Ontkoppeld!!

Deel 40♡

Pov Emma
Trillend lig ik op het bed. Dit is exact de reden waarom ik horror haat. Nu kan ik niet slapen. Ergens in mijn ooghoek beweegt iets. Gelijk schiet ik overeind. Zo snel als ik kan knip ik het lichtje boven het bed aan.

"Emma.." Gromt Enzo. Ook hij komt overeind zitten. "Wat doe je?"

"I-Ik dacht dat ik wat zag." Mompel ik, starend naar de hoek van de kamer.

"Je gaat toch niet zeggen dat je serieus bang bent geworden door die film?"

"Ik ga het niet zeggen, maar.."

"Meen je dit?" Hij trekt zijn wenkbrauwen op. "Hij was nieteens eng."

"Jij hebt letterlijk gezegd dat je geen angst kunt voelen, dus sorry dat ik die mening niet waardeer."

Enzo grinnikt zacht. "Waarom ben je zo bang voor dingen die niet bestaan?"

Oprecht geen antwoord hebbend op deze vraag, haal ik mijn schouders op.

"Wat is het?" Vraagt hij door. "Ben je bang om ontvoerd te worden door een monster."

Ik kijk op. Mijn ogen zoeken de zijne. "Ik ben al ontvoerd door een monster."

"Ohja?" Vraagt hij. "Vind je dat?"

"Ja." Het kleine woord klinkt hard en vastberaden.

Hij schuift naar me toe. Gelijk spring ik van het bed af. Een hand om mijn arm trekt me hardhandig terug.

Hij houdt me stevig vast. "Zeg dat nog eens." Klinkt het dreigend.

"Je bent een monster." Deze woorden klinken een stuk zachter en onzekerder dan de harde 'ja' van net.

"Ik dacht dat je had geleerd om niet meer op mij te schelden." Hij duwt me achterover.

"Dat was niet schelden." Spreek ik hem tegen.

Er vormt zich een grijns op zijn gezicht. "Hoe noem je dit dan?"

Ik slik een aantal keer voor ik antwoord. "Een feit."

"Oh." Hij lacht. "Ach, babe." Een korte zucht verlaat zijn mond.

Onderzoekend kijk ik hem aan. Wat voor soort 'babe' was dat? Boos? Geamuseerd? Teleurgesteld?

Zijn hand pakt mijn kaak stevig beet. "Je bent zo schattig als je denkt gelijk te hebben." Yep. Boos.

Ik duw hem van me af en ga weer rechtop zitten. "Ik dénk niet dat ik gelijk heb, ik héb gelijk."

"Cute." Mompelt hij zacht. Hij duwt me weer achterover en knipt het licht uit. Zijn lichaam drukt het mijne in het matras.

"Enzo.." Zeg ik zacht, protesterend.

"Nee, niet doen." Commandeert hij. Hij leunt naar me toe.

Ik voel zijn lippen over mijn nek glijden een spoor van kleine kusjes achterlatend.

"Sto-" Mijn blik schiet naar de hoek van de kamer. Wat was dat? Het is donker, maar ik zweer dat ik iets zag bewegen. Shit. Ik duw tegen zijn schouders aan.

"Babe." Kreunt Enzo. "Waarom kun jij nooit meewerken?"

Mijn ogen zoeken dezijne. "Stop. Er is iets." Piep ik.

"Nee, er is niks." Verzucht hij. Zijn hand pakt mijn kaak weer vast. "Tenminst, zolang je mee werkt is er niks."

"Niet doen." Beveel ik hem. "Ik heb keelpijn."

Hij kijkt me kort onderzoekend aan. "Ja, sure." Het klinkt alsof hij me niet gelooft.

Onverwachts drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik probeer me af te sluiten. De twee monsters in de kamer te negeren.