Ontkoppeld!!

Deel 47♡

Pov Enzo
Huilend zit ze op de grond. Niet wetend wat ik moet doen, staar ik haar aan. Waar komt dit ineens vandaan? Ik zak naast haar neer op de grond.

"Emma." Zodra mijn hand haar aanraakt, krimpt ze ineen. "Babe, wat is er?"

"Gefeliciteerd, het is je eindelijk gelukt." Ik kijk op. Dex loopt de kamer in. Hij staart naar Emma. "Je hebt haar gebroken."

Ook ik staar weer naar Emma. Het is waar, ze is gebroken, maar ik betwijfel of het door mij komt.

"Heb je haar neergeschoten?"

Kort schud ik mijn hoofd. "Nee."

"Heb je geprobeerd haar neer te schieten."

"Nope." Nogmaals schud ik mijn hoofd.

Hij kijkt me verbaasd aan. "Heeft zij jou geprobeerd neer te schieten?"

"Nee, ook niet."

Dex fronst. "Wie heeft dan geprobeerd iemand neer te schieten? Ik hoorde een schot." Hij kijkt de kamer rond. "Is Wesley hier?"

Een korte lach verlaat mijn mond. "Nee." Mijn blik rust op het pistool wat middenin de kamer ligt. "Ze heeft geprobeerd zichzelf neer te schieten."

"Oh.. Wat heb je gedaan?" Vraagt hij door. "Naast haar leven verzieken?"

"Kunnen we dit gesprek niet nú voeren?" Vraag ik hem. "Ze is letterlijk half aan het dood gaan."

"Ja hoor." Hij zakt op het bed neer. "Ik wacht wel tot ze helemaal dood is, dat zal toch niet lang duren."

Een jammerlijke kreun verlaat Emma haar mond. "En bedankt, Dexter." Snauw ik boos naar hem. Kan hij voor één keer even níet zichzelf zijn?

Ik richt mijn aandacht weer op Emma. Mijn hand ligt om haar arm. "Het komt goed, babe. Niemand gaat je vermoorden. Haal adem."

Ze schudt haar hoofd. "Nee." Mompelt ze zacht.

Nee wat? Wil ze het niet? Kan ze het niet? Een zucht verlaat mijn mond. Gelooft ze me niet?

Ze valt naar de zijkant zodat ze nu als een balletje op de grond ligt. Haar lichaam trilt oncontroleerbaar.

Mijn hand aait haar rug. "Kunnen we iets voor je doen?"

Ondanks dat haar armen voor haar hoofd liggen, kan ik zien dat ze deze schudt. "Ik wil gewoon slapen."

"Dat kan geregeld worden." Ik kijk op. "Dex, maak jezelf nuttig. Pak dat ene doekje. Hij ligt in het kastje onder de gootsteen."

Hij komt rechtop zitten. "Verwacht je serieus dat ik weet over welk doekje je het hebt?"

Grommend sta ik op. "Ik pak het zelf wel. Let op haar." Gebied ik hem, ookal ben ik er vrij zeker van dat ze nergens heen gaat.

Ik ren door de gang, de trap af en de keuken in. Ik rommel door het laatje. Waar is dat spul? Na een aantal vloeken vind ik het. Ik gooi het op een schoon doekje en ren de keuken weer uit.

"Wat is er aan de hand?" Houdt Art zijn stem me tegen.

"Niks. Het komt goed." Ik negeer zijn vragende blik en ren naar boven. De kamer tref ik hetzelfde aan als toen ik hem verliet. Emma huilend op de grond en Dex verveeld op het bed.

Ik zak met het doekje in mijn hand naast Emma neer. Haar ademhaling is gejaagd en het trillen is erger geworden. Voorzichtig trek ik haar armen voor haar gezicht vandaan. Ik pak haar gezicht vast en draai het een stukje omhoog. Ze staart naar het doekje in mijn hand terwijl ik haar haar uit haar gezicht veeg.