal trappen, ben ik de tel kwijt. Ik voel hoe ik bloed op verschillende plekken. Tranen branden in mijn ogen, maar ik ga hem niet die voldoening geven.

Een hand om mijn arm trekt me omhoog. Mijn hele lichaam doet pijn. Ik zet mijn kiezen op elkaar om een pijnlijke kreun te onderdrukken.

"Nog steeds niks?" Vraagt Wesley. Hij lijkt oprecht verbaasd. "Ik kan de hele nacht doorgaan hoor."

"Weet je wat je ook kan doen?" Mijn stem klinkt zacht. "Dood neervallen. Dan doe je iedereen een plezier."

Zijn gezichtsuitdrukking verandert naar boos. "Moet jij zeggen." Een sinistere lach verlaat zijn mond. "Je bent ontvoerd, en de enige die naar je opzoek is, is Roberto. Alleen omdat hij je dood wil hebben."

Mijn lip trilt. "Dat is niet waar."

"Oh nee? Wie is er dan naar je opzoek?"

Jax.. Schiet er door me heen, maar ik zeg het niet. Ik zeg niks.

"Zie je?" Hij zet een stap naar me toe. "Niemand geeft een fuck om jou." Zijn hand veegt een ontsnapte traan weg. "En weet je waarom?"

Langzaam schud ik mijn hoofd. Ik denk niet dat ik het antwoord wil weten.

Alsnog antwoordt Welsey op zijn eigen vraag. "Omdat je gewoon vervelend bent. Waarschijnlijk is je zussie zelfs opgelucht dat je weg bent."

"Nee." Zeg ik zacht. Ik geloof hem niet. Ze zijn wel naar me opzoek.

"Nee?" Vraagt hij. "Hoe denk je dat Enzo je gevonden heeft?"

Het lijkt een oprechte vraag. Ik kijk hem aan, onderzoekend of hij een antwoord verwacht of niet. "Hoe?" Vraag ik dan maar.

Wesley haalt zijn schouders op. "Ik zou jezelf maar afvragen wie van je vrienden of familie je zo erg haat, dat ze je locatie verraadde."

Hij liegt. Het kan niet anders. Hij liegt.

"Je krijgt vannacht heel veel tijd om daar over na te denken. Lief van me hè?" Hij pakt me vast. "Wat is je lievelingsliedje?"

Overvallen door de random vraag, beantwoord ik hem zonder dat ik het zelf door heb. "We are young van fun."

Zonder een reactie te geven, trekt hij me de kamer uit. Hij trekt me mee de gang door, de trap af. Verbaasd strompel ik achter hem aan. Waar gaan we heen?

Op die vraag krijg ik al snel een antwoord, wanneer we voor de kelderdeur stoppen.

Oh shit. Wat zat achter deze deur? Enzo deed er heel geheimzinnig over. Wesley loopt de steile trap af, verwachtend dat ik achter hem aan loop.

Nah, fuck dit.

Ik draai me om en ren de gang door.

"Emma!" Hoor ik Welsey hard roepen. "Kom hier."

Eigenwijs ren ik door. Ik ren de trap op. Na nieteens twee tredes, word ik bruut de lucht in getrokken. Degene die me vast heeft, gooit me de gang in. Voor een heel kort moment heb ik het gevoel alsof ik vlieg. Tot ik met een harde klap op de grond terecht kom. Ik glij nog een aantal meters door tot ik tegen de harde muur bots.